Στην ηλικία των 10 μηνών περίπου με 18, το παιδί περνάει το εξελικτικό στάδιο του άγχους αποχωρισμού. Με κορύφωση μέχρι και τα 4 χρόνια της ζωής του. Το παιδί σ´αυτή την φάση έχει έντονη ανησυχία όταν απομακρύνεται απ´τους γονείς του και κυρίως απ´την μητέρα του. Συνήθως κλαίει και φωνάζει όταν έρχεται η στιγμή να την αποχωριστεί έστω και για λίγο, ακόμα και αν πρόκειται να βρίσκεται σε άλλο δωμάτιο κάποιες φορές. Άλλες φορές αρνείται να κοιμηθεί μόνο του και ξυπνάει στην διάρκεια της νύχτας να κοιμηθεί μαζί με τους γονείς του. Το βρέφος επιθυμεί να διατηρήσει την εγγύτητα με την μητέρα του.
Η σωστή επίλυση αυτού του σταδίου, με τους γονείς να αναλαμβάνουν την σημαντική αυτή ευθύνη, βοηθάει στη σωστή ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του παιδιού, στην αυτονομία του και στην ομαλή αντιμετώπιση μετέπειτα αποχωρισμών ως ενήλικας. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι γονείς τις αντιδράσεις του παιδιού στο άγχος του αποχωρισμού, καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς αυτής.
Πώς να διευκολύνετε αυτή την φάση του παιδιού σας:• Μη φεύγετε κρυφά και μη κοροϊδεύετε το παιδί σας όταν είναι να πάτε κάπου. Αντί να το ηρεμήσετε, του ενισχύετε το άγχος του. Το παιδί έχει ανάγκη έναν αποχαιρετισμό γεμάτο αγάπη, με μια αγκαλιά, ακόμα και αν συνεχίζει να κλαίει και να φωνάζει. Και κυρίως να γνωρίζει. Το άγνωστο του εντείνει την αγωνία. • Να αποφεύγετε να του ξεκινήσετε τον παιδικό σταθμό μεταξύ της ηλικίας 8 μηνών με 1 έτους, όπου σ´αυτήν την ηλικία πρωτοεμφανίζεται το άγχος αποχωρισμού. Ταυτόχρονες αλλαγές δεν είναι σε θέση να τις διαχειριστεί το παιδί. •Αποφύγετε ως ενός έτους να αφήνετε το παιδί σας σε τρίτα πρόσωπα και όταν θέλετε να φύγετε, καλό είναι να το προγραμματίσετε την ώρα που κοιμάται ή μετά το φαγητό του. • Να είστε συνεπείς, ήρεμοι και σταθεροί απέναντι στο παιδί σας. Να του διατηρείται ένα σταθερό πρόγραμμα όσο είναι δυνατόν, κυρίως στα πρώτα χρόνια της ζωής του. Είναι στοιχεία που του δημιουργούν ασφάλεια και σιγουριά. Μην του κάνετε συχνές αλλαγές, όπως στον χώρο, σε πρόσωπα που τον κρατάνε και στις συνήθειές του. Δεν διευκολύνετε την προσαρμοστικότητά του, αντιθέτως την δυσκολεύετε.
Φυσικά έχετε στο μυαλό σας πως δεν υπάρχει τέλειος γονιός, ούτε ιδανικές συνθήκες και στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι πιο δύσκολα απ' ότι στην θεωρία. Δεν χρειάζεται να είστε άκαμπτοι, ούτε αυστηροί με τους εαυτούς σας, όμως είναι σημαντικό να γνωρίζετε πως μέσα από την αλληλεπίδραση με τους γονείς το παιδί μαθαίνει να καλλιεργεί τα συναισθήματά του και να προχωράει μαζί με εκείνους κάθε φορά με ασφάλεια το επόμενο αναπτυξιακό στάδιο.
Ευχαριστούμε την Άννα Σταματελάτου, Ψυχοθεραπεύτρια, 210-3600466-6972100906.
