Το ανθρώπινο είδος έχει στη φύση του την προσαρμογή στο αναπάντεχο, ώστε να μπορεί να μετατρέπει τις δυσκολίες σε ευκαιρία. Λίγο πολύ τα τελευταία χρόνια έχουμε επαναπροσδιορίσει τι είναι σημαντικό και έχουμε πετάξει στον κάδο των ενοχών πολλά που κάποτε τα θεωρούσαμε απαραίτητα. Οι περισσότεροι προσαρμοστήκαμε σε νέα δεδομένα στη δουλειά μας, στις απολαβές μας, στον οικογενειακό προϋπολογισμό, στις μικρές ή μεγαλύτερες απολαύσεις, σε νέα άγχη, ακόμη και στην πραγματικότητα του να κοιμόμαστε με το ερώτημα αν θα τα καταφέρουμε ή όχι.
Διαβάζοντας την παιδική ιστορία " Η τίγρης που ήρθε για τσάι" της Τζούντιθ Κερ, αντιλαμβάνεσαι πως το αναπάντεχο μπορεί να αντιμετωπιστεί με στωικότητα και ηρεμία. Μία τίγρης μπαίνει σε ένα σπίτι ξαφνικά να πιει τσάι με ένα κοριτσάκι την Σόφι και την μητέρα της. Μαμά και κόρη δεν πανικοβάλλλονται και αξιολογούν ψύχραιμα το αναπάντεχο αφήνοντας την τίγρη να φάει ό,τι φαγητό υπήρχε στο σπίτι. Ο πατέρας όταν γυρνάει νιώθει ευλογημένος που η τίγρης δεν πείραξε την οικογένεια του και αρκέστηκε στο να καταβροχθίσει τις προμήθειες του σπιτιού. Χαρούμενος, βρίσκει την ευκαιρία να γευματίσει με την οικογένεια του στο εστιατόριο με τα υπέροχα λουκάνικα που τους αρέσει τόσο.
Αυτό που το βιβλίο μας λέει είναι πως τα πράγματα είναι πιο απλά από όσο νομίζουμε και δεν χρειάζεται να πανικοβαλλόμαστε με το αναπάντεχο, να μην το αξιολογούμε λανθασμένα, βιαστικά και με υπερευαισθησία.
Μπορούμε να ισορροπήσουμε εστιάζοντας στις καλύτερες πτυχές του εαυτού μας, χρησιμοποιώντας τις εμπειρίες μας και τη διορατικότητα μας. Την στιγμή που όλα μοιάζουν μαύρα (γιατί ποτέ δεν είναι κατάμαυρα) να μην αφηνόμαστε σε κάποιου είδους μανία καταδίωξης βλέποντας παντού εχθρούς. Η υπομονή και η απλούστευση μας βοηθάνε να διακρίνουμε το σημαντικό από το ασήμαντο.
Κι όπως έλεγε και ο Βούδας η αλλαγή και η απώλεια στη ζωή είναι αναπόφευκτες. Οπότε η ευτυχία και η ελευθερία μας εξαρτώνται από την προσαρμοστικότητα στην αλλαγή.
P.S Η ζωή δεν βρίσκεται αλλού, αλλά σε κάθε στιγμή, εύκολη ή δύσκολη. Καλό μήνα!
