Η φαντασία είναι το κυριότερο όπλο του εκπαιδευτικού ή του γονέα που προσπαθεί να μεταδώσει γνώσεις στο νέο άνθρωπο. Η φαντασία, λοιπόν, σε συνδυασμό με τη σωστή γνώση του προς διδασκαλία αντικειμένου επιφέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα ακόμα και σε περιπτώσεις που εμφανίζονται μαθησιακές δυσκολίες. Ένα από αυτά τα πιο βασικά μαθήματα που ταλαιπωρεί μικρά και μεγάλα παιδιά είναι η ορθογραφία. Κάθε παιδί αναπτύσσει διαφορετικούς τρόπους μάθησης και αντίληψης της ορθογραφίας. Μερικές ιδέες και τεχνικές μάθησης που βοηθούν τα παιδιά είναι οι εξής:
Δίνουμε μεγάλη σημασία στη συστηματική και επαναλαμβανόμενη διδασκαλία των ορθογραφικών κανόνων ανά τακτά χρονικά διαστήματα, μέχρις ότου το παιδί να τους κατανοήσει πλήρως. Βοηθάμε τη μαθησιακή αυτή διαδικασία με οπτική παράσταση και ομαδοποίηση των κανόνων. Μπορούμε, για παράδειγμα, να συσχετίσουμε διαφορετικούς κανόνες με διαφορετικά χρώματα ή με εικόνες, ώστε να υπάρχει σύνδεση με κάποιο οπτικό ερέθισμα.
Βεβαιωνόμαστε ότι οι λέξεις που πειραματίζεται να ορθογραφήσει το παιδί είναι έννοιες σαφείς στο μυαλό του, συζητάμε τη σημασία τους και οξύνουμε την παρατηρητικότητα του μαθητή, αναλύοντας τη δομή τους. Δίνουμε έμφαση στις λέξεις που θα πρέπει να μάθει ο μαθητής και να είναι όσο το δυνατό πιο χρήσιμες για να επικοινωνήσει με το περιβάλλον του. Οι λέξεις που θα διδαχθούν δε χρειάζεται να είναι περισσότερες από αυτές που μπορεί να μάθει, για την αποφυγή μιας πιθανής αποτυχίας. Θα πρέπει επίσης να υπάρξει και ακουστικό ερέθισμα, γι’ αυτό και λέμε στα παιδιά να διαβάσουν κάθε λέξη ξεχωριστά. Η προφορά των λέξεων είναι σημαντική και πρέπει να είναι σωστή και φυσική. Ο μαθητής μαθαίνει καλύτερα τις λέξεις όταν περιγράφει με το δάκτυλό του τα γράμματα της λέξης.
Όλες οι λέξεις μεταξύ τους συνδέονται με σχέσεις συνωνυμίας, αντωνυμίας, παρωνυμίας, μετωνυμίας κλπ. Ομαδοποιούμε τις λέξεις σε «παρέες» λέξεων με ίδια ή παρόμοια σημασία κοκ. Χρησιμοποιούμε μικρές ιστοριούλες ή βασικές παρατηρήσεις για να θυμούνται τις λέξεις (πχ. Ο «παππούς» θέλει δυο «π» γιατί είναι αρκετών ετών, το «παιδί», το «παίζω» και το «παιχνίδι» θέλουν όλα «αι» γιατί μοιάζουν σαν λέξεις ή ζητάμε να μας πει το παιδί όσες λέξεις με κατάληξη –ίζω και μαθαίνουμε τον αντίστοιχο κανόνα κλπ).
Διαβάστε τη συνέχεια στο infokids.gr
