Εμείς μαμά και μπαμπά το θέλουμε τώρα αυτό;
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πως σκέφτεται το μικρό σας μετά τον ερχομό του νέου μέλους στο σπίτι σας; Αφήνετε το καλαθάκι στο σαλόνι με το μικρό αθώο πλασματάκι μέσα να κοιμάται ήσυχο. Εσείς είστε ευτυχισμένοι για την οικογένεια σας και περιμένετε με ανυπομονησία τις αντιδράσεις του μικρού σας. Εκείνο πλησιάζει ώστε να γνωρίσει επιτέλους αυτό το περιβόητο αδελφάκι που του έχετε τάξει εδώ και καιρό, για την ακρίβεια μήνες.
Οι σκέψεις που περνάνε από το μυαλό του είναι εξής:
«Ωραία, τόσο υπομονή για αυτό;», «Αν το ήξερα θα προτιμούσα παιχνίδι ή ποδήλατο», «Θα μένουμε μαζί στο ίδιο δωμάτιο;», «Τι εννοούν ότι θα το πάρουν μαζί τους στην κρεβατοκάμαρα;», «Εμένα γιατί με ζαλίζουν πως πρέπει να κοιμάμαι στο δωμάτιό μου;», «Τι έλεγαν ότι θα παίζουμε μαζί αφού αυτό όλη την ώρα κοιμάται», «Ένα είναι σίγουρο θα περάσει άσχημες μέρες».
Η αλήθεια είναι αν μπορούσατε να μπείτε στο μυαλουδάκι του μικρού σας θα αναγνωρίζατε αν όχι όλες αλλά σίγουρα μερικές από τις παραπάνω σκέψεις. Μπείτε στη θέση του και καταλάβετε πως νιώθει. Εκεί που οι γονείς του λαχταρούσαν να γυρίσουν από τη δουλειά τους και να παίξουν μαζί του, τώρα ξαφνικά μπαίνουν στο σπίτι του δίνουν ένα φιλί και τρέχουν στην κούνια του μωρού. «Μα καλά δεν βλέπουν πως δεν κάνει τίποτα αυτό το μωρό;», «Κοιμάται, ξυπνάει, κλαίει, τρώει, κοιμάται, δεν έχει κανένα ενδιαφέρον», «Αντιθέτως, εγώ ζωγραφίζω, τραγουδάω, μιλάω, ξέρω να κάνω ποδήλατο και τόσο ακόμα πράγματα που περιμένω να μου μάθουν.»
Οι γονείς όσο δίκαιοι και αν θέλουν να είναι και όσο καλά και αν προσπαθούν να μοιράσουν την αγάπη τους, όπως και να το κάνουμε ένα μωρό τραβά το ενδιαφέρον σας. Το κλάμα του, το γέλιο του, η εξάρτηση του από εσάς, απαιτεί παραπάνω προσοχή και χρόνο. Όμως, όσο κι αν το χρησιμοποιήσετε ως άλλοθι αυτό, το μικρό σας δεν μπορεί να σας το συγχωρέσει. Κι αυτό φαίνεται, όταν κι εκείνο με τη σειρά του πάει να δείξει την αγάπη του στο αδελφάκι του, απλά δεν υπολογίζει και πολύ τη δύναμη του. «Χτυπήματα κάτω από τη ζώνη», φιλιά που μοιάζουν με δαγκωνιές, χάιδεμα που μοιάζει με τσίμπημα. Θα υποφέρεις όπως υποφέρω κι εγώ, αδελφική συμπαράσταση ένα πράγμα μόνο που το μωρό σας δεν είναι ενήμερο.
Όλες οι παραπάνω αντιδράσεις είναι φυσιολογικές και μην νιώθετε «περήφανοι» πως τις βιώνετε μόνο εσείς. Για να τις μειώσετε αλλά και να βοηθήσετε το μικρό σας να αποδεχθεί τη νέα μορφή της οικογένειας και να αντιληφθεί τη νέα του θέση σ’ αυτή θέλει χρόνο και πολύ βοήθεια από τη μεριά σας.
