Ο Γιάννης είναι αθλητής Κόρφμπολ, παθιασμένος δρομέας και διαβητικός από τα 13. Η ζωή του δεν διαφέρει από τη δική μας

Ο Γιάννης Σαρρηγιάννης είναι διαβητικός. Είναι ηλεκτρολόγος μηχανικός και διεθνής με την ομάδα Κόρφμπολ και μέσω του Jenny.gr μοιράζεται τη γλυκή ζωή του.

Διαγνώστηκα με διαβήτη τον Οκτώβριο του 1999 σε ηλικία 13 ετών. Έχοντας την τύχη να με παρακολουθούν εξαιρετικοί γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό και σε συνδυασμό με την απεριόριστη όρεξη και υπομονή των γονιών μου να ασχοληθούν με τη ρύθμιση του διαβήτη μου, μπορώ να πω ότι τα συνήθως ‘’σοκαριστικά’’ πρώτα χρόνια μετά τη διάγνωση, δεν ήταν τόσο δύσκολα όσο περίμενα. Ταυτόχρονα η ραγδαία αύξηση της ποιότητας της τεχνολογίας γύρω από το διαβήτη (ινσουλίνες, αναλώσιμα) βελτίωνε συνεχώς και την ποιότητα ζωής μου και διαπίστωνα ότι μπορώ να έχω μια φυσιολογική καθημερινότητα όπως και άλλα παιδιά ή έφηβοι της ηλικίας μου.

Κάτι αντίστοιχο ακολούθησε και στα φοιτητικά μου χρόνια που είχα και πάλι την τύχη να με παρακολουθεί ως γιατρός μου ο Χρήστος Ζούπας και να συμμετέχω σε ομάδες εκπαίδευσης για το διαβήτη υπό την επίβλεψη αξιόλογων ανθρώπων στους οποίους χρωστάω ευγνωμοσύνη για όλη μου τη ζωή. Δυστυχώς κάποιοι από αυτούς όπως ο Νίκος Φιλίππου και η Ρούλα Λάγιου δεν βρίσκονται πια μαζί μας, αλλά φρόντισαν ως διαβητικοί και ως φωτισμένοι άνθρωποι να μου μεταλαμπαδεύσουν τον ενθουσιασμό τους και τις εξαιρετικές γνώσεις τους γύρω από τη διαχείριση του διαβήτη, βελτιώνοντας ακόμη περισσότερο την ισορροπία που καλούμαστε όλοι οι διαβητικοί να κρατάμε μεταξύ του προβλήματός μας και ενός καλού επιπέδου ζωής.

Πρέπει να αγωνιζόμαστε διαρκώς για την ισορροπία

Φτάνοντας στο παρόν, ως εργαζόμενος Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και ως αθλητής (διεθνής στο άθλημα του Κόρφμπολ και παθιασμένος δρομέας παράλληλα) και ζώντας περισσότερα από 8 χρόνια στη Μεγάλη Βρετανία (έχω επιστρέψει στην Ελλάδα τον τελευταίο χρόνο), η άποψή μου για τη ζωή μας με τον διαβήτη είναι ότι διαρκώς πρέπει να αγωνιζόμαστε για τη διατήρηση της προαναφερθείσας ισορροπίας. Αυτή μεταξύ της σωστής ρύθμισης της υγείας μας και της διατήρησης του επιπέδου ζωής με τις λιγότερες δυνατές στερήσεις.

