5 πόλεις, 7 πτήσεις, σε 1 μήνα: Το rockstar girlfriend aesthetic δεν είναι καθόλου αυτό που νομίζεις
Στεφανία Παπαδημητρίου
11 Νοεμβρίου 2023
Το απαραίτητο context, πριν ξεκινήσεις την ανάγνωση: Ο rockstar είναι μπασίστας που αυτήν τη στιγμή, περιοδεύει με την μπάντα του στην Ευρώπη (για δεύτερη φορά, όσο είμαστε μαζί). Το girlfriend είμαι εγώ. Και το aesthetic θα έλεγα ότι θυμίζει περισσότερο το chaoscore, παρά οτιδήποτε άλλο.
Το rockstar girlfriend aesthetic δεν είναι αυτό που βλέπεις στο TikTok - εκτός κι αν το αγόρι σου είναι στους Metallica. Δεν θα είσαι η Αλέξα Τσανγκ την εποχή που έβγαινε με τον Άλεξ Τέρνερ, ούτε η Τζόρτζια Σολέρι όταν ακολουθούσε ολόκληρο το τουρ των Maneskin στις ΗΠΑ, κυρίως επειδή κανείς σας δεν είναι τόσο πλούσιος. Ο καιρός δεν θα περάσει γρήγορα. Θα μοιάζει λες και ο χρόνος κινείται σε δύο ταχύτητες - μία γρήγορη, αυτήν της η καθημερινότητάς σου που τρέχει (γιατί έχεις και ζωή) και μία πάρα, πάρα πολύ αργή, αυτήν της αναμονής μέχρι να βρεθείτε ξανά. Θα πεις πολλές φορές ότι, τέλος, δεν ξαναταξιδεύεις, πρέπει να οργανώσεις τα οικονομικά σου.
Aπό την τελευταία φορά που το είπα, έχω πάει στη Λιλ, στο Λουβέν και στο Βερολίνο, σε λιγότερο από 20 μέρες.
Θα έχω να φάω μέχρι το τέλος του Νοέμβρη; Πιθανότατα όχι. Θα ζητήσω δανεικά από τη γιαγιά μου, για να μου τα χαρίσει και να μη νιώθω τύψεις; Ενδεχομένως. Θα κάνω τα ίδια σε έξι μήνες; Σίγουρα ναι.
Η πρώτη φορά που πήγα να τον συναντήσω, ήταν την άνοιξη, στο Παρίσι. Δεν το είχα προγραμματίσει, απλώς είχαμε στενοχωρηθεί το βράδυ πριν φύγει και, αφού τον χαιρέτησα το πρωί, αποφασίσαμε ότι έπρεπε κάπως να μην περάσει ένας μήνας μέχρι να βρεθούμε. Δώσαμε, λοιπόν, ραντεβού στη Μονμάρτη, για μία μέρα. Ούτε τρεις εβδομάδες μετά, πήγα να τον βρω στη Βιέννη. Έφτασα απόγευμα, τον είδα να παίζει, φάγαμε μπέργκερ χωρίς γλουτένη και, το πρωί, φύγαμε - εκείνος για κάποια γερμανική πόλη, εγώ για την Κυψέλη. Θα μπορούσε να είναι ένα fun επεισόδιο εφηβικής σειράς στο Netflix.
Στις 27 Σεπτέμβρη έφυγε πάλι, για δύο μήνες αυτήν τη φορά. Και ξεκίνησε μία σειρά ταξιδιών από την Κόλαση.
Μόναχο, που ξόδεψα μισό μισθό σε μία μέρα
Η αρχή έγινε με το Μόναχο. Προσγειώθηκα στη Νυρεμβέργη -γιατί εκεί είχε προσφορά η αεροπορική- και πήγα να πάρω τρένο. Χάθηκα στο αεροδρόμιο, διότι πίστευα πως η είσοδος του μετρό θα ήταν κάπου μέσα. Τελικά ήταν έξω, το εισιτήριο μου κόστισε περίπου 70 ευρώ, τα οποία έκλαψα στη διαδρομή γιατί θα μπορούσα να πάρω ένα φτηνότερο -απλώς είχα αγχωθεί, βιάστηκα, και πήγα κατευθείαν (με όλα μου τα πράγματα, ταλαιπωρημένη και, κυρίως, με απαράδεκτα μαλλιά) σε ένα φεστιβάλ. Για να μπω χωρίς εισιτήριο, είχε πει ότι ήμουν η «wife from Greece». Παραλίγο να μείνω απ’ έξω, επειδή έχουμε διαφορετικό επώνυμο. Εντωμεταξύ, στο Μόναχο, όλοι δυστυχισμένοι, με μόνιμα ανάποδα χαμόγελα.
