Διαβάζοντας όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο τελευταία μου δημιουργούνται πολλά ερωτήματα. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω. Πιστεύω πραγματικά πως ο κόσμος μας αλλάζει γρήγορα και βίαια. Με την αστεία αλλά επικίνδυνη περίπτωση Ντόναλντ Τράμπ να είναι τόσο κοντά στην θέση του προέδρου του ισχυρότερου κράτους στον πλανήτη, το αψυχολόγητο Brexit, τις δολοφονίες Αφροαμερικανών από αστυνομικούς, αλλά και τα αντίποινα, τις δολοφονίες δηλαδή αστυνομικών από ελεύθερους σκοπευτές, τις αλλεπάλληλες τρομοκρατικές επιχειρήσεις στη Γαλλία, με τη Νίκαια το κερασάκι στην τούρτα του αίματος, αλλά και στη Συρία, την Υεμένη, και το Ιράκ, τη φοβιστική αντίδραση του Ερντογκάν προς τους επιχειρούντες στο πραξικόπημα… αναρωτιέμαι γιατί υπάρχει τόση σιωπή…
Ναι σιωπή, και ας ανεβάζει όποιος άκουσε από τον διπλανό του τι συνέβη στη Νίκαια, και ας γίνονται trending hashtags όπως #prayfornice και #prayfortheworld. Προφανώς δεν είμαι εναντίον σε τίποτα από αυτά γιατί δεν βλάπτουν κανέναν και μόνο το awareness μας αυξάνουν, ακόμη και αν η ίδια δεν το κάνω ποτέ. Παρ’όλα αυτά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ. Πιστεύω πως τα social media ειδικά σε κοινωνικά θέματα είναι ευλογία, καθώς μπορούν να φέρουν πολλά άτομα μαζί για να κάνουν ΠΡΑΞΕΙΣ, να οργανώνονται, να μη μένουν μόνο στα λόγια.
Πολλές φορές ζηλεύω που οι γενιές των πατεράδων και παππούδων μας βρέθηκαν στους δρόμους, στις Νομικές, και τα Πολυτεχνεία αψηφώντας τον κίνδυνο. Δεν πιστεύω ότι ήταν πιο γενναίοι, απλά αντιδρούσαν στον τόπο μας. Η σημερινή τρομοκρατία είναι διεθνής και δεν έχει ένα πρόσωπο, μια χώρα. Παρ' όλα αυτά πιστεύω πως χρειάζεται να βρεθεί τρόπος οι λαοί να αντιδράσουν σε αυτή την τρομοκρατία, γιατί περί αυτού πρόκειται, έτσι ώστε να μην συνεχίζει να χύνεται αίμα. Οι ειδήσεις κάθε μέρα πλέον θυμίζουν στην χειρότερη μορφή τους Αμερικάνικα σίριαλ βίας, και το αιματοκύλισμα ταινίες του Ταραντίνο. Ίσως είμαι πολύ μικρή, ιδεαλίστρια, αλλά είμαι σίγουρη πως έχει εξαπλωθεί ένα ιός τρέλας.
Στην Ελλάδα ευτυχώς δεν έχουμε υποφέρει ακόμα από ξενόφερτη, θρησκευτική βία. Η ξενοφοβία, π.χ Brexit, δεν είναι λύση, είναι και αυτή ένας ιός. Δεν μπορείς να στραφείς εναντίον του 99% των Σύριων που δραπέτευσαν από τον τρόμο στην χώρα τους, απλώς γιατί ανάμεσα τους θα μπορούσαν να υπάρχουν και τρομοκράτες. Ουδείς μπορεί να ξεχνάει ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων που έρχονται είναι απελπισμένοι και τρομοκρατημένοι καθώς δεν γνωρίζουν τι θα τους συμβεί σε ένα νέο τόπο, ήδη έφτασαν εδώ ως θύματα εκμετάλλευσης εμπόρων με εκατοντάδες νεκρούς στη θάλασσα.
Αυτό που μπορούμε ΌΛΟΙ μας να κάνουμε είναι να αρνηθούμε την τάση να κλειστούμε στον μικρόκοσμό μας και αντιθέτως να επιφέρουμε αλλαγή σε αυτόν. Δεν μιλάω για κάποιο grande κίνημα. Πολύ απλά, να μη φοβόμαστε, να μην τρομοκρατούμαστε. Να συνεχίσουμε να είμαστε ανοιχτοί, Έλληνες, να δίνουμε απλόχερα και από το υστέρημά μας. Να μην μας καταλαμβάνει ο φόβος, γιατί τότε είναι που νικάει. Συμβαίνουν πολλά, όμως αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να τα αφήσουμε να αλλάξουν ένα κόσμο ανθρωπιάς, ανεκτικότητας, και δημοκρατίας που έχουμε χτίσει μετά από αγώνα, απλώς επειδή συμφέρει στην σημερινή συγκυρία. Πιστεύω ότι είμαστε πολύ καλύτεροι από αυτό.
Όταν ένα μέρος του κόσμου υποφέρει, πονάμε σύντομα ή αργότερα όλοι μας.
Είτε είναι άγνωστος Τούρκος στρατιώτης,
Είτε είναι Γάλλος πολίτης,
Αμερικάνος,
Είτε ένα παιδί που ζει στα σκουπίδια,
Είτε φίλος, γνωστός του ίδιου κύκλου. Θέλω να αφιερώσω το άρθρο αυτό στους 80 συμφοιτητές μου που βρισκόντουσαν στην Νίκαια για ένα θερινό πρόγραμμα και συγκεκριμένα στην καλύτερή μου φίλη που βρήκε καταφύγιο από θαύμα. Kαι στον συμφοιτητή μου που έχασε τη ζωή του και δεν θα έχω την ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα ποτέ ...
Για όλο αυτό τον κόσμο που θα μπορούσε αύριο να είναι εμείς, ας προσπαθήσουμε όλοι λίγο παραπάνω, ας ξαναβρούμε όλοι λίγο και την τόλμη μας και την ανθρωπιά μας. Δεν μας αξίζει ο ρόλος του τηλεθεατή του καναπέ...
Αμαλία
