Διαβάζω συχνά σχόλια και άρθρα για παιδιά που δεν κλαίνε, για παιδιά που δεν δυστροπούν, για μητέρες που προφανώς δεν σπάνε τα νεύρα τους, για καθημερινότητες με παιδιά αγγελικά πλασμένες, κ.ο.κ. Πάντα υπάρχει ευθέως ή ως υπονοούμενο η ανεπάρκεια των υπολοίπων μαμάδων που κάτι δεν κάνουν καλά γιατί δεν ακούνε τα συναισθήματα του δίχρονου ή γιατί δεν έχουν υπομονή ή γιατί το παιδί τους απλώς παθαίνει κρίση οργής. Η επεξήγηση είναι σχεδόν πάντα βασισμένη στη γνώμη κάποιου ειδικού, κάποιας τύπισσας που έγραψε ένα βιβλίο για τα συναισθήματα των παιδιών, για τον ύπνο των μωρών, για την απροθυμία των παιδιών να φάνε κ.ο.κ.
Και αναπόφευκτα διερωτώμαι κάνω κάτι λάθος; Ή μήπως είμαι σε “λάθος μονοπάτι”; Τα δικά μου παιδιά και κλαίνε, και κρίσεις θυμού έπαθαν και καπρίτσια κάνουν και τα νεύρα μου σπάνε ενίοτε – μην σας πω τι έχει περάσει από το μυαλό μου σε σπάνιες περιπτώσεις.
Ακούω και διαβάζω γνώμες ειδικών περί τιμωρίας κάθε είδους και ξύλου. Εάν ρίξουμε καμία στον ποπό ή στο χέρι του παιδιού του δημιουργούμε λέει “ψυχολογικά προβλήματα”, του δίνουμε, λέει, “λάθος μηνύματα”. Ακόμη και για την τιμωρία που ειδικοί μας την πρότειναν αρχικώς, τώρα μας λένε ότι το λεγόμενο time out ή η στέρηση προνομίων δεν είναι παιδαγωγικό. Και τι θα κάνω κύριοι ειδικοί; Γιατί το τρίχρονο να πάρει από λογική κομματάκι δύσκολο. Καλά να μην το δείρω μια τιμωρία να μην το βάλω και πως θα το καταλάβει να μην το ξανακάνει; Και εν πάση περίπτωση ο λαός είναι σοφός και σύμφωνα με το λαό «το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» και εάν όλες εσείς 30+ μητέρες είστε ειλικρινείς και ανατρέξετε στο παρελθόν σας θα διαπιστώσετε ότι τρώγατε και καμία. Πάθατε κάτι; Όχι από αυτό υποπτεύομαι (και για να μην παρεξηγηθούμε δεν είμαι υπέρ της βίας σε οποιαδήποτε μορφή της αλλά όλες αυτές οι θεωρίες μας καίνε λίγο τον εγκέφαλο!). Εγώ πάντως δεν έφαγα αρκετό ξύλο λένε οι γονείς μου. Κάτι ξέρουν! Ο αδελφός μου αντιθέτως έτρωγε της χρονιάς του. Ξέρετε κάτι; Το καλύτερο παιδί έγινε. Αυτό που εννοώ είναι ότι η οποιαδήποτε υπερβολή φτάνει στο άλλο άκρο.
Διαβάζω ότι πρέπει να ακούμε το κλάμα των παιδιών, να το αποκωδικοποιούμε. Ναι τα έχω διαβάσει τα βιβλία. Όπως μου είπε στο πρώτο μου παιδί ο παιδίατρος μου εγώ είμαι και ο καλύτερος γιατρός και ο καλύτερος κριτής για το παιδί μου. Πόσο δίκιο είχε! Ξέρω πότε και γιατί κλαίει ακριβώς! Πιστέψτε με. Ναι το αγκαλιάζω, το γεμίζω φιλιά. ‘Όχι, όμως, όταν πρόκειται για καπρίτσιο. Με συγχωρείτε αρνούμαι! Ούτε όταν κλαίει γιατί δεν το άφησα να κάνει κάτι, ούτε όταν θέλει να πάρει ή να φάει κάτι που δεν θα έπρεπε ή δεν μπορώ να του το δώσω. Επίσης, αρνούμαι να το “περιθάλψω συναισθηματικά” όταν η διαμάχη αφορά τους φίλους γιατί sorry κιόλας εγώ αισθάνομαι ότι τα προετοιμάζω για τον κόσμο που ζούμε και δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Πρέπει να μάθει να επιβιώνει, να διεκδικεί και αυτό θα το κάνει και βλέποντας αυτά που κάνω εγώ αλλά και από τα δικά του βιώματα – και προφανώς δεν αναφέρομαι σε μωρά, αλλά σε παιδιά προσχολικής ηλικίας!
Διαβάζω για γονείς που απορούν με τα παιδιά των άλλων που πέφτουν κάτω και χτυπιούνται. Και σκέφτομαι είτε είναι γονείς ζεν – κάνε ότι θέλεις – το οποίο δεν βρίσκω και ιδιαιτέρως παιδαγωγικό είτε κάτι “αποκρύπτουν”.
Ακόμη και για τον ύπνο άλλοι λένε άστο να κλάψει άλλοι αγκάλιασε το, νανούρισε το, κοίμισε το, άκουσε το.
Όλοι αυτοί οι ειδικοί ωραία τα λένε. Θέλουν να έρθουν στο σπίτι με 2 ή 3 παιδιά να τα εφαρμόσουν; Γιατί και εγώ άνθρωπος είμαι. Πέραν αυτού, όμως, και σε σοβαρή νότα μήπως έχουμε γίνει υπερπροστατευτικοί και ευνουχίζουμε τελικώς τα παιδιά μας συναισθηματικά στο όνομα κάποιου ειδικού;
Έχω μια φίλη ψυχολόγο. Πάντα ισχυρίζεται ήπιες μεθόδους, πάντα μας λέει τη γνώμη του ειδικού – αυτά δηλαδή που διαβάζουμε και γράφουμε και εμείς – αλλά στην καθημερινότητα της με δύο παιδιά και αυτή ενίοτε «το χάνει». Και εκνευρίζεται και αντιδράει υπερβολικά και τα μαλώνει και την ησυχία της θέλει. Γιατί και αυτή αγαπημένες φίλες άνθρωπος είναι.
Εγχειρίδια δεν υπάρχουν. Το ένστικτο μας είναι ο καλύτερος οδηγός. Καλύτερος από κάθε ειδικό που ζει εκτός του σπιτιού σου. Διάβασε την άποψη του, δοκίμασε τη, υιοθέτησε την εάν σου κάνει αλλά μην τη θεωρείς θέσφατο! Πάνω απ’ όλα μην θεωρείς ότι οι υπόλοιποι που κάνουν κάτι διαφορετικό είναι κακοί γονείς, άσχετοι ή σε λάθος κατεύθυνση.
Διαβάστε περισσότερα άρθρα εδώ.