Η έκφρασή μου, όταν είδα πόσο πλήρωσα το τρένο
Λιλ - Λουβέν - Λιλ, που έχασα κάθε ίχνος συναισθηματικής σταθερότητας
Την επόμενη εβδομάδα, είχαμε ραντεβού στο Λουβέν, στο Βέλγιο. Βρήκα πάμφθηνη πτήση για τη Λιλ, στη Γαλλία, απ΄όπου θα επέστρεφα δύο μέρες μετά. Είχα πρόγραμμα. Δούλευα το πρωί, πετούσα 10 παρά το βράδυ, θα έφτανα στις 00:30. Θα έπρεπε μόνο να περιμένω εκεί, στο αεροδρόμιο, για τέσσερις ώρες, μέχρι το πρώτο λεωφορείο, και να ξεκινήσω νωρίς-νωρίς για τον τελικό μου προορισμό. Φυσικά και όλα πήγαν κατά διαόλου.
To Λουβέν που, τελικά, ήταν όμορφο
Καταρχάς, η αεροπορική δεν μας επέτρεπε να κάνουμε online check-in. Πήγα τρεις ώρες νωρίτερα για να μην έχω άγχος και, όταν πήρα την κάρτα επιβίβασης, είδα ότι δεν είχα θέση. Νόμιζα ότι είχαν κάνει λάθος, πήγα όλο αέρα και έτοιμη να συγχωρέσω τον απρόσεκτο εργαζόμενο επειδή είμαι *τόσο* μεγαλόψυχη - τελικά, η πτήση ήταν overbooked και υπήρχε το ενδεχόμενο να μην πετάξω. Έβαλα τα κλάματα, έπαθα μία κρίση πανικού στην τουαλέτα του αεροδρομίου, μίλησα με το αγόρι μου που, ψύχραιμα, μου είπε «Στεφανία, κάνε μακελειό», και αποφάσισα να βρω κάποιον υπεύθυνο. Δεν έκανα μακελειό, ωστόσο. Όχι από ευγένεια, απλώς θα άρχιζα να κλαίω πάλι και θα έμοιαζα περισσότερο γελοία, παρά τρομακτική, επιβλητική, δυναμική ανεξάρτητη γυναίκα που διεκδικεί τη θέση της στο αεροπλάνο. Εξήγησα, λοιπόν, ότι έπρεπε να βρίσκομαι στη Γαλλία το ίδιο βράδυ κιόλας, οπωσδήποτε, καθώς «διακυβεύονται πάρα πολλά, δεν μπορείτε να καταλάβετε». Είδαν την απελπισία μου, άλλαξαν τη σειρά προτεραιότητας και κάθισα στο 18C.
Επίσης, το αεροδρόμιο της Λιλ, κλείνει. Μετά την τελευταία πτήση, σβήνουν και τα φώτα. Το έμαθα αργά, έπαθα πανικό, budget για ξενοδοχείο δεν είχα και προσπαθούσα να προετοιμαστώ ψυχολογικά για να περάσω μία νύχτα στον δρόμο. Η λύση βρέθηκε, ωστόσο. Ήταν ένα δωμάτιο τρία χιλιόμετρα μακριά, το οποίο είχε και πρωινό. Ανάσανα, σκέφτηκα ότι θα κοιμόμουν όσο ήθελα, θα έτρωγα καλά, θα συνέχιζα ξεκούραστα.
Για να φτάσω στο δωμάτιο, περπάτησα περίπου μισή ώρα σε θεοσκότεινο επαρχιακό δρόμο της Γαλλίας, μόνο με χωράφια γύρω-γύρω, ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο και ένα θερμοκήπιο. Δεν έβλεπα, μιλούσα στο τηλέφωνο και είχα κάνει share την τοποθεσία μου για να με βρουν, αποφασισμένη πως θα πέθαινα. Με τα πολλά, έφτασα. Και έμεινα σε μέρος που επικοινωνούσε εσωτερικά με το διπλανό δωμάτιο. Και το πρωινό ήταν απαράδεκτο, και δεν είχε ούτε καφέ καθώς είχε χαλάσει η καφετιέρα, επειδή φυσικά όταν πήγαινα εγώ θα χαλούσε η καφετιέρα.
Στο Λουβέν, με περίμενε μία κούπα σπιτική κολοκυθόσουπα, βάλσαμο στην ψυχή. Το βράδυ, είχαν ξεχάσει να δώσουν το όνομά μου στην είσοδο. Μου άρπαξε το χέρι ένας μεσήλικας με υπέροχα τατουάζ, μέχρι και στις κόρες των ματιών του, που πιθανότατα ανήκει σε κάποιο cult ερπετανθρώπων. Είχε μόνο δύο δόντια (τους κυνόδοντες) και μιλούσε σε μία διάλεκτο που δεν καταλάβαινα (τελικά με ρωτούσε γιατί δεν είχα σφραγίδα από το event). Το χαρτί «wife from Greece» δεν χάνει ποτέ, ωστόσο. Όσο έβλεπα τη συναυλία, έχοντας φτιάξει ένα δικό μου safe space, ο ερπετάνθρωπος ερχόταν όλο και πιο κοντά μου. Κι όταν τελείωσε το λάιβ, που κάθισα μπροστά από το merch της μπάντας, ήρθε να μου μιλήσει.
