Ο Αντριου Σόλομον, αμερικανός συγγραφέας και δημοσιογράφος, μιλά για το νέο του βιβλίο, Far from the tree (σε ελεύθερη απόδοση: Το μήλο θα πέσει μακριά από τη μηλιά), το οποίο είναι μια τολμηρή έρευνα στο ταξίδι οδύνης και μεγαλείου που πραγματοποιούν οι γονείς με «ξεχωριστά» παιδιά, από αυτιστικά παιδιά και με σύνδρομο Down, μέχρι παιδιά θαύματα και παιδιά με σχιζοφρένια. Ο Σόλομον μιλάει πρωτίστως για την «κρίση ενσυναίσθησης» της σύγχρονης κοινωνίας. Οι άνθρωποι τείνουν να μην αποδέχονται εύκολα το διαφορετικό και να προσπαθούν να το απομονώσουν από την ζωή τους. Τι συμβαίνει όμως όταν η διαφορετικότητα σου χτυπά την πόρτα;
Ο Σόλομον μιλά στο βιβλίο του ως παιδί που μεγάλωσε από δύο στρέιτ γονείς, αλλά και από την εμπειρία του σήμερα ως γκέι σύζυγος και πατέρας τεσσάρων παιδιών. Το βιβλίο του μοιάζει σχεδόν βλάσφημο στην εποχή της τυλιγμένης σε σελοφάν παιδικής ηλικίας με υπερπροστατευτικούς «γονείς-ελικόπτερα», με το φρενήρες σπριντ να χωρέσουν στο ίδιο απόγευμα και τα ταχύρρυθμα κινέζικων και το μπαλέτο, με την αγωνία για το ποια είναι η σωστή ηλικία να αποκτήσουν το πρώτο τους Nintendo DS. Ο ίδιος παραδέχεται ότι υπήρξαν στιγμές που πίστευε ότι οι ηρωικοί γονείς δεν ήταν παρά ένα τσούρμο ηλίθιοι που επέλεξαν να σκλαβωθούν σε μια ζωή με δικά τους παιδιά, τα οποία όμως είναι ξένα, που πάλεψαν απελπισμένα να χτίσουν ταυτότητα μέσα από τον πόνο και την «έλλειψη» ή το «ελάττωμα». Πιο συχνά, όμως, νιώθει δέος μπροστά σ΄αυτή την «τρομακτική χαρά της αβάσταχτης ευθύνης» που, όχι, δεν βιώνουν μόνο οι γονείς των «ξεχωριστών παιδιών». Ο Σόλομον από την αρχή μέχρι το τέλος του βιβλίου του διακηρύσσει πως «τα παιδιά μας δεν είμαστε εμείς». Χαρακτηρίζει το βιβλίο του ως εγχειρίδιο ανοχής, καθώς περιγράφει μέσα από τις οικογένειες που παρελαύνουν πως κατέληξαν ευγνώμονες για εμπειρίες που κάποτε θα είχαν κάνει τα πάντα να αποφύγουν. Οι οικογένειες αυτές με τα «ξεχωριστά» παιδιά έχουν ομοιότητες. Η διαφορετικότητα είναι αυτή που τους δένει. Το να μην έχεις καμία ιδιαιτερότητα είναι τελικά μια σπάνια και μοναχική κατάσταση.
Είναι πολύ σημαντικό, πως υπάρχουν κάποιοι γονείς παιδιών με σύνδρομο Down, οι οποίοι ακόμη και αν είχαν ένα μαγικό ραβδί που θα μπορούσε να κάνει το παιδί τους φυσιολογικό, δεν θα το χρησιμοποιούσαν. Ο Σόλομον για την γονεϊκότητα πιστεύει πως πρέπει να αποδεχτούμε όλοι την διαφορετικότητα στη δομή της οικογένειας, να αναγνωρίσουμε ότι οι άνθρωποι δύναται να επιτύχουν την αγάπη σε εντελώς ετερόκλητα περιβάλλοντα. Οφείλουμε, πάνω απ’όλα, να αναγνωρίσουμε τι είναι εκείνο που είναι αναγκαίο να αποδεχτούμε, αλλά και τι είναι αυτό μέσα του οποίου πρέπει να γιορτάσουμε.
Το βιβλίο του δίνει την ευκαιρία να σκεφτούμε μια άλλη οπτική για την διαφορετικότητα. Και πως μέσα από πραγματικές ιστορίες ανθρώπων και οικογενειών η αποδοχή και η αγάπη των ξεχωριστών παιδιών τους κάνει να μην άλλαζαν την ζωή τους τελικά με μια φυσιολογική ζωή.
Πηγή: περιοδικό ΒΗmagazino
