Ετοιμάζοντας λοιπόν κι εγώ τα πράγματα μου για 4ήμερη απόδραση, άρχισα να ψάχνω το κατάλληλο βιβλίο για να πάρω μαζί μου. Τυχαία έπεσα σε κάποιες σημειώσεις από ένα βιωματικό σεμινάριο που είχα παρακολουθήσει πριν κάποια χρόνια.
Θυμάμαι πως μου καθάρισε η σκέψη στο να μπορώ να καταννοώ τις συμπεριφορές των παιδιών μου, αλλά και να ανακαλώ μνήμες δικές μου και να αποκρυπτογραφώ τωρινές συμπεριφορές μου. Στην πορεία μας, όλοι μας, έχουμε φορέσει παρωπίδες και προσωπεία, προσπαθώντας να αντιμετωπίσουμε τις καταστάσεις που προέκυψαν στον δρόμο μας. Σας αφήνω στις σημειώσεις μου και σας εύχομαι καλή Ανάσταση και ηρεμία.
"Όλοι μας πρέπει να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας όπως ακριβώς είναι, με τις αδυναμίες και τις ικανότητές του. Ωστόσο πολύ σύντομα μετά τη γέννησή μας αντιλαμβάνομαστε ότι όταν είμαστε ο εαυτός μας, συχνά αναστατώνουμε τους ενήλικους γύρω μας και έτσι συμπεραίνουμε ότι το να συμπεριφερόμαστε φυσιολογικά δεν είναι ούτε καλό ούτε σωστό.
Αυτή η συνειδητοποίηση είναι οδυνηρή και συχνά τα παιδιά εκφράζουν αυτό τον πόνο με εκρήξεις θυμού. Τα παιδιά που ενεργούν με φυσικότητα είναι ισορροπημένα και έχουν το δικαίωμα να είναι ο εαυτός τους. Δυστυχώς πολύ λίγα παιδιά είναι "φυσιολογικά". Τα περισσσότερα παιδιά περνούν μέσα από τα τέσσερα ακόλουθα στάδια.
Στο πρώτο στάδιο βιώνουν την ευχαρίστηση να είναι ο εαυτός τους.
Στο δεύτερο στάδιο βιώνουν τον πόνο και την απαγόρευση να είναι ο εαυτός τους. Αυτό έχει σαν επακόλουθο μία περίοδο θυμού και αντίστασης που είναι το τρίτο στάδιο. Και το επόμενο στάδιο, για να μειώσουν τον πόνο τα παιδιά, δημιουργούν μία καινούργια προσωπικότητα, γίνονται δηλαδή όπως οι άλλοι τα θέλουν να είναι. Κατά τη διάρκεια του τρίτου σταδίου τα παιδιά δημιουργούν αρκετά προσωπεία δηλαδή καινούριες προσωπικότητες τα οποία χρησιμοποιούν για να προστατευτούν από τον πόνο που έχουν βιώσει στο δεύτερο στάδιο.
Υπάρχουν πέντε τέτοια προσωπεία και αντιστοιχούν στα πέντε βασικά τραύματα που συνήθως πλήττουν τους ανθρώπους, τα οποία με βάση την χρονολογική τους σειρά που εκδηλώνονται- είναι η απόρριψη, η εγκατάλειψη, η ταπείνωση, η προδοσία και η αδικία.
Κάθε φορά που υποφέρουμε ή προξενούμε πόνο στους άλλους εξαιτίας αυτών των τραυμάτων, ορθώνουμε τα προσωπεία για να κρύψουμε από τον εαυτό μας και τους άλλους ότι ακόμα δεν θελήσαμε να επιλύσουμε. Αυτοί που βιώνουν το τραύμα της απόρριψης φοράνε το προσωπείο του αποτραβηγμένου, αυτοί που βιώνουν την εγκατάλειψη φοράνε το προσωπείο του εξαρτωμένου, αυτοί που βιώνουν το τραύμα της ταπείνωσης φοράνε το προσωπείο του μαζοχιστή, αυτοί που βιώνουν το τραύμα της προδοσίας φοράνε το προσωπείο του ελέγχοντα και αυτοί που βιώνουν την αδικία φοράνε το προσωπείο του αδιάλλακτου.
Το μέγεθος του προσωπείου, εξαρτάται από το βάθος του τραύματος. Κάθε προσωπείο απεικονίζει ένα άτομο με συγκεκριμένο είδος χαρακτήρα και συμπεριφορές. Όσο μεγαλύτερο είναι το τραύμα μας, τόσο μεγαλύτερος είναι ο πόνος και τόσο περισσότερο θα φοράμε το προσωπείο μας. Φοράμε το προσωπείο μας μόνο όταν θέλουμε να προστατευτούμε".
