Η αναβλητικότητά τους δεν έχει όρια: 5 συνήθειες που επιβεβαιώνουν πως ζουν μόνιμα με το «θα το κάνω μετά»
JTeam
20 Νοεμβρίου 2025
Η αναβλητικότητα είναι μια από τις πιο διαδεδομένες, και ταυτόχρονα πιο παρεξηγημένες, ανθρώπινες συμπεριφορές. Δεν είναι πάντα μια συνειδητή απόφαση αποφυγής - συχνά κρύβεται πίσω από μικρές, καθημερινές φράσεις που μοιάζουν ακίνδυνες, αλλά στην πραγματικότητα λειτουργούν σαν «εργαλεία» καθυστέρησης.
Οι άνθρωποι που αναβάλλουν συστηματικά δεν το κάνουν απαραίτητα από τεμπελιά. Πολλές φορές πρόκειται για έλλειψη οργάνωσης, φόβο αποτυχίας, τελειομανία ή απλά ψυχολογική κόπωση. Παρ’ όλα αυτά, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: οι υποχρεώσεις συσσωρεύονται, η ακαταστασία μεγαλώνει και το άγχος κορυφώνεται.
Οι μικρές αυτές φράσεις, που συχνά τις λέμε στον εαυτό μας χωρίς δεύτερη σκέψη, γίνονται άθελά μας μηχανισμοί άμυνας. Όσο πιο πολύ τις χρησιμοποιούμε, τόσο πιο δύσκολο γίνεται να αναγνωρίσουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι ο χρόνος, αλλά η συνήθεια της αναβολής που έχει ριζώσει μέσα στην καθημερινότητά μας. Πώς μπορούμε, λοιπόν, να εντοπίσουμε αυτά τα λεκτικά «σημάδια» πριν εξελιχθούν σε εμπόδιο; Οι παρακάτω συνήθειες αποτελούν το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Οι φράσεις–παγίδες που προδίδουν την αναβλητικότητα
«Για την ώρα…»
Η φράση «Θα το αφήσω εδώ για την ώρα» αποτελεί μία από τις πλέον χαρακτηριστικές μορφές καθημερινής αναβολής. Εμφανίζεται αθώα, σαν μια πρακτική λύση για τη στιγμή, όμως στην πραγματικότητα λειτουργεί σαν σημείο εκκίνησης για τη συσσώρευση ακαταστασίας. Το αντικείμενο που «περιμένει να τακτοποιηθεί» σπάνια μετακινείται, και σύντομα αυτό το σημείο μετατρέπεται σε μόνιμη εστία χάους.
«Αργότερα» και «κάποια στιγμή»
Πρόκειται για δύο από τις πιο κοινές λέξεις που χρησιμοποιούμε για να διατηρήσουμε την ψευδαίσθηση ενός οργανωμένου προγράμματος. Το «αργότερα» δεν υποδηλώνει πραγματικό χρόνο, ενώ το «κάποια στιγμή» παραπέμπει σε μια ημέρα που ουσιαστικά δεν θα έρθει ποτέ. Αυτή η συνθήκη κάνει τη δουλειά να μοιάζει λιγότερο πιεστική, αλλά ταυτόχρονα διατηρεί την υποχρέωση στην «αναμονή», δημιουργώντας ένα μόνιμο άγχος.
«Θα μου πάρει πολλή ώρα»
Αυτό το επιχείρημα αποτελεί συχνό καταφύγιο των ανθρώπων που δυσκολεύονται να ξεκινήσουν μια εργασία χωρίς να γνωρίζουν με ακρίβεια τον απαιτούμενο χρόνο. Η τελειομανία συχνά παίζει καθοριστικό ρόλο: αν δεν αισθάνονται ότι διαθέτουν επαρκές χρονικό περιθώριο για να ολοκληρώσουν το έργο άψογα, προτιμούν να μην το αρχίσουν καθόλου. Σε πολλές περιπτώσεις, οι εργασίες που θεωρούμε «χρονοβόρες» αποδεικνύονται εκπληκτικά σύντομες, αρκεί να γίνει το πρώτο βήμα.
«Θα το κανονίσω» ή «θα το κάνω κάποια στιγμή»
Αυτές οι εκφράσεις συνήθως διατυπώνονται, όταν θέλουμε να δείξουμε ευγένεια χωρίς, όμως, να δεσμευτούμε πραγματικά. Το πρόβλημα είναι ότι, χωρίς σαφή χρονικό προσδιορισμό, η πράξη δεν υλοποιείται ποτέ. Καθώς η φράση ακούγεται καθησυχαστική, δύσκολα αναγνωρίζεται ως ένδειξη αναβλητικότητας. Ωστόσο είναι, αφού «ντύνει» την αναβολή με τον μανδύα της μελλοντικής υλοποίησης.
«Μόνο για αυτή τη φορά…»
Η πιο ύπουλη μορφή αναβολής είναι το μικρό, φαινομενικά ακίνδυνο «Μόνο σήμερα δεν θα το κάνω». Αυτή η φράση δίνει την άδεια στον εαυτό μας να παρακάμψει μια ρουτίνα ή ένα καθήκον, θεωρώντας ότι δεν θα έχει συνέπειες. Ωστόσο, η «εξαίρεση» επαναλαμβάνεται εύκολα και καταλήγει να γίνει νέα συνήθεια, η οποία οδηγεί σε αλυσιδωτή καθυστέρηση και συχνά σε αισθητή επιβάρυνση της καθημερινότητας.
Ακολουθήστε το jenny.gr στο google news και μάθετε τα πάντα γύρω από τη διατροφή, τη γυμναστική, το σεξ και την ψυχική υγεία.