Πώς μπορούν οι γονείς να το χειριστούν;
Πολλές φορές οι γονείς θέλουν να βοηθήσουν και να ανακουφίσουν ένα παιδί που νοσεί. Δεν γνωρίζουν τον τρόπο για να το πετύχουν αυτό, και κάποιες φορές υιοθετούν μια στάση άρνησης απέναντι στο νόσημα του παιδιού. Αυτή η πρακτική όμως είναι επικίνδυνη και ψυχοφθόρα, τόσο για τους ίδιους όσο και για το παιδί, που ζητά από τους γονείς του ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη, στήριξη και βοήθεια.
Σε πρώτη φάση οι γονείς οφείλουν να ενημερωθούν σωστά για τη νόσο ώστε να εξηγήσουν στο παιδί τι έχει. Όσο πιο πολλά γνωρίζουν για την ασθένεια του παιδιού τους τόσο πιο καλά είναι εξοπλισμένοι με τις κατάλληλες απαντήσεις που θα περιορίσουν το άγχος τόσο το δικό τους όσο και του παιδιού. Ωστόσο, θέλει ιδιαίτερη προσοχή και ένα καλό φιλτράρισμα από το που αντλούν τις σχετικές πληροφορίες. Το internet μπορεί να είναι ένας πραγματικός θησαυρός γνώσης χρειάζεται όμως και προσοχή. Μιλήστε με γιατρούς, συζητήστε με άλλους γονείς που να έχουν εμπειρία.
Τα παιδιά τώρα που νοσούν επηρεάζονται σε πολλά επίπεδα. Παρόλο που δεν υπάρχουν «συνταγές» ότι όλα τα παιδιά νιώθουν τα ίδια συναισθήματα, οι γονείς και η ευρύτερη οικογένεια πρόκειται να βρεθεί μπροστά σε μια γκάμα συναισθημάτων όπως φόβος, άγχος, θυμός και λύπη. Αυτά τα συναισθήματα είναι απολύτως φυσιολογικά και χρειάζεται ένα κατάλληλο περιβάλλον που θα βοηθήσει την έκφρασή τους. Μιλήστε στα παιδιά σας σε απλή γλώσσα και χωρίς ιατρικούς όρους που θα τα μπερδέψουν. Να είστε ειλικρινείς και έτοιμοι να δώσετε τις κατάλληλες απαντήσεις. Προσπαθήστε να μην περάσετε στα παιδιά σας την αγωνία και το άγχος που μπορεί να νιώθετε γιατί δεν ξέρουν πως να τα διαχειριστούν. Είναι σημαντικό να καταλάβετε πως τα παιδιά με διαβήτη τύπου 1 μπορούν να ζουν μια φυσιολογική ζωή χωρίς ιδιαίτερους περιορισμούς και απαγορεύσεις, δυστυχώς όμως με κάποιες υποχρεώσεις περισσότερες από τα άλλα παιδιά της ηλικίας τους.
Ενημερώστε το παιδί σας απλά και καθαρά για τις υποχρεώσεις που έχει και ενθαρρύνετε το να κρατήσει ένα ημερολόγιο στο οποίο θα καταγράφει τα ραντεβού του με το γιατρό καθώς και ότι νομίζει πως έχει σημασία για το ίδιο και μπορεί να το μοιραστεί με το γιατρό. Το παιδί πρέπει από νωρίς να μάθει να ακούει το σώμα του για να μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό του.
Οι υποχρεώσεις λοιπόν ενός παιδιού με νεανικό διαβήτη είναι οι εξής:
- O γιατρός του θα πρέπει να έχει εξειδίκευση στο διαβήτη τύπου 1.
- Πρέπει να μετρούν όσο συχνά χρειάζεται το σάκχαρό τους, ώστε να προσαρμόζουν ανάλογα τη δόση της ινσουλίνης και να αποφεύγουν τόσο την υπεργλυκαιμία όσο και την υπογλυκαιμία. Οι μετρήσεις αυτές μπορούν να καταγραφούν στο ημερολόγιο του.