Στην επαγγελματική και παράλληλα αθλητική ζωή κάτι τέτοιο φυσικά δεν είναι εύκολο. Υπάρχουν δύσκολες έως πολύ μαύρες στιγμές που είμαι σίγουρος ότι όλοι οι διαβητικοί ευχόμαστε να μην υπήρχαν. Από τη διαρκή υπενθύμιση στο μυαλό ότι πριν, κατά τη διάρκεια ή και μετά από ένα σημαντικό γεγονός (meeting, συνέντευξη, αγώνα) πρέπει να ελέγχουμε τα επίπεδα της γλυκόζης μας, μέχρι τις άσχημες στιγμές των σοβαρών υπογλυκαιμικών επεισοδίων ή της λάθος δοσολογίας ινσουλίνης, το άγχος είναι διαρκές. Και πάνω απ’ όλα, καλούμαστε ξανά να ισορροπήσουμε μεταξύ της αντιμετώπισης των παραπάνω προβλημάτων και μιας φυσιολογικής ζωής έχοντας ταυτόχρονα στο μυαλό ότι μια καλή ρύθμιση σημαίνει και μεγαλύτερες πιθανότητες για ένα καλύτερο επίπεδο ζωής στο μέλλον με λιγότερες σοβαρές επιπλοκές.
Η καθημερινότητά μου πιθανώς να μην διαφέρει κατά πολύ από αυτή άλλων ανθρώπων με διαβήτη. Ακολουθώ το πολλαπλό σχήμα ινσουλίνης με ευέλικτη δοσολογία, ανάλογα με τα γεύματα και συχνές διορθωτικές δόσεις. Ο αθλητικός τρόπος ζωής με τις έντονες προπονήσεις, φυσικά, με οδηγεί στο να σκανάρω συνέχεια τον σένσορά μου και να δρω αναλόγως με πιθανή χορήγηση έξτρα ινσουλίνης ή φαγητού. Ένα αρνητικό εδώ είναι ότι οδηγούμαι πολύ συχνά στην κατανάλωση σοκολάτας ή γλυκισμάτων (ίσως θετικό για την ψυχική υγεία!) τα οποία και δεν θα τα συνιστούσα σε τακτική βάση για ανθρώπους με μη έντονη αθλητικής ζωή. Αυτό βέβαια δεν έχει να κάνει με τον διαβήτη, μιας και η ευελιξία της ινσουλίνης πια μας επιτρέπει να έχουμε πολύ πιο ελεύθερη διατροφή.

Ο ρόλος των δικών μου ανθρώπων και της τεχνολογίας

Παρ’ όλα αυτά, η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα στην καθημερινή διαχείριση είναι τα επίπεδα γλυκόζης κατά τη διάρκεια του ύπνου. Έχω παρατηρήσει ότι η ποιότητα του ύπνου είναι σημαντικά καλύτερη υπό φυσιολογικές μετρήσεις, σε αντίθεση με την κούραση που προκαλεί ο ίδιος ύπνος όταν τα επίπεδα είναι υψηλά. Επακόλουθα, ο ποιοτικός ύπνος είναι προϋπόθεση για μια καλύτερη μέρα με περισσότερη ενέργεια η οποία είναι αντίστοιχα απαραίτητη και για την παρακολούθηση του διαβήτη. Ίδιο αλλά μικρότερο άγχος υπάρχει πάντα και για την αποφυγή της υπογλυκαιμίας κατά την οδήγηση και γενικά για όλες τις καταστάσεις που οι συνθήκες μπορεί να αποτελούν ρίσκο από μόνες τους. Συνθέτοντας όλα τα μικρά ή μεγάλα εμπόδια του διαβήτη, φτάνουμε στην ολική εικόνα της ρύθμισής μας που είμαι σίγουρος ότι είναι αρκετά όμοια στους περισσότερους από εμάς.

Η προσωπική μου εμπειρία λέει ότι όλα τα παραπάνω χρειάζονται σωστή εκπαίδευση και διαρκή επαγρύπνηση και επανεκπαίδευση. Η τεχνολογία καλπάζει και πλέον έχουμε τη δυνατότητα να χρησιμοποιούμε μόνιμους σένσορες μέτρησης με ένα απλό σκανάρισμα στο κινητό. Για ένα άνθρωπο σαν εμένα που αυτή τη στιγμή εργάζεται σε εναλλασσόμενες βάρδιες με συνεχή νυχτερινά ωράρια και προετοιμάζεται για Μαραθώνιο ενώ ταξιδεύει συχνά και για αθλητικές διοργανώσεις στο εξωτερικό, το να χρησιμοποιεί τη μοντέρνα τεχνολογία είναι απαραίτητο. Κάτι τέτοιο δίνει την αναγκαία ευελιξία στη ρύθμιση του διαβήτη χωρίς να εμποδίζει σε μεγάλο βαθμό τη λειτουργικότητα εντός των δραστηριοτήτων. 

