Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος ήταν μόνο ένα 15χρονο παιδί. Έχουν γραφτεί και έχω διαβάσει μέσα στα χρόνια που πέρασαν, πάρα πολλά. Τί είναι αυτό που θυμάμαι από εκείνες τις ημέρες; Παιδιά φίλων που ήταν συνομήλικα του Γρηγορόπουλου, σοκαρισμένα, παγωμένα να προσπαθούν να καταλάβουν τι έγινε. Είδα σε παιδικά πρόσωπα βλέμματα ενηλίκων. Σκληρά και κενά. Οργισμένα. Θυμάμαι φίλους - γονείς με σφιγμένα τα χείλη να έρχονται στη θέση της μάνας και του πατέρα που έχασαν το παιδί τους.
Μαζί κάθε φορά θυμάμαι όλα τα παιδιά που δολοφονήθηκαν από την τυφλή πολιτική βία. Στο ανθρώπινο κομμάτι, ανεξαρτήτως γεγονότων, τα παιδιά αυτά ξεκίνησαν να βγουν με λίγους φίλους ή για μια δουλειά, είπαν "μαμά δεν θα αργήσω" και δεν γύρισαν ποτέ. Αυτοί οι γονείς που μείναν πίσω θα έχουν σε όλη τους τη ζωή να παλεύουν, με την απώλεια, με τα γιατί αλλά και να δίνουν τη δική τους μάχη, να δικαιώσουν τη μνήμη του παιδιού τους. Αν έρθεις στην θέση τους ως γονιός, και μόνο στη σκέψη μπορείς να τρελαθείς. Τα γιατί, δεν θα απαντηθούν ποτέ. Η απώλεια δεν θα γιατρευτεί ποτέ.
Είδα, ως αναγνώστης, τηλεθεατής και παρατηρητής, μέσα στα χρόνια, βλέμματα να σκληραίνουν, ιδεολογίες να χάνονται και να γεννιούνται κάποιες άλλες, μίσος άσβεστο στα μάτια, παιδιά που ήταν μάρτυρες να χάνουνε τον δρόμο. Είδα και ξανάδα το βλέμμα του ανθρώπου που τράβηξε πιστόλι με σκοπό να σκοτώσει. Είδα τις διαδηλώσεις και το κύμα οργής για τη δολοφονία να ξεφεύγει και να καίει την Αθήνα.
Είδα, είδα, είδα... Αναλύσεις, απόψεις, θέματα, αφιερώματα και τώρα πια στη ζωή μας, κάθε 6 Δεκέμβρη, υπάρχει χαραγμένο στη μνήμη μας το "αύριο είναι του Γρηγορόπουλου". Όμως για μένα, αυτό που θα μένει πάντα στο μυαλό μου, είναι ότι ήταν μόνο ένα παιδί. Και είχε όλη τη ζωή μπροστά του.