- Να τρώνε υγιεινά, ακολουθώντας τις αρχές της μεσογειακής διατροφής. Η κατανάλωση γλυκών στα άτομα με διαβήτη, δεν απαγορεύεται. Ωστόσο, το γλυκό να εντάσσεται με προσοχή στο διαιτολόγιο όπως ακριβώς συμβαίνει στη διατροφή ενός παιδιού που δεν νοσεί από νεανικό διαβήτη. Σε κάθε περίπτωση, είναι απαραίτητο να διατηρούν το βάρος τους στα φυσιολογικά επίπεδα.
- Επίσης, πρέπει να ασκούνται όσο το δυνατόν πιο συχνά (τουλάχιστον 3 φορές την εβδομάδα), επειδή η άσκηση αποτελεί σημαντικό κομμάτι της θεραπείας του διαβήτη, γιατί μειώνει τα επίπεδα της γλυκόζης στο αίμα και βελτιώνει τη δράση της ινσουλίνης. Τα παιδιά μπορούν να επιλέξουν το άθλημα του ευχαριστεί και ταιριάζει στην προσωπικότητά τους.
- Τα παιδιά με διαβήτη τύπου 1 είναι αναγκαίο να παίρνουν καθημερινά ινσουλίνη, που μπορεί να προσλαμβάνεται σε διάφορες μορφές.
Ακόμα κι αν σας φαίνεται δύσκολη υπόθεση, η σωστή και επαρκής εκπαίδευση θα αποδειχτεί πολύ βοηθητική. Τα παιδιά που ενημερώνονται απ΄την αρχή σωστά και χωρίς οι γονείς να αγχώνονται για το πως θα τους το πουν ή κρύβοντας τους πράγματα λειτουργούν απολύτως φυσιολογικά. Νιώθουν πιο σίγουρα και ανεξάρτητα όταν τα ίδια συμμετέχουν στη θεραπεία τους. Προσπαθήστε να μην είστε υπερβολικοί και υπερπροστατευτικοί μαζί λόγω του διαβήτη.
Όσο τα παιδιά μεγαλώνουν καλό θα ήταν να συμβουλευτούν έναν ειδικό. Ο λόγος είναι πως οι έφηβοι με διαβήτη τύπου 1 συχνά νιώθουν δυσθυμία, αγωνία για το μέλλον και φοβούνται τυχόν επιπλοκές της ασθένειας. Η ψυχολογική υποστήριξη θα βοηθήσει το παιδί να μη νιώθει κοινωνικά αποκλεισμένο, να μπορέσει να αποδεχτεί και να συμβιώσει με την πάθηση, να καταφέρει να αντιμετωπίσει το άγχος και τη δυσθυμία του, να μάθει να συμβιώνει με τα «ψυχαναγκαστικά» στοιχεία, που απαιτεί η αντιμετώπιση της ασθένειας αυτής (π.χ. συγκεκριμένες ώρες γευμάτων, ινσουλίνη, φάρμακα κλπ.). Επίσης, καλό θα ήταν να γραφτεί στην Ελληνική Διαβητολογική Εταιρεία από όπου θα ενημερώνετε, θα μπορεί να ζητήσει βοήθεια και το βασικότερο θα ανήκει κάπου. Δεν είναι το μοναδικό που αντιμετωπίζει και συμβιώνει με ένα τέτοιο πρόβλημα. Είναι μεγάλη ανακούφιση να μοιράζεσαι το πρόβλημα σου.
Τέλος, αφήστε τα παιδιά να είναι παιδιά. Η ζωή των παιδιών που νοσούν έχει πολλές διαφορές από αυτή ενός παιδιού που δεν νοσεί. Έχει όμως και πολλές ομοιότητες τις οποίες δεν μπορείτε ούτε πρέπει να αγνοείτε. Όλα τα παιδιά είτε νοσούν είτε όχι, έχουν δικαίωμα στη φροντίδα. Έχουν δικαίωμα στο να είναι παιδιά και να συμμετέχουν σε αποφάσεις που αφορούν τη ζωή τους και την ποιότητα της.
