Πολλές φορές τυχαίνει κάποιοι γονείς να ανακαλύψουν πως τα μικρά τους έχουν "κλέψει" κάτι που τους άρεσε. Μια σοκολάτα, ένα παιχνίδι απ΄τη τσάντα των συμμαθητών τους κτλ. Το ζητούμενο είναι πως οι γονείς δεν ξέρουν πως να το χειριστούν. Φοβούνται μήπως η παραβατική αυτή πράξη των παιδιών τους γίνει συνήθεια. Αρχικά, ψυχραιμία και ας πάρουμε τα πράγματα απ΄την αρχή.
Η κλοπή είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπίζεται με σοβαρότητα ακόμη κι αν το παιδί είναι μόλις 3 ετών. Σαφώς, η ηλικία καθορίζει και τον τρόπο αντιμετώπισης. Για παράδειγμα, ένα παιδί 4 ετών, στο όποιο η λέξη κλοπή πιθανότατα είναι άγνωστη, απαιτείται άλλο είδος χειρισμού απ΄ότι σ΄ένα παιδί 7 ετών, το οποίο βρίσκεται στην αναπτυξιακή φάση της κοινωνικότητας και θα έπρεπε να γνωρίζει ότι το να κλέβει δεν είναι επιτρεπτή συμπεριφορά.
Στην προσχολική ηλικία τα παιδιά μπορούν να έχουν αυτοσυγκράτηση αλλά δεν έχουν ακόμα διαμορφώσει ηθική συνείδηση. Αυτό σημαίνει ότι η συμπεριφορά τους δεν ελέγχεται ακόμα από εσωτερικούς μηχανισμούς, αλλά από αντιδράσεις των γονιών τους σ΄αυτή. Συνεπώς, ένας γονέας που "τσακώνει" τον μικρό παραβάτη για πρώτη φορά οφείλει με ήρεμο τρόπο να του εξηγήσει ότι δεν είναι σωστό να παίρνουμε πράγματα που δεν μας ανήκουν χωρίς την συγκάταθεσή τους. Είναι σημαντικό να έχουν εξηγήσει στα μικρά τους την έννοια της ιδιοκτησίας αλλά και την έννοια της συναλλαγής. Συχνά, για να γίνουν κατανοητές οι έννοιες αυτές βοηθά τα παιδιά να μπουν στη θέση των άλλων. Η ερώτηση τύπου " Πώς θα ένιωθες εσύ αν κάποιος σου έπαιρνε το αγαπημένο σου παιχνίδι;" είναι εξαιρετικά χρήσιμη. Στη συνέχεια, το παιδί οφείλει να επιστρέψει αυτό που πήρε και να ζητήσει συγνώμη. Η διαδικασία επιστροφής θα πρέπει να υποστηριχθεί απ΄τον γονέα. Ο έπαινος βοηθά στο να καταλάβει το παιδί πως έπραξε σωστά.
Αν το παιδί τώρα είναι μεγαλύτερο, η πράξη κλοπής θα πρέπει να αποδοκιμαστεί απ΄τους γονείς. Είναι σημαντικό να γίνει μία κουβέντα προκείμενου να γίνουν κατανοητά τα κίνητρα αλλά και τα συναισθήματα του παιδιού. Το αντικείμενο θα πρέπει να επιστραφεί χωρίς όμως να εκθέσει ή να ντροπιάσει το παιδί. Ο γονιός οφείλει να είναι αυστηρός αλλά ταυτόχρονα να προσέξει να μην ισοπεδώσει το παιδί, διότι το παιδί έχει ανάγκη να γνωρίζει ότι το αγαπάνε και ότι πιστεύουν σ΄αυτό.
Επίσης, είναι σημαντικό να επικεντρωθούν οι γονείς στην πράξη της κλοπής και όχι στην ταμπέλα κλέφτης. Τέλος, η τιμωρία και ιδίως η σωματική τιμωρία δεν βοηθά στη διαμόρφωση μιας υγιούς συνείδησης. Είναι πρέπον και σημαντικό οι γονείς να αναζητούν τις ευθύνες για τις απρεπείς συμπεριφορές των παιδιών του αρχικά στον ίδιο τους τον εαυτό. Το κλειδί για την αντιμετώπιση της κλοπής είναι η προσέγγιση του παιδιού με ενδιαφέρον και αγάπη, όχι μόνο μετά την πράξη αλλά και πριν από την εμφάνισή της, σαν πρόληψη. Πρέπει οι γονείς να κατανοήσουν πως όταν ένα παιδί κάνει κάτι λάθος, είναι επειδή δεν του έχει υποδειχθεί ίσως με σαφήνεια ο σωστός τρόπος συμπεριφοράς ή επειδή δεν του έχουν δείξει και με το ζωντανό τους παράδειγμα το σωστό τρόπο.
