Τα θέματα των Πανελλαδικών, η έκθεση, η αδρεναλίνη, δεν ξέρω πως αλλά κάπως γύρισα πίσω το χρόνο. Είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει. Έχουν περάσει, άλλωστε, 25 χρόνια από τότε. Από την ημέρα που έδινα και εγώ Πανελλήνιες.
Τη θυμάμαι εκείνη τη χρονιά. 1991. Για την ακρίβεια εκείνες τις χρονιές καθώς η προετοιμασία ξεκίνησε 2 χρόνια πριν. Ιδιαίτερα, φροντιστήρια, διάβασμα, άγχος, πίεση. Μόνο αυτά θυμάμαι. Ενίοτε – σπανίως – και χαβαλέ! Θυμάμαι, επίσης, ότι ελέω πανελλαδικών χρειάστηκε να θυσιάσω πολλά από αυτά που αγαπούσα όπως το πιάνο, οι γλώσσες και η ρυθμική.
Θυμάμαι την πρώτη ημέρα που πήγα να δώσω πανελλήνιες, μια τσίχλα στο στόμα για να με απασχολεί μηχανικά. Ω τι ειρωνεία δεν θυμάμαι τι μάθημα έδινα. Τριτοδεσμίτισσα. Το μόνο που θυμάμαι από εκείνες τις εξετάσεις – πέρα από το άγχος και την αγωνία – είναι ότι είχα γράψει για την Κύρου Ανάβαση του Ξενοφώντα… το γιατί το θυμάμαι είναι θέμα ψυχανάλυσης!
Το μόνο που μου έμεινε από εκείνη την εμπειρία είναι όπως λέει και ο Σαίξπηρ “πολύ κακό για το τίποτα”.
Προετοιμαζόμασταν για καιρό, αγωνιούσαμε επί μακρόν, αποστηθίζαμε σαν παπαγάλοι εδάφια και κλίσεις στα αρχαία και τα ελληνικά όλα ματαίως. Και τι έγινε εάν πέρασα ή δεν πέρασα στην επιθυμητή σχολή; Για την ακρίβεια εγώ δεν πέρασα στη σχολή του πόθου, τη Νομική. Η ζωή συνεχίστηκε και κρίνοντας εκ του αποτελέσματος μάλλον συνεχίστηκε επιτυχώς! Γιατί στο στίβο της ζωής δεν χρειάστηκε παπαγαλία, δεν χρειάστηκε πιστή απόδοση του κειμένου. Αντιθέτως χρειάστηκε κριτική σκέψη, σπιρτάδα.
Βάζουμε τα παιδιά μας σε μια διαδικασία υπερβολικού άγχους για αυτή τη μια στιγμή, αυτή τη μοναδική ευκαιρία, έλα όμως που στη ζωή δεν κρινόμαστε στιγμιαία αλλά στο διηνεκές.
Εμείς πρωτίστως ως γονείς χρειάζεται να χαλαρώσουμε τα παιδιά μας να μην τους βάζουμε επιπρόσθετα άγχη και βάρη που δεν μπορούν να σηκώσουν. Ακόμη και εάν αποτύχουν δεν είναι το τέλος του κόσμου. Ίσως να είναι αυτός ο τρόπος που το “σύμπαν” τους κρούει τον κώδωνα της αφύπνισης για να κάνουν κάτι άλλα. Και κυρίως δεν χρειάζεται τα δικά μας απωθημένα να τα περνάμε στα παιδιά μας, δεν είναι οι κλώνοι μας!
Το παράδειγμα που έχω βρίσκεται στον αντίποδα η φίλη μου παιδιόθεν πέρασε με σειρά στο Φυσικό Αθηνών. Πρώτη δέσμη, δύσκολη δέσμη, μαθηματικό μυαλό. Μαθήτρια με αξιώσεις και περγαμηνές. Η ζωή την πήγε σε άλλα μονοπάτια μακριά από το Φυσικό, την έρευνα και την επιστήμη. Μπορεί να μην έχει η ζωή της περγαμηνές έχει, όμως, καλοπέραση και ευτυχία.
Διαβάστε περισσότερα άρθρα στο 4moms.gr
