Η θάλασσα μου δίνει μία μεγάλη αίσθηση ελευθερίας και τελικά νομίζω ότι είναι από τα πράγματα που με κάνουν πιο χαρούμενη από όλα.
Ειδικά όταν είμαι κάτω από το νερό νιώθω ότι μπορεί να έρθω σε απόλυτη επαφή με το κέντρο μου, σε απόλυτη επαφή με τον εαυτό μου.
Λίγες μέρες πριν, πήγα να δω μαζί με το γιο μου, το The dolphin man και το πρώτο που έχω να πω είναι πως αιφνιδιάστηκα ευχάριστα από έναν Έλληνα σκηνοθέτη και μία ελληνική παραγωγή να κάνει ένα τόσο αξιόλογο και όμορφο ντοκιμαντέρ.
Ο τρόπος που προσέγγισαν το θέμα και τη βιογραφία του Jacques Mayol, έχει να κάνει με τις αντιφάσεις ενός ανθρώπου και πραγματικά θεωρώ ότι το πιο ωραίο πράγμα στα ντοκιμαντέρ είναι να μπορείς να έχεις χαρακτήρες που είναι γεμάτοι αντιφάσεις.
Την ίδια αίσθηση είχα όταν είχα δει, «το Αλάτι της Γης» που είχε ως κεντρικό θέμα τη ζωή του φωτογράφου Sebastião Salgado.
Το ωραίο του The Dolphin man - αξίζει όλοι να πάτε να το δείτε και αν έχετε παιδιά να τα πάρετε μαζί σας γιατί πιστεύω ότι θα ενθουσιαστούν- είναι η καταγραφή και η διαπίστωση του πόσο κόντρα μπορεί να είναι ένας άνθρωπος ο οποίος είναι focus σε κάτι και σε σχέση με την προσωπική του ζωή. Ξέρετε, νομίζω οι άνθρωποι οι οποίοι είναι απόλυτα στοχοπροσηλωμένοι σε έναν σκοπό είναι πάρα πολύ δύσκολο στην προσωπική τους ζωή να ισορροπήσουν.
Και βέβαια, το πιο όμορφο στο The Dolphin Man, είναι η θάλασσα. Αν έκανα μία αναδρομή στις ταινίες που έχω αγαπήσει, ξεχωρίζω το Απέραντο Γαλάζιο. Την έχω δει πάνω από 10 φορές και είχα την ευκαιρία να την ξαναδώ πρόσφατα στο Φεστιβάλ της Πάτμου το καλοκαίρι που μας πέρασε και πάλι με τον γιο μου. Την αγαπώ όχι μόνο για τη μουσική της, όχι μόνο γιατί είχε τη θάλασσα ως κύριο θέμα, όχι μόνο γιατί είχε γυριστεί στην Αμοργό αλλά και γιατί είναι συνδεδεμένη με τα παιδικά μου χρόνια.
Βλέποντας λοιπόν το Απέραντο Γαλάζιο και τώρα το Dolphin Man το σίγουρο είναι ότι οι άνθρωποι οι οποίοι αγαπάνε τη δουλειά τους, μπορούν να καταφέρουν σπουδαία πράγματα. Μετά την προβολή του ντοκιμαντέρ στον Δαναό είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε μία μικρή κουβέντα με τον σκηνοθέτη τον Λευτέρη Χαρίτο, ο οποίος έκανε τρία χρόνια να γυρίσει την ταινία. Και αυτό που μου άρεσε περισσότερο από όλα και κράτησα ήταν η απάντησή του όταν κάποιος του είπε «Επειδή κάνατε τόσα ταξίδια λογικά θα είχατε πάρα πολύ μεγάλο μπάτζετ» και εκείνος απάντησε «Ξέρετε, ξεκινήσαμε χωρίς καθόλου χρήματα την ταινία και τελικά αυτό είναι το πιο ωραίο. Γιατί όταν έχεις πάρα πολλά χρήματα νιώθεις υποχρεωμένος πως κάπως πρέπει να τα ξοδέψεις πολύ συγκεκριμένα ενώ όταν δεν έχει δεν υπάρχει η οικονομική ευχέρεια βάζεις το μυαλό σου να δουλέψει πολύ περισσότερο και έτσι γίνεσαι αυτόματα πολύ πιο δημιουργικός».
Στην πορεία τελικά, ναι, τα παιδιά βρήκανε και άλλα χρήματα για να ολοκληρώσουν την ταινία αλλά αυτό είναι και η μαγεία της τέχνης. Να ξεκινάς κάτι που αγαπάς πολύ, να το πιστεύεις, να υπάρχει μία πολύ καλή ομάδα που όλοι να είναι στο ίδιο μήκος κύματος σκέψης. Και είναι πολύ συγκινητικό να ακούς τον δημιουργό να μιλά τώρα πια που το ντοκιμαντέρ ολοκληρώθηκε για το πόσο δύσκολο φαντάζει στην αρχή κάτι και την πληρότητα και την ευχαρίστηση που νιώθεις τελικά ολοκληρώνοντάς το.
Θεωρώ ότι αυτή η ταινία θα πάει πάρα πολύ καλά στο εξωτερικό αφού έχει πάρει εξαιρετικές κριτικές και πραγματικά της αξίζει.
Όταν τελείωσε η ταινία, με την αίσθησή της ακόμα επάνω μου, ανέβασα ένα instagram story. Αμέσως μου έστειλε προσωπικό μήνυμα η φίλη μου η Κατερίνα Τοπούζογλου, η οποία εκτός από τρελοκομείο, είναι και ένα κορίτσι που λατρεύει την θάλασσα. Είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια υποβρύχιας σκοποβολής, κολυμπάει με καρχαρίες, κάνει καταδύσεις. Με ρώτησε αν μου άρεσε η ταινία και της απάντησα ενθουσιασμένη ναι και αμέσως μετά της ζήτησα να με μάθει και εμένα να κολυμπάω έτσι. Θέλω να είμαι μέσα στο νερό και να κολυμπάω σαν δελφίνι. Μου υποσχέθηκε ότι θα με βοηθήσει και τώρα ανυπομονώ να ξεκινήσω τα μαθήματα. Και ίσως το όνειρο που σας είπα στην αρχή, γίνει πραγματικότητα.
Xxx
Τζένη
