Σκεφτόμουν χθες το βράδυ ότι για τα επόμενα 9 χρόνια θα συνεχίζει 9 μήνες το χρόνο να χτυπάει την ίδια ώρα. Και έκανα υπολογισμούς χτυπάει από το 2000 όταν η κόρη μου η Αμαλία πήγε για πρώτη φορά προνήπιο. Χτυπάει τα τελευταία 16 χρόνια 06.15 και θα χτυπάει τα επόμενα εννέα, δηλαδή 25 χρόνια. Και αν βάλεις τα 14 χρόνια που χτύπαγε όταν πήγαινα εγώ σχολείο; Δηλαδή; Παναγία μου...
Έλα πάμε πάλι να το πάρουμε από την αρχή.
Είναι ωραίο το πρωινό ξύπνημα. Μετά τα πρώτα 3 χρόνια παραιτήθηκα από την γκρίνια και αποφάσισα να το αγαπήσω και να βρω όλα τα όμορφα πράγματα που συμβαίνουν το ξημέρωμα.
Η απόλυτη ησυχία στο σπίτι, που κατά τη διάρκεια της ημέρας δεν τυχαίνει να συμβεί. Έχω χρόνο να προγραμματίσω καλύτερα την ημέρα μου, ενώ οι άλλοι κοιμούνται....
Θα σηκωθώ, θα ανοίξω τα παράθυρα, θα πλύνω δόντια και θα ρίξω κρύο νερό στο πρόσωπο μου,θα χαϊδέψω τις γάτες που κάνουν τούμπες στα πόδια μου την στιγμή που βρίσκομαι στον νιπτήρα, θα τους βάλω φαγητό, θα ταΐσω και τα σκυλιά που με 'χουν καταλάβει ότι ξύπνησα και γρατζουνάνε την πόρτα και θα γυρίσω στο δωμάτιο μου να κάνω meditation για μισή ώρα. Έτσι έχω 45 ολόκληρα λεπτά για το εαυτό μου και μόνο. Και είναι η μεγαλύτερη πολυτέλεια, γιατί δεν θα χτυπήσει το τηλέφωνο ή δεν θα με ζητήσει κανείς. Γεμίζω τις μπαταρίες μου για το υπόλοιπο της ημέρας.
Και αφού τελειώσω την πρωινή μου ιεροτελεστία, θα χωθώ στο κρεβάτι του γιου μου (διότι η κόρη μου ξυπνάει αργότερα) και θα αγκαλιάσω αυτό το ζεστό τσουρέκι.. Ναι, το πρωί τα παιδιά είναι σαν ζεστά τσουρεκάκια. Έχει ανέβει η θερμοκρασία του σώματος, μυρίζουν ακόμα μωρουδίλα, και είναι αφημένα στις υπέροχες πόζες του Μορφέα. Αυτή η πρωινή αγκαλιά στο κρεβάτι και το χουζούρεμα, είναι από τα ομορφότερα που συμβαίνουν στην διάρκεια της ημέρας. Και στη συνέχεια το πρωινό μας, το οποίο έχει ζητηθεί και παραγγελθεί από την προηγούμενη ημέρα, διότι είναι το πιο σημαντικό μας γεύμα για να είμαστε δυνατοί, για να θυμόμαστε τα μαθήματά μας και να μπορέσουμε να βάλουμε πολλά καλάθια στο basket και να νιώθουμε ωραία. Μετά έχουμε να πλύνουμε τα δόντια μας, να ρίξουμε το back pack μας στην πλάτη, να πάρουμε τα σκυλιά μαζί μας και να περπατήσουμε μέχρι την στάση.
Αυτή η μικρή πρωινή βόλτα μετά συζητήσεως είναι ευλογία. Είναι μικρές καθημερινές ρουτίνες που όταν σταματήσουν θα μου λείψουν, είναι εικόνες που θα θυμάμαι και εύχομαι να τις θυμούνται και εκείνα. Καλωσορίσαμε λοιπόν στο καθημερινό μας ξύπνημα και καλή μας σχολική χρονιά κορίτσια και αγόρια!