• Θα πρέπει να καταλάβει πως δεν έχει αλλάξει σε καμία περίπτωση η αγάπη σας για εκείνο. Μπορεί να αφιερώνετε παραπάνω χρόνο στο μωρό αλλά αυτό γίνεται μόνο και μόνο επειδή έχει ανάγκη τη φροντίδα σας. Ζητήστε του λοιπόν να σας βοηθήσει. Κάντε το μαζί μπάνιο, αλλάξτε το μωρό. Αφήστε το να του βάλει το pampers, την κρέμα του και να το ντύσει. Ανάλογα με την ηλικία του και φυσικά υπό την επίβλεψή σας. Προσοχή όμως, αφήστε να προσπαθήσει, μην αντιδράσετε άσχημα ή απότομα, ασκώντας κριτική και ακυρώνοντας την προσπάθεια του. Αν δεν το κάνει σωστά, δείξτε του τον τρόπο για την επόμενη φορά. Μην ξεχνάτε να το επαινέσετε και να επικοινωνήσετε τα συναισθήματά σας. Για παράδειγμα, «Σ’ ευχαριστώ που με βοήθησες να το αλλάξουμε και να το ταΐσουμε. Έτσι, τελείωσα πιο γρήγορα και τώρα θα έχουμε το χρόνο να παίξουμε οι δύο μας.»
• Ο «χρόνος ένας προς έναν»: Είναι πολύ σημαντικό να καθιερώσετε μια ώρα που θα περνάτε με το παιδί. Θα είναι ο δικός σας χρόνος. Θα είστε τυπικοί και αδιαπραγμάτευτοι μ’αυτόν. Είναι τόσο σημαντικός διότι βοηθά το παιδί να νιώσει ασφάλεια και πως δεν σας έχει χάσει. Στον χρόνο αυτό δεν υπάρχουν μωρά, πάνες, κλάματα, κουβέντες για αδελφάκια. Είστε εσείς και το παιδί σας. Θα παίξετε, θα γελάσετε, θα κάνετε ότι σας αρέσει και σας ευχαριστεί.
• Δείξτε φωτογραφίες του μικρού σας από την βρεφική του ηλικία. Όταν ήταν και εκείνο μωρό και χρειαζόταν τη φροντίδα σας.
• Οραματιστείτε μαζί το μέλλον. Εξηγήστε του πως όταν μεγαλώσει θα έχουν την ευκαιρία να κάνουν πολλά πράγματα μαζί.
• Το βασικό απ’ όλα μην πέσετε στην παγίδα να θεωρείτε το παιδί σας μεγάλο. Είχε την τύχη να γεννηθεί πρώτο, ο ερχομός του μωρού δεν το κάνει σε καμία περίπτωση ενήλικα. Οι φράσεις «Είσαι μεγάλο παιδί εσύ», «Σταμάτα να συμπεριφέρεσαι σαν μωρό», «Θα πρέπει να δίνεις το παράδειγμα στο αδελφάκι σου» και άλλες παρόμοιες θα πρέπει να αποφεύγονται. Είναι και αυτό παιδί. Το ότι τρώει μόνο του, πηγαίνει τουαλέτα μόνο του, περπατάει και μιλάει, δεν σημαίνουν πως δεν έχει ανάγκη την προσοχή και το ενδιαφέρον σας. Τον έπαινο, το παιχνίδι, την έμπρακτη αγάπη σας.
• Μην ξεχνάτε να μιλάτε με το μικρό σας. Ακούστε με προσοχή τα όσα σας λέει με λεκτικό αλλά και με μη λεκτικό τρόπο. Συνήθως, τα παιδιά προσχολικής ηλικίας εξαιτίας του ότι δεν έχουν αναπτύξει σε ικανοποιητικό βαθμό τη λεκτική επικοινωνία ή δυσκολεύονται να εκφράσουν τα συναισθήματά τους, επικοινωνούν τα προβλήματά τους με μη λεκτικό τρόπο. Προσπαθήστε να τα αντιληφθείτε. Μπείτε στη θέση τους και καταλάβετε πως νιώθουν. Βρείτε μια λύση στο πρόβλημα μαζί αφήνοντας πάντοτε την πρωτοβουλία στο παιδί.
• Τέλος, αν το μικρό σας παρουσιάσει συμπεριφορές που παλινδρομούν σε προηγούμενο στάδιο, αρχίσει να παραιτείται από κοινωνικές δεξιότητες, είναι σκυθρωπό, αρνείται να φάει, δεν κοιμάται, είναι επιθετικό και γενικότερα συμπεριφέρεται περίεργα, είναι αναγκαίο να ζητήσετε τη βοήθεια ενός ειδικού.
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα.
