Σχεδόν μέσα Ιουλίου, αλλά για εμένα πάντα τέτοια εποχή ξεκινάει η χρονιά. Από τη στιγμή που θα μπω μέσα στο καράβι και θα μυρίσω το κατάστρωμα "συντυχαίνοντας με ανθρώπους", που έλεγε και ο Σεφέρης στην Άγιάναπα, αρχίζω τα Χρόνια Πολλά. Μόλις φτάσω στο νησί, θα δω τους καλοκαιρινούς μου φίλους και εκείνοι θα μου πουν «Καλώς ήρθες» και εγώ θα απαντήσω «Καλή Χρονιά». Την Πρωτοχρονιά τη γιορτάζω με το πρώτο ηλιοβασίλεμα, εκείνη την στιγμή που κάθομαι στην άμμο, και σκέφτομαι πόσα ηλιοβασιλέματα θα δω ακόμα και πόσα έχω χάσει. Όπως μετράγαμε τα παγωτά μικροί.
Εκεί στα ηλιοβασιλέματα, αρχίζει να ξετυλίγεται σαν μικρή ταινία μήκους η χρονιά που πέρασε. Έντονα μεταμορφωτική, με γερή αναμέτρηση αξιών, είναι ο τίτλος που θα της δώσω. Και όταν καλούνται οι αξίες, το συναισθηματικό κουβάρι σε οδηγεί στους γονείς σου. Τι μου έδωσαν και προχώρησα, και τι χρειάζεται να αφήσω πίσω. Ίσως επειδή μεγαλώνουν και μπορεί να μην τους έχω για πολύ καιρό κοντά μου, να νιώθω έντονα αυτή την ανάγκη της αναδρομής.
Μεγάλωσα με δύο γλύκυτατους γονείς, χωρίς εμμονές, ανταγωνισμούς ή τάσεις εξουσίας, και το πιο σημαντικό, χωρίς να με βλέπουν ως προέκταση των δικών τους φιλοδοξιών. Μου λέγανε να είμαι αυθύπαρκτη, να μην περιμένω τίποτα από κανέναν, ούτε καταξίωση, ούτε χρήματα. Να μη στεναχωριέμαι αν κάποιος δεν θέλει να μου δώσει κάτι και πως τη χαρά της ζωής θα την βρω μόνη, μέσα από την αυτονομία μου. Μου έμαθαν ότι η οικογένεια μου θα είναι αυτή που θα δημιουργήσω εγώ, και όχι οι ίδιοι που μου έτυχαν από τον Θεό. «Η χαρά της ζωής κορίτσι μου», έλεγε ο πατέρας μου, είναι η δημιουργία και όχι τα δεδομένα. Να μην δίνεις αναίτιες μάχες γιατί στη σκοπιμότητα των πράξεων χτίζονται οι χαρακτήρες». Η μητέρα μου μου έλεγε να είμαι πάντα φροντιστική με τους άλλους, τίμια και πιστή με τους ανθρώπους που συνυπάρχω, αλλά και να μπαίνω πάντα στην θέση του άλλου και να κατανοώ... Να κάνω τη λεγόμενη «δεύτερη ανάγνωση».
Τι κρατώ και τι αφήνω;
Να κάνω τη δεύτερη ανάγνωση με σωστή προτεραιότητα... και να μην δίνω αναίτιες μάχες.
Άνθρωποι που εμφανίζονται στη ζωή μας ξαφνικά και μία φράση τους μπορεί να σβήσει εύκολα κι ανώδυνα μανιέρες που είχες για χρόνια. Έτσι μου έτυχε κι εμένα, πάνω σε μία συζήτηση ένα βράδυ, να μου μιλήσει κάποιος για τη σωστή προτεραιότητα των «ανθρώπινων αναγνώσεων».
«Τζένη μου, όλοι έχουμε τα προβλήματά μας, τα θέματά μας και τα κουσούρια μας: Aυτό είναι η "πρώτη ανάγνωση”. Η "δεύτερη ανάγνωση" αφορά εσένα αποκλειστικά κι έχει να κάνει με το ποιούς ανθρώπους θέλεις να συναναστρέφεσαι, τι θέλεις κάθε φορά από τη ζωή σου και τι ψάχνεις να καλύψεις. Δες τα πράγματα με τη σωστή σειρά. Κατανόησε τον εαυτό σου πρώτα και μετά οι άλλοι θα βρουν την άκρη μόνοι τους. Μόνο έτσι μπορούν οι σχέσεις να είναι ισότιμες. Ο καθένας μόνος του και μαζί, αν είναι να συμβεί, απλά συμπνέουν.»
