Όλες οι μαμάδες προσπαθούν να κρατήσουν τις πρώτες στιγμές των παιδιών τους στο χρόνο ζωντανές. Φωτογραφίζουν τα παιδιά τους την ώρα που κοιμούνται, την ώρα που ξυπνούν, βιντεοσκοπούν τα πρώτα τους βήματα, τα πρώτα τους γενέθλια όμως μήπως τελικά περνάει η ζωή των παιδιών μας παρακολουθώντας την πίσω από την φωτογραφική μηχανή; Στην προσπάθεια αυτή, μήπως χάνουμε τις στιγμές εκείνες που θα περνούσαμε με τα παιδιά μας προκείμενου να έχουμε μια καλή λήψη. Μήπως, θα έμενε στην μνήμη μας καλύτερα το βλέμμα του παιδιού μας, που θα κοιτούσε ικανοποιημένο και σίγουρο ότι είμαστε περήφανες για εκείνο, όταν παρακολουθούμε την τελευταία του πρόβα για την θεατρική παράσταση και όχι βιντεοσκοπώντας την παράσταση την μέρα της πρεμιέρας; ή αντί να βγάλουμε φωτογραφία το κάστρο που έφτιαξε να αφήσουμε την κάμερα και να παίξουμε μαζί του; Σαφώς, και πρέπει το παιδί μας να έχει αναμνηστικές φωτογραφίες από την παιδική του ηλικία αλλά πόσο συχνά είμαστε και εμείς μέσα σ΄ αυτές και πόσο συχνά μετά τη λήψη της φωτογραφίας συνεχίζουμε να ζούμε μαζί του τη στιγμή αυτή; Μην ξεχνάτε πως και οι αναμνήσεις μένουν εξίσου αναλλοίωτες στο χρόνο.
