Νομίζω, ότι απαντούσα σε ερωτήσεις στη μικρή πριν καν αρχίσει να μιλάει. Πριν ακόμη το “κουτάβι” αρχίσει να επικοινωνεί καλά. Όταν την τάιζα, όταν την άλλαζα, όταν έβαζα πλυντήριο, όταν μαγείρευα, όταν κάναμε βόλτα. Μιλούσα συνέχεια, εξηγώντας της πράγματα. “Αυτό είναι το πλυντήριο. Το γεμίζουμε με βρώμικα ρούχα (ενώ το φόρτωνα με άπλυτα) και αφού βάλουμε απορρυπαντικό και μαλακτικό και το θέσουμε σε λειτουργία (ναι, χρησιμοποιούσα τέτοιες λέξεις και εκφράσεις), πλένει τα ρούχα και τα έχουμε καθαράααααα.” Κάθε φορά που αντιλαμβανόμουν…εντάξει, στην αρχή υπέθετα ότι απορούσε για κάτι, της εξηγούσα την υποθετική απορία της. Μέχρι που άρχισε να μιλάει και άρχισε τα “Γιατί, μαμά;” και όλες τις σχετικές ερωτήσεις της κατηγορίας ” Όλες οι πιθανές και απίθανες ερωτήσεις για γονείς”.
Υπάρχουν ερωτήσεις που θα απαντήσεις μηχανικά, ερωτήσεις που θα απαντήσεις γενικά, ερωτήσεις που θα απαντήσεις βιαστικά και ερωτήσεις που θα γίνουν κοιτώντας σε στα μάτια έντονα και ψιλοανήσυχα. Αυτές οι τελευταίες αναζητούν να ακούσουν την εξήγηση που θα δημιουργήσει ασφάλεια και θα γαληνέψει την ανήσυχη ψυχούλα μπροστά στο άγνωστο. Είναι οι ερωτήσεις που θα σταματήσουν τα πάντα (έχω την εντύπωση ότι και η γη παγώνει γύρω από τον άξονά της, περιμένοντας να ακούσει την απάντηση, σαν να λέει: “Έλα, λοιπόν! Για να σε δω τώρα, τί θα πεις!”). Είναι αυτή η ματιά που σου ρουφάει όλη την προσοχή, που σε κάνει να μην βλέπεις περιμετρικά (ικανότητα που αποκτάς από την πρώτη μέρα που μένεις μόνη με το βρέφος), “κλειδώνεις ” πάνω στο βλέμμα και δεν ακούς τίποτα άλλο.
Με αφορμή μια εξέταση για έναν προληπτικό ενδοκρινολογικό έλεγχο της μικρής, ρώτησα τη γιατρό εάν ισχύει αυτό που είχα διαβάσει, ότι τα όρια ηλικίας της εμφάνισης της πρώτης περιόδου στα κορίτσια έχουν “κατέβει” και εάν αυτό συμβαίνει πια πιο συχνά και σε μικρότερες ηλικίες.
Μου εξήγησε ότι η ταχύτητα και ο βαθμός ανάπτυξης των παιδιών είναι πολύ μεγαλύτερος και ενισχύουν αυτή την τάση. Η συζήτηση πάνω σε αυτό έγινε παρουσία της κόρης μου (να αρχίσουμε να προετοιμαζόμαστε και οι δύο γι’αυτό που θα συμβεί κάποια στιγμή νωρίτερα ή αργότερα).
Όταν φύγαμε και περιμέναμε να έρθει ο συρμός στο μετρό, η μικρή με μια έντονη συστολή με τράβηξε στην άκρη και μου είπε χαμηλόφωνα:
- “Εμ…μαμά, τί είπες με τη γιατρό για την περίοδο;”
- “Τη ρώτησα αν έχουν αλλάξει τα χρονικά όρια στα οποία έρχεται πρώτη φορά στα κορίτσια.”
- “Και…μαμά….τί σου είπε;…Mπορεί να έρθει τώρα σε μένα;”
- “Μάλλον όχι ακόμη, αλλά και πάλι δεν το ξέρουμε ποτέ απόλυτα.”'“Και πες μου πάλι μαμά γι’αυτό.”
Διαβάστε τη συνέχεια στο infokids.gr
