Είναι η μόνη στιγμή στη ζωή των ανθρώπων που γονείς και παιδιά μάχονται για το ίδιο πράγμα αγνοώντας όμως πως και οι δύο είναι στο ίδιο «στρατόπεδο». Το πρόβλημα εστιάζεται στη λάθος επικοινωνία. Είναι και οι δύο τόσο εγκλωβισμένοι τόσο πολύ στο ρόλο τους που δεν ακούει ο ένας τον άλλον.
Οι γονείς από τη μια πλευρά αγωνίζονται για το καλό του παιδιού τους. Φωνάζουν να διαβάζει, φοβούνται όταν είναι έξω το βράδυ μέχρι αργά, αναρωτιούνται αν είναι καλά παιδιά οι φίλοι του, τρέμουν μην μπλέξει πουθενά και όλα αυτά γίνονται από υπερβολική αγάπη και ενδιαφέρον. Να γίνει ένα καλό παιδί, με πλούσιο βιογραφικό, να βρει μια καλή δουλειά, να μπορεί να συντηρεί τον εαυτό του και την οικογένεια του αργότερα. Είναι οι σκέψεις και οι ανησυχίες των γονιών.
Από την άλλη, οι έφηβοι αναζητούν την ταυτότητά τους. Τη δική τους ταυτότητα. Αποδομούν όλα όσα τους έχετε μάθει μέχρι στιγμής. Αξίες, αρχές, συμβουλές, διδαχές, τα πάντα, προσπαθώντας να δουν τι από όλα αυτά χρειάζονται για τη ζωή του. «Ποιος είμαι;», «Τι θα γίνω;», «Ποιος θα έπρεπε να είμαι;» είναι μερικά από τα ερωτήματα που καλούνται να δώσουν απαντήσεις. Η πορεία για την ανακάλυψη της ταυτότητας δεν είναι πάντοτε ομαλή και απρόσκοπτη. Οι διαταραχές στις ορμόνες λόγω της ήβης είναι δυνατόν να προκαλέσουν ανεξέλεγκτες και ταχύτατες αλλαγές στη διάθεση. Νεύρα, μελαγχολία, φοβίες, οι μεταπτώσεις αυτές διαδέχονται η μία μετά την άλλη.
Έτσι λοιπόν, έχουμε τους γονείς εγκλωβισμένους στο ρόλο τους προστατευτικού γονέα και από την άλλη τους έφηβους στο ρόλο του επαναστάτη. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Οι γονείς χάνουν τον έλεγχο στην προσπάθεια τους να οδηγήσουν τα παιδιά στο δρόμο που θεωρούν σωστό και από την άλλη οι έφηβοι αντιδρούν (και με το δίκιο τους) γιατί θέλουν να πάρουν το δικό τους δρόμο.
Κυνηγούν τα όνειρα τους και τα θέλω τους με τόσο πάθος και αυθορμητισμό γεγονός που τρομάζει τους γονείς. Η εμπειρία και τα παθήματά τους, τους έχουν κάνει να ξεχάσουν τα δικά τους εφηβικά χρόνια. Ωστόσο, οι κοινωνικές αλλαγές και τα νέα δεδομένα δημιουργούν μεγαλύτερο χάσμα ανάμεσα τους.
Ψυχραιμία γονείς γιατί την χρειάζεστε. Ακούστε τα παιδιά σας μόνο έτσι μπορείτε να είστε κοντά τους. Το να αντιδράτε σ’ ότι σας λέει, να παρουσιάζεστε ως φωτεινοί παντογνώστες, κριτές των πάντων, δεν βοηθάτε την κατάσταση. Οι έφηβοι σας μοιάζουν χαμένοι αλλά οι φωνές και τα κηρύγματα σας τους τρομάζουν περισσότερο και χάνονται ακόμα πιο πολύ.
Μπείτε στη θέση τους, ακούστε τους, νιώστε τους φόβους και τις ανασφάλειες τους. Αποδεχθείτε τους. Μόνο έτσι μπορείτε να κερδίσετε την εμπιστοσύνη τους, όταν τους σέβεστε και τους εμπιστεύεστε. Μοιραστείτε τα δικά σας συναισθήματα και δείξτε τους τον τρόπο που μπορούν κι εκείνοι με τη σειρά τους να επικοινωνήσουν τα δικά τους.
Είναι η πιο ωραία ηλικία δημιουργήστε όμορφες αναμνήσεις. Κουβέντα θέλει και σεβασμό στις θέσεις. Καταλαβαίνω δεν σημαίνει συναινώ κιόλας, αυτό να το θυμάστε.
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα.
