Σημασία έχει να καταλαβαίνουμε το λάθος μας ώστε να μην το επαναλαμβάνουμε, να το διορθώνουμε και τότε τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Οι αστοχίες μπορούν αν γίνουν είτε με πράξεις είτε με λόγια. Μερικές κουβέντες δεν βοηθούν, μερικές κουβέντες μπλοκάρουν τα παιδιά, τους στερούν την δυνατότητα και το δικαίωμα να εκφραστούν, να μάθουν, ακόμη και αν χρειαστεί να κάνουν λάθος.Όμως οι γονείς, συχνά, δεν θέλουμε αυτό ή δεν το αντέχουμε ή δεν το καταλαβαίνουμε και τότε επεμβαίνουμε με φράσεις όπως:
«μην κλαις πια, σταμάτα….»
«αμάν, όλο τα ίδια κάνεις….»
«κάντο επειδή στο λέω εγώ!»
«Θα το πω στον πατέρα σου (ή την μητέρα σου)…»
«….ναι αλλά δεν είναι σαν του….»
Όχι έτσι… άστο θα το κάνω εγώ….»
Είναι φράσεις που λίγο-πολύ όλοι έχουμε χρησιμοποιήσει, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι (καλό θα ήταν να το παραδεχτούμε, εξάλλου είπαμε κανείς δεν είναι τέλειος). Τι συμβαίνει όμως όταν ένα παιδί ακούει τον γονιό του να μιλάει με αυτόν τον τρόπο.
Τα παιδιά αποκαρδιώνονται, αποθαρρύνονται και απογοητεύονται.
Νοιώθουν ότι δεν είναι αποδεκτά, ότι δεν αρκούν έτσι όπως είναι, έτσι όπως κάνουν.
Διαμορφώνουν μια ελλιπή και μειωμένη αυτοεικόνα σε σχέση με τις δυνατότητές τους.
Σε κάθε περίπτωση δεν τα βοηθάμε στην κατεύθυνση του να νοιώσουν αυτοπεποίθηση, ασφάλεια και αυτάρκεια για τον εαυτό τους, την αξία τους και τις δυνατότητές τους.
Χρειάζεται επιβράβευση, αποδοχή και αγάπη. Δεν χρειάζεται κριτική, αποδοκιμασία και απόρριψη.
Όλα τα παραπάνω βέβαια καλό θα ήταν να διευκρινιστεί ότι αποτελούν μια γενική εκτίμηση της γονεικής σχέσης και φυσικά η κάθε περίπτωση και η κάθε οικογένεια καλό θα ήταν να αξιολογηθούν σύμφωνα με τα ει-δικά τους χαρακτηριστικά.
Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος
Πηγή: 4moms
Μάθετε όλα όσα αφορούν τα παιδιά:
Δεν έχει φίλους, πως να το βοηθήσω;
