Σκέφτομαι, ακόμα, ότι δε μου κόστισε ιδιαίτερα η απουσία τους ούτε όταν ήμουν σε μικρότερη ηλικία, καθώς είχαν τον τρόπο να αναπληρώνουν το χαμένο χρόνο της ημέρας όταν επέστρεφαν, με δραστηριότητες, φροντίδα, ενδιαφέρον και αγκαλιές. Εξάλλου, δεν έχω και τόσο πολλές μνήμες από την ηλικία εκείνη, και δυστυχώς, όσο περνάν τα χρόνια σβήνονται όλο και περισσότερο.
Αναλαμβάνοντας, όμως, σήμερα το ρόλο της μαμάς βλέπω τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία… Είμαι εγώ πλέον η εργαζόμενη μαμά που πρέπει να λείπει από τα παιδιά τα οποία φροντίζουν εκείνη την ώρα ο πατέρας όταν είναι σπίτι ή οι παππούδες. Σύμφωνα με τα παραπάνω, δε θα ‘πρεπε να υπάρχει κάποιο πρόβλημα σε αυτή την κατάσταση.
Θα ‘ πρεπε…
Δε θα ξεχάσω, όμως, ποτέ την πρώτη μέρα που έπρεπε να φύγω για τη δουλειά μετά τη γέννα. Δάκρυα πλημμύριζαν τα μάτια μου και ένας κόμπος ανέβαινε στο λαιμό μου. Το μυαλό μου ήταν πάντα πίσω στο σπίτι. Ένιωθα τύψεις και ένα άλλο συναίσθημα, αυτό της εγκατάλειψης. Πίστευα ότι εγκαταλείπω τα παιδιά μου, ότι τα προδίδω, τα αφήνω σε «ξένα χέρια». Σαφώς με τον καιρό περιορίστηκαν αυτά τα συναισθήματα. Ίσως ήταν διογκωμένα λόγω της επιλόχειας περιόδου που μεγεθύνει κάθε συναίσθημα και δημιουργεί κυρίως αυτό του ανικανοποίητου.
Ωστόσο, δεν έσβησαν εντελώς οι τύψεις και η στενοχώρια… Εμφανίζονται κάθε φορά που τα παιδιά αρρωσταίνουν και θέλουν να βρίσκονται μόνο στην αγκαλιά μου για παρηγοριά, ενώ εγώ πρέπει να φύγω. Όταν εκλιπαρούν για μια βόλτα στο πάρκο μια ηλιόλουστη μέρα, ενώ εγώ πρέπει να φύγω. Όταν δεν μπορώ να παρευρεθώ σε μία εκδήλωση που συμμετέχουν ή σε ένα πάρτυ που προσκλήθηκαν, γιατί πρέπει να φύγω. Όταν, απλά, ξαπλώνουμε και λέμε ιστορίες και ικετεύουν για ακόμη μία, ενώ πρέπει να φύγω.
Και φεύγω. Και τότε πάλι κυλάνε τα δάκρυα από τα μάτια μου και πάλι ανεβαίνει αυτός ο κόμπος στο λαιμό.
Και τότε καταλαβαίνω πως η απορία για το αν η εργαζόμενη μητέρα προκαλεί στα παιδιά της ψυχικό κενό, δεν μπορεί να απαντηθεί. Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, το χαρακτήρα του κάθε παιδιού, τη φύση της δουλειάς, τη συμπεριφορά των γονιών μετά τη δουλειά και άλλα.
Ένα, όμως, είναι σίγουρο: η μητέρα, όσες ώρες κι αν εργάζεται, όσο ευχάριστη κι αν είναι η δουλειά της, όσο δημιουργική και να νιώθει, όσο κι αν δεν θα ‘θελε με τίποτα να αφήσει τη δουλειά της, οι τύψεις που νιώθει με το που κλείνει την πόρτα του σπιτιού πίσω της είναι δεδομένες. Κι αυτό δεν αλλάζει. Όλες οι εργαζόμενες μανούλες νομίζω θα συμφωνήσουν μαζί μου. Έτσι δεν είναι;
Πηγή: 4moms
Μάθετε όλα όσα αφορούν τα παιδιά:
Η μητρότητα πριν από 50 χρόνια μέσα από τον φακό ενός φωτογράφου
Κάθε κορίτσι σε αυτόν τον κόσμο έχει αξία
Ο άντρας μπέμπης, η λίστα με τα σημάδια
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα
