«Δεν είναι μόνο η αναπηρία. Είναι το σεξ, το γέλιο, η ομορφιά»: Η Frances για το πώς είναι να αγαπάς ένα «λάθος» σώμα

«Αυτό το σώμα είναι ένα γενετικό λάθος, ένα θέαμα που προκαλεί οίκτο, η ακτινογραφία μία συνηθισμένη Τρίτη μεσημέρι, με έναν γιατρό να μιλά σιγά, δίπλα στο κρεβάτι. Είναι και μεγαλειώδες, ευτυχώς. Είναι γέλιο μέχρι δακρύων με τους ανθρώπους που σ’ αγαπάνε – μόνο οι ξένοι νοιάζονται που κάθεσαι σε αμαξίδιο εκείνη την ώρα».

H Frances Ryan είναι μητέρα, συγγραφέας και δημοσιογράφος του Guardian. Είναι, επίσης, ανάπηρη και, για τη σειρά Living in a Woman’s Body, έγραψε για το δικό της σώμα. Πώς το αισθάνεται, τι σημαίνει για αυτήν. Για τον αφόρητο πόνο που αισθάνεται πολλές φορές, τα χάπια, την αξιοπρέπεια που ρίχνει όταν πρέπει να χρησιμοποιήσει δημόσια τουαλέτα.

CELEBRITIES

«Ζώντας σ' ένα γυναικείο σώμα»: Η Emma Thompson για τη μητέρα της, την κόρη της και τον χρόνο που περνά

Το σώμα της είναι πολλά περισσότερα από την αναπηρία.

«Είναι το σεξ, η ανατριχίλα και τα φιλιά στο δέρμα που μοιάζουν μαγικά. Είναι τα ζεστά καλοκαίρια με φίλους, το φως του ήλιου στα γυμνά της πόδια, η μουσική στην ατμόσφαιρα. Είναι τσακισμένο», έγραψε.

Γνωρίζει πως το σώμα της είναι πιθανότερο να κακοποιηθεί. Εξαιτίας του αμείβεται λιγότερο από συναδέλφους κι έχει 33% μικρότερη πιθανότητα να μπορέσει να κάνει μαστογραφία. Κι όμως, της λένε ότι πρέπει να είναι ευγνώμων. Ευγνώμων που την ποθούν. Ευγνώμων που την αγαπούν. Ευγνώμων που της έδωσαν, τελικά, τη θέση εργασίας.

«Αυτό το σώμα είναι έτοιμο να εκραγεί, να αφήσει το στίγμα του αν όλα τα τρένα είναι προσβάσιμα, οι προσωπικοί βοηθοί πληρωμένοι και ο οικιακός εξοπλισμός, εύχρηστος».

Της λένε ότι πρέπει να αγαπάει τον εαυτό της, ότι όλα τα σώματα είναι όμορφα. Ταυτόχρονα, πως «παραείναι όμορφη για να βρίσκεται καθηλωμένη σε αμαξίδιο». Καθηλωμένη.

«Το σώμα μου δεν έχει διαφορετικές ανάγκες ή αναπηρίες, και δεν είναι η έμπνευσή σας», έγραψε σε όλους εμάς. «Είναι η αλλαγή των εποχών και των αιώνων, από εκεί που ήταν κρυμμένο σε ιδρύματα, βρέθηκε στην Πλατεία Talfgard, από εκεί που εκλιπαρούσε να βρει δουλειά, βρέθηκε να θεσπίζει νόμους στη βουλή. ‘Ισως αυτό να είναι πρόοδος».

Λένε πως η μεγαλύτερη εκδίκηση, είναι να ζούμε καλά. Κι η Frances έτσι παίρνει την εκδίκησή της. Αγαπά το σώμα που όλοι της λένε ότι είναι λάθος. Αγαπά τα σημάδια του, τις αδυναμίες του, την αναπηρία του. Αγαπά τον εαυτό της χάρη σε όλα αυτά, κι όχι επειδή τα παραβλέπει.