Συνειδητά επέλεξα να μην γράψω τίποτα την ημέρα της γιορτής του πατέρα. Γιατί κατακλύστηκαν τα κοινωνικά δίκτυα με φωτογραφίες, με ευχές, με καρδούλες και αγαπούλες. Ακόμη μια επετειακή ημέρα ανάμεσα στις τόσες έλα, όμως, που ο πατέρας -όπως και η μητέρα – είναι το Α και το Ω στη ζωή ενός εκάστου και δεν χρειάζεται καμία ημέρα ειδικά αφιερωμένη σε αυτούς γιατί τιμή πρέπει να αποτίνουμε κάθε ημέρα που περνά, κάθε λεπτό. Αυτοί είναι η απαρχή των πάντων. Είμαστε σάρκα από τη σάρκα τους και κομμάτι του δικού τους εαυτού όπως και τα δικά μου παιδιά είναι αναπόσπαστο κομμάτι της δικής μου ζωής. Οφείλουμε το σήμερα μας στο χθες τους. Οφείλουμε το μέλλον μας στο δικό τους όραμα, στις δικές τους θυσίες. Πάντα πίστευα ότι η καλύτερη ημέρα για να τους “γιορτάσουμε” είναι η ημέρα των γενεθλίων μας. Διότι αυτοί μας χάρισαν ζωή, αυτοί μας κράτησαν στη ζωή και αυτοί μας έμαθαν τη ζωή!
Για αυτό και εγώ επέλεξα μια μέρα μετά να αποτίσω τιμή στις πατρικές φιγούρες της δικής μου ζωής.
Πατέρας τόσο απών όσο και παρών στα δικά μου μάτια! Πάντα θυμάμαι τον δικό μου ως μια επιβλητική παρουσία στο σπίτι, ολίγον απούσα λόγω δουλειάς. Θυμάμαι να περιμένω με λαχτάρα τα Σαββατοκύριακα να με πάει στο λούνα πάρκ, αυτό το λούνα πάρκ στο Καλαμάκι που στα παιδικά μου μάτια φάνταζε θηριώδες! Τον θυμάμαι να γυρίζει κάθε μεσημέρι σπίτι, να τρώμε όλοι μαζί – ναι αυτή η μοναδική ιεροτελεστία που στις ημέρες μας έχει πια χαθεί. Να ξεκουράζεται και να ξαναφεύγει για το γραφείο του. Άλλες εποχές, άλλοι ρυθμοί. Και ο πατέρας μου όσο απών ήταν, με έναν μαγικό τρόπο ήταν παρών. Να μας νουθετήσει, να μας κανακέψει, να μας κακομάθει, να προσφέρει αγάπη και "επιβίωση". Η κολόνα του σπιτιού. Αυτός που όλα τα έκανε για να περνάνε καλά τα παιδιά του, να έχουν τα καλύτερα. Κατοχικά σύνδρομα της προηγούμενης γενιάς αλλά σύνδρομα από τα οποία επωφεληθήκαμε εμείς ενώ οι γονείς μας έχασαν πολύτιμο χρόνο να ανησυχούν για το δικό μας παρόν – να έχουμε τα καλύτερα, να μη μας λείψει τίποτα – αλλά και για το μέλλον μας – επενδύσεις πάντα με γνώμονα το μέλλον των παιδιών. Αυτή ήταν η δική μου πατρική φιγούρα. Ο μπαμπάς μου! Ένας άντρας στιβαρός, αποφασιστικός, δουλευταράς, καπάτσος, αυστηρός με έντονη προσωπικότητα. Φρόντιζε πάντα να επενδύει στη μόρφωση μας, να επενδύει στο μέλλον μας. Για αυτόν αυτή ήταν η πρώτη και βασική προτεραιότητα.
Και από την πατρική μου φιγούρα του χθες στο σήμερα. Στον πατέρα των παιδιών μου άλλη εποχή, άλλες συνήθειες. Ο σύγχρονος πατέρας βρίσκεται εκεί στην καθημερινότητα που τότε μόνο η μητέρα επωμιζόταν. Στις καθημερινές στιγμές τριβής, στις καθημερινές στιγμές ρουτίνας. Αυτός που αλλάζει και πάνα, αυτός που διαβάζει τα παιδιά, αυτός που τα πάει βόλτα για να περάσουν χρόνο μαζί χωρίς τη μαμά πάντα, όμως, με τις ίδιες ανησυχίες. Για το παρόν τους, για το μέλλον τους. Ο δικός μας μπαμπάς είναι περισσότερο απών από το δικό μου μπαμπά λόγω δουλειάς. Όταν γυρνάει, όταν βρίσκεται στο σπίτι είναι η παιδική χαρά των παιδιών μου. Μόνο ο μπαμπάς να τους κάνει μπάνιο, μόνο ο μπαμπάς να τους πάει βόλτα. Είναι αυτή η στέρηση που έχουν ζήσει αλλά και η λαχτάρα να τον χορτάσουν μέχρι την επόμενη φορά και αυτός τους το ανταποδίδει. Αυτός είναι το πρότυπο του γιου του για το αύριο, αυτός είναι το μοντέλο της κόρης του για τον άντρα που θα επιλέξει, για τις μετέπειτα σχέσεις της. Και αυτό το “φορτίο” το γνωρίζουν καλά οι σύγχρονοι μπαμπάδες. Όχι πως ο δικός μου δεν το γνώριζε αλλά για αυτόν το πιο σημαντικό ήταν να προσφέρει, να τα έχουμε όλα. Αυτό θεωρούσε ως καθήκον του απέναντι στην οικογένεια του.
Στο δικό μου πατέρα, στο μπαμπά μου αφιερώνω ένα ποίημα του Λευτέρη Ξανθόπουλου που διαβάζοντας το γυρίζω το χρόνο πίσω, τον βλέπω μπροστά μου, ακούω τη φωνή του.
Άνοιξε το ντουλάπι της κουζίνας
και βγήκε από μέσα ο πατέρας
κρατούσε δίχτυ με ψώνια πατάτες
μακαρόνια μοσχαρίσιο κιμά