Δεν ήταν ερπετάνθρωπος. Τον λένε Βαρθολομαίο, μάλλον είχε κάνει κρακ και μου πρόσφερε απλόχερα το καλύτερο κοπλιμέντο που έχω δεχτεί στα 28 μου χρόνια: «Μου αρέσει το φόρεμά σου, σε κάνει να μοιάζεις με κοράκι»
H κολοκυθόσουπα και το backstage
Την επόμενη μέρα, μαζί, πήγαμε πίσω στη Λιλ. Εγώ θα επέστρεφα στην Ελλάδα το πρωί της μεθεπόμενης και θα έφευγα ξημερώματα από το δωμάτιο, με ταξί. Έκλεισα το ταξί για να είμαι σίγουρη. Επειδή αυτή συνεχίζει να είναι η ζωή μου, φυσικά και το ταξί θα με ακύρωνε πολύ αργά. Νέος πανικός, νέο άγχος, νέος ιδρώτας μέχρι να βρεθεί οδηγός και, όταν βρέθηκε, ανάσανα με ανακούφιση. Δεν ήθελα να σκέφτομαι τι θα γινόταν σε περίπτωση που έπρεπε να αλλάξω πτήση - τι θα γινόταν η γάτα μου; Τι θα έλεγα στη δουλειά; Με τι λεφτά θα ζούσα μία ακόμη μέρα στη Γαλλία; Ευτυχώς, δεν χρειάστηκε να μάθουμε ποτέ.
Δεν είναι ο Βαρθολομαίος, είναι λίγη τέχνη σε έναν τοίχο
Κι ήρθε η ώρα για το Βερολίνο. Το σχέδιο ήταν το εξής: Αθήνα - Κουτάισι, Κουτάισι - Αμβούργο, Αμβούργο - Βερολίνο. Δύο αεροπλάνα, τρία τρένα και θα ήμουν εκεί - μετά το βράδυ στη Λιλ, όλα έμοιαζαν πανεύκολα. Ε, δεν ήταν.
Βερολίνο, που όλα πήγαν λάθος
Ήξερα ότι το Κουτάισι είναι στη Γεωργία. Δεν ήξερα ότι η Γεωργία δεν ανήκει στη Σένγκεν. Θα έπρεπε να το είχα ψάξει; Σίγουρα. Το έκανα ποτέ; Όχι. Οπότε, δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι ίσως και να χρειαζόμουν διαβατήριο, παρά μόνο την προηγούμενη μέρα της πτήσης (η ταυτότητά μου αρκούσε, αλλά έπρεπε κάτι να βρω για να φέρω την καταστροφή). Το βράδυ πριν ταξιδέψω, ενώ ήμουν σε συναισθηματική παράκρουση, αναρωτώμενη αν θα έμπαινα φυλακή ή αν θα κατέληγα παγιδευμένη σε ένα terminal σαν άλλος Τομ Χανκς, είδα πως το αεροδρόμιο του Αμβούργου έκλεισε. Φυσικά και θα έκλεινε, φυσικά και κάτι θα συνέβαινε – αυτή είναι η ζωή μου, το είπαμε. Πρώτα, πήρα τη μαμά μου να με ξεματιάσει. Μετά, πήρα νέο εισιτήριο, από το Κουτάισι για το Βερολίνο.
Με την ταχυκαρδία να έχει αγγίξει επίπεδα που κανείς, ποτέ δεν θα περίμενε, έμεινα άυπνη, το πρώτο μετρό δεν πέρασε ποτέ και αναγκάστηκα να πάρω ταξί, όλα ήταν λάθος.
Στη Γεωργία, στον έλεγχο διαβατηρίων, δύο εργαζόμενοι διαφωνούσαν για το αν θα μπορούσα να περάσω και να συνεχίσω με τη δεύτερη πτήση μου, μία γιαγιά που γνώρισα στο αεροπλάνο, τσακώθηκε μαζί τους στα γεωργιανά για χάρη μου - προφανώς και τους νίκησε.
Φτάνοντας στο Βερολίνο, μπορούσα με βεβαιότητα να πω ότι το ταξίδι που έμοιαζε να μην έχει τέλος, ήταν ίσως το χειρότερο που έχει υπάρξει. Η πίεση μεγάλη, η ψυχική μου υγεία στα χειρότερα της, δεν θα αναφέρω καν την κούραση και την πείνα. Ωστόσο, η μία (1) μέρα που πέρασα εκεί, ήταν τέλεια. Το κρύο τέλειο, ο καφές τέλειος, οι βόλτες τέλειες, το φαγητό τέλειο – όλα, τέλεια.
Το καλύτερο πράγμα στο Βερολίνο, ήταν αυτό το ποντίκι
Όπως καταλαβαίνεις μετά από όλα αυτά, το rockstar girlfriend aesthetic, μόνο aesthetic δεν είναι και δεν έχει καμία σχέση με τα όμορφα boards του Pinterest. Τουλάχιστον, έχεις να λες τις ιστορίες. Θα γίνεις σίγουρα η κουλ θεία που θα κάθεται με τη νεολαία στα οικογενειακά τραπέζια -αν πηγαίνεις και μαζί με τον ροκ σταρ, ακόμα καλύτερα.