Ένα άλλο απαραίτητο στοιχείο φυσικά για μένα είναι και η επικοινωνία με τους δικούς μου ανθρώπους όπως και με τους συναδέλφους ή συναθλητές. Η παρότρυνση και η υπομονή της συντρόφου μου ώστε να μην αμελώ την παραμικρή λεπτομέρεια γύρω από το διαβήτη ή την διατροφή μου και το να γνωρίζουν οι συμπαίχτες μου ότι είναι πιθανό να κάνω χρήση της παραπάνω τεχνολογίας στα αποδυτήρια (σκανάρισμα για μέτρηση ή ένεση) αφαιρούν μεγάλο μέρος από τον παράγοντα του άγχους. Γι’ αυτό και η προτροπή μου προς νεότερους διαβητικούς είναι να μην ντρέπονται για την πάθησή τους και να προσπαθούν να κάνουν τους δικούς τους ανθρώπους συνοδοιπόρους στο ζήτημα της διαχείρισης του διαβήτη. Ωστόσο δεν πρέπει αν ξεχνάμε ποτέ ότι παραμένει δικό μας πρόβλημα και ότι είμαστε εμείς οι ίδιοι υπεύθυνοι πάνω από όλους. Η παραπάνω πεποίθηση είναι εξαιρετικά χρήσιμη ώστε να μην υπάρχουν εμπόδια σε οποιοδήποτε διαβητικό θελήσει να βγει εκτός του λεγόμενου ‘’comfort zone’’. Αυτό θα του επιτρέψει (με χαμηλότερο ρίσκο) και το να κάνει πράγματα σε ατομική βάση που δεν θα έκανε αν στηριζόταν μονίμως σε άλλους. Από το να ταξιδέψει solo μέχρι να ζήσει τα φοιτητικά του χρόνια κάπου διαφορετικά και μόνος.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ στα πράγματα που θα μπορούσα να βελτιώσω ατομικά αλλά και στην άμεση εξάρτηση που έχει η πάθησή μας από την πολιτεία και τις τοπικές αλλά και διεθνείς πολιτικο-οικονομικές εξελίξεις. Σε προσωπικό επίπεδο, θα ήθελα κάποια στιγμή να δοκιμάσω τη ρύθμιση μέσω αντλίας ινσουλίνης, η οποία είμαι σίγουρος ότι προσφέρει ένα πολύ καλύτερο επίπεδο ζωής. Την ίδια στιγμή, είναι απαραίτητο να υπάρχει στήριξη των διαβητικών από την ίδια την πολιτεία και σίγουρα το γεγονός ότι μπορούμε πλέον να συνταγογραφούμε την πιο εξελιγμένη τεχνολογία από τα δημόσια ταμεία είναι εξαιρετικό νέο. Επειδή όμως την ίδια στιγμή βλέπουμε για παράδειγμα την τιμή της ινσουλίνης ή της τεχνολογίας μόνιμων μετρητών να επιμένει διεθνώς σε όλο και υψηλότερα επίπεδα, η επαγρύπνηση της διαβητικής κοινότητας πρέπει να είναι διαρκής. Αυτό είναι και το δεύτερο σημείο που θα ήθελα να βελτιωθώ και αφορά την επανασύνδεση με τη διαβητική κοινότητα της Ελλάδας από την οποία λόγω μετανάστευσης έχω απομακρυνθεί. Ως συλλογικότητα σίγουρα έχουμε πολλά να κερδίσουμε και ταυτόχρονα να μάθουμε ο ένας στον άλλο.