«Ζώντας σ' ένα γυναικείο σώμα»: Η Emma Thompson για τη μητέρα της, την κόρη της και τον χρόνο που περνά

Η Emma Thompson έγραψε στον Guardian πώς αισθάνεται που ζει σ’ ένα γυναικείο σώμα. Έγραψε για τη μητέρα της, την κόρη της, τα δικά τους κορμιά, τον τρόπο με τον οποίο το ένα μιλά στο άλλο.

Η κόρη της έχει τατουάζ. Της αρέσουν, αν και δεν το περίμενε. «Κατανοώ την ανάγκη να καταγράψεις τα πιο έντονα γεγονότα της ζωής στο σώμα σου», εξήγησε. «Ράβονται από μόνα τους στον εγκέφαλό μας, άλλωστε, οπότε ίσως τα τατουάζ είναι απλώς η εξωτερική μορφή αυτών των τραυμάτων».

CELEBRITIES

H Emma Thompson γύρισε την πρώτη ολόγυμνη σκηνή της: «Δε θα μπορούσα να το κάνω σε μικρότερη ηλικία»

Η μητέρα της, είναι εκεί για να τη διδάσκει, χωρίς καν να το καταλαβαίνει. Της έμαθε να περπατά, όταν ήταν μωρό. Της μαθαίνει πώς θα βαδίζει, όταν φτάσει στην ηλικία της, πώς θα σκύβει και πώς θα τεντώνεται.

«Το να ζω ανάμεσα σ’ αυτά τα σώματα είναι ένα παράξενο μίγμα χαράς και θρήνου», έγραψε. «Η δύναμη της ζωής της κόρης μου αλλάζει την ατμόσφαιρα του χώρου, όταν μπαίνει. Όλοι νιώθουμε αυτήν την ηλεκτρική φόρτιση και, για μια ακόμη φορά, χορεύουμε. Κάποτε πρέπει να το έκανα κι εγώ αυτό».

«Τι μας έκανε να πιστέψουμε ότι θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς τα σώματά μας; Κολλήσαμε στους στόχους και τις προσδοκίες και – Θεός φυλάξοι – τα όνειρά μας. Ήμασταν υπερβολικά στενοχωρημένοι για να προσέξουμε πώς τα σώματά μας μιλούν το ένα με το άλλο, σιωπηλά, πώς αναπνέουμε ο ένας τον άλλο, επαναρυθμιζόμαστε κι εκπνέουμε»

Αντί να λυπάται που η μητέρα της γερνά, που το σώμα της δεν είναι όπως κάποτε, αντί να ζηλεύει τα νιάτα της κόρης της, ηρεμεί. Ξέρει ότι κανείς μας δεν είναι τέλειος – όλοι αλλάζουμε και προχωράμε.

Ναι, η μαμά της μεγάλωσε. Όμως το δέρμα της παραμένει απαλό σαν μωρού, «με μια απαλότητα που σχεδόν δεν είναι εκεί, που χαίρεσαι να τη χαϊδεύεις. Σαν να επιστρέφει κάπου». Κι η κόρη της, όσο δυνατή κι αν φαίνεται, όλο φλόγα μέσα της, παραμένει ευάλωτη. Η μία μπορεί να κάνει τα πάντα, να περπατήσει στον ζεστό ήλιο κουβαλώντας σακίδιο, να κινείται όλη μέρα. Η άλλη παραμένει ακίνητη, παρατηρεί.

«Εγώ είμαι κάπου στη μέση. Ευγνώμων που μπορώ να ανέβω σ’ έναν λόγο, λυπημένη για τους γοφούς μου».