Πλέον όλο και πιο πολλοί ειδικοί της ψυχικής υγείας επικεντρώνουν τη προσοχή τους στο εδώ και τώρα για να δουν τι φταίει και όχι στο παρελθόν.
Το παρόν λοιπόν λειτουργεί ως θεραπευτικό μέσο.
Αν το σκεφτείς όμως λίγο καλύτερα βλέπεις πως το παρόν είναι κάτι πολύ γενικό. Μπορεί να ειδωθεί ως κάτι ατελείωτο. Αφού στο τώρα δεν υπάρχει ούτε παρελθόν, ούτε μέλλον. Είναι ακόμα σε εξέλιξη. Το παρόν μοιάζει σαν μην έχει χρόνο, γι’ αυτό θα μπορούσε να πει κανείς πως κρατάει για πάντα. Κράτα τη στιγμή, κράτα το τώρα.
Πόσο εύκολα όμως το συνειδητοποιεί κανείς μέσα στην καθημερινότητα; Πόσο ουσιαστικά ζούμε το παρόν μας;
Ελάχιστα. Το μυαλό μας σκέπτεται διαρκώς το πριν και το μετά. «Θυμάσαι τι έγινε τότε;» ή «Τι θα γινόταν αν;» Δύο φράσεις που εκμηδενίζουν την παρούσα στιγμή. Το χειρότερο είναι πως το μυαλό μας δεν σταματά να το κάνει αυτό, ακόμα κι όταν κοιμόμαστε τα όνειρά μας κρύβουν πράγματα απ΄το παρελθόν και το μέλλον. Φόβοι, κρυφοί πόθοι και ελπίδες.
Αναρωτιέσαι δεν υπάρχουν στιγμές που να μην υπάρχει τίποτα να σκεφτώ; Τίποτα όμως απολύτως. Ούτε καν ασήμαντα πράγματα.
Συνειδητοποιείς πως είναι ελάχιστες οι στιγμές και κρατούν μόνο μερικά δευτερόλεπτα. Και πάλι ξεκινάς να σκέφτεσαι. Κι όλα αυτά που γεμίζουν το νου μας, δεν είναι δικά μας. Οι σκέψεις μοιάζουν με δίσκο βινυλίου, την μία σηκώνεις την βελόνα, και την άλλη στιγμή την επανατοποθετείς και όλα παίζουν πάλι από την αρχή. Διάβαζα πρόσφατα σε ένα βιβλίο του OSHO πως χρειάζεται προσπάθεια για την συνειδητότητα και για τον διαχωρισμό από το νου. Τις σκέψεις πρέπει να τις χρησιμοποιούμε, χωρίς να μας χρησιμοποιούν και θα πρέπει να υπηρετούν τα συναισθήματα μας. Μόνο έτσι μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με τον πυρήνα μας, και να μην φοβόμαστε τίποτα έξω από τα τετριμμένα. Μόνο έτσι μπορούμε να επικοινωνήσουμε, να εκφραστούμε, να δακρύσουμε , να ερωτευτούμε, και να μην είμαστε μαριονέτες.
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα.