Οπότε μαμά μου, λυπάμαι αλλά θα προχωρήσω με την κατανόηση προς εμένα. Και σε ότι αφορά τις αναίτιες μάχες -μπαμπά, ναι, έχεις δίκιο. Δεν θα ξαναδώσω ούτε μία. #thebrandnewme
Τα πράγματα που αξίζουν στη ζωή και προχωράνε συμβαίνουν αβίαστα. Αν είναι να συμβούν, απλά θα συμβούν. Αν ξεκινάς μία συνεργασία ή μία φιλία, αν προχωράς σε μία σχέση ή αποφασίζεις να κάνεις παιδιά, δεν έχει πολλές κουβέντες ή συμφωνίες, γιατί όταν αρχίζουν οι συζητήσεις σημαίνει ότι έρχεται ρίξη. Αν είναι να συμβεί κάτι, όλα τα μέλη είναι σύμφωνα, σιωπηρά και απλά προχωράνε. Έχουν συννενοηθεί μεταξύ τους, σε αυτά που χρειάζονται πραγματικά. Η φλυαρία παράγεται από την αγωνία υποτιθέμενων απειλών που αισθανόμαστε. Οι σπουδέες σχέσεις στη ζωή μας, είναι με τους ανθρώπους που έχουμε καταφέρει να συμπνεύσουμε. Ως άνθρωποι, έχουμε τη τάση να θυμόμαστε τις συγκρουσιακές και έντονες σχέσεις στη ζωή μας -όμως αυτές που πραγματικά πάνε παρακάτω, εξελίσσονται και μένουν, είναι αυτές που συμπνέουμε. Και ίσως να συμπνέουμε εκ γενετής -σα να λέμε από την "ίδια φυλή"- να έχουμε τις ίδιες αξίες και να φοράμε τα ίδια γυαλιά για τη ζωή.
Τον πόλεμο τον έχουμε καθημερινά εκεί έξω, δεν τον χρειαζόμαστε στο σπίτι μας, στη σχέση μας, στις φιλίες μας. Να γυρνάς στο χώρο σου και να έχεις συννενοηθεί. Δε χρειάζεται να δίνεις καμία μάχη. Να μη σε ενδιαφέρει να πολεμάς σε μία σχέση, να μη σε ενδιαφέρει να συγκρούεσαι. Αν γίνει, έγινε, laisse tomber. Έχεις μόνο μία ζωή, και δε χρειάζεται να πολεμάς για όλα. Συναντάμε ανθρώπους γοητευτικούς ή μη, αυτόφωτους ή ετερόφωτους, με κόφτες ή σπασμένα φρένα, όμως, πάντα ξέρουμε από τη αρχή μέχρι που μπορεί να φτάσει ο καθένας. Καταλαβαίνεις από τη πρώτη στιγμή μέχρι πού απλώνει ο άλλος, και τι σου ταιριάζει και τι όχι -ότι κι αν σου λένε οι γύρω σου. Η καθημερινότητα έχει τη μαγεία της, και σε αυτήν ζούμε όλοι. Να αναζητάς την καθημερινότητα. Το πώς συνυπάρχεις με τους συνεργάτες σου, τους φίλους σου τα παιδιά σου και τη σχέση σου, μέσα στην καθημερινότητα. Μέσα από αυτή τρεφόμαστε όλοι, οπότε οι επιλογές σου είναι και η ζωή σου.
Να μένεις συγκεντρωμένος στο συναίσθημά σου χωρίς να το λογοκρίνεις, χωρίς να σε νοιάζει τι κάνει ο άλλος. Να μην προσδιορίζεσαι ποτέ από τα συναισθήματα των άλλων. Δεν προσδιορίζεσαι ποτέ από ένα ψέμα που σου έχει πει κάποιος. Έχεις τη δική σου αξία. Προσδιορίζεσαι μόνο από αυτό που νιώθεις και από αυτό που κάνεις. Αν κάνεις αυτό που νιώθεις, δεν υπάρχει περίπτωση να αποτύχεις. Αν μείνεις σταθερός, δεν θα σε βάλλει τίποτα. Όταν αντιπαθούμε ή φανατιζόμαστε με κάποιους αρνητικά, γινόμαστε ίδιοι με αυτούς. Αυτό είναι η ευκολία μας, να γίνουμε ίδιοι με αυτούς. Διάλεξε να πας ενάντια στην ευκολία σου και φρόντισε να συνυπάρχεις με ανθρώπους που λεπταίνουν τα αίσθηματά σου.
Αυτά έμαθα την χρονιά που πέρασε. Καλό καλοκαίρι και Καλή Χρονιά.
Υ.Γ Αφιερωμένο με πολλή αγάπη στην Αθανασία και στην Μαρία.
