Όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά, όχι ανάγωγους γονείς σε θάλασσες και σε ακτές

Ξέρετε τα καλοκαίρια, λίγο γιατί είμαστε πιο χαλαροί, λίγο γιατί μαζί με την χαλάρωση εμφανίζουμε τον πραγματικό μας εαυτό και την παιδεία μας, είναι πολύ πιο εύκολο να παρατηρήσουμε συμπεριφορές. Το σημείο μηδέν γι' αυτό είναι συνήθως η παραλία. 

Πέρυσι, πρώτη φορά, έζησαν τα παιδιά μου την αγένεια κάποιων ενήλικων γονιών. Ήμασταν σε μία παραλία, η οποία στα 15 μέτρα, είχε μία καντίνα.Τα παιδιά μου ηλικίας 8 και 6 αντίστοιχα θέλησαν να πάνε να πάρουν μόνα τους παγωτό.

Να που ήρθε και αυτή η στιγμή, σκέφτηκα από μέσα μου και ναι, εννοείται πως τους έδωσα χρήματα και τα άφησα να πάνε μόνα τους να κάνουν ένα μεγάλο βήμα για την ανεξαρτητοποίησή τους. Φυσικά, τα παρακολουθούσα από απόσταση. Και ενώ περιμέναν στην σειρά τους, επειδή λόγω ύψους δεν έφταναν καλά για να κάνουν ύπερ... αισθητή την παρουσία τους, παρατήρησα ότι ούτε ένας, ούτε δύο, αλλά τουλάχιστον 5 ενήλικες οι οποίοι είχαν μαζί και τα παιδιά τους, ενώ είχε έρθει πια η ώρα τους να παραγγείλουν, τους έπαιρναν την σειρά. Και φυσικά τα είχαν δει, αφού στέκονταν ακριβώς από πίσω τους. Και τα παιδιά μου εκεί, με απλωμένα τα χεράκια τους με τα χρήματα να προσπαθούν να παραγγείλουν για τουλάχιστον 10 λεπτά.

Δεν είχα καμία μα καμία απαίτηση από κανέναν να τα βοηθήσει να ολοκληρώσουν την αγορά τους - άλλωστε ο λόγος που πήγαν μόνα τους ήταν γιατί θέλησαν να κάνουν όλη τη διαδικασία με τις δυνάμεις τους, αλλά όχι και έτσι. Όχι και να τους παίρνουν τη σειρά επιδεικτικά.

Μία, δυο, τρεις με την πίεσή μου να ανεβαίνει 0-100 σε κλάσματα δευτερολέπτου, αποφασίζω να πάω και εγώ στην καντίνα. Πηγαίνω δίπλα τους και απευθυνόμενη στα παιδιά μου, με φωνή σταθερή και ντεσιμπέλ τόσα όσα χρειαζόταν για να γίνω αντιληπτή από τις μπροστινές μητέρες που μόλις είχαν πάρει τη σειρά τους, τους λέω: "Παιδιά, όταν σας παίρνουν τη σειρά, μπορείτε να πείτε ευγενικά ότι είναι η σειρά μου να παραγγείλω". Δύο κεφάλια, στράφηκαν προς το μέρος μου, αλλά δεν έφτασαν στο να με κοιτάξουν στα μάτια. Το μήνυμα, πάντως το πήραν.  Το κατά πόσο βέβαια το αντιλήφθηκαν είναι μία άλλη ιστορία. Η αποκορύφωση ήρθε, από την αμέσως μπροστινή κυρία που είχε περάσει δευτερόλεπτα πριν φτάσω, μπροστά από τα παιδιά μου, με το παιδί της το οποίο ήταν γύρω στα 7 και κατάφερε να συνδυάσει επιτυχώς θρασύτητα με κουτοπονηριά. "Αχ, γλυκούλια μου, να παραγγείλετε θέλατε;" Και γυρνώντας σε εμένα :"Δεν κατάλαβα ότι ήθελαν να παραγγείλουν". 

"Τι εννοείτε;" της απαντώ. "Είναι με το χέρι απλωμένο, κρατώντας τα χρήματα, σηκωμένα στις μύτες εδώ και ώρα και τώρα εσείς η ίδια μπροστά στα μάτια μου, τα παρακάμψατε, ενώ τα είχατε δει. Ξέρετε, όσο και αν σας φαίνεται απίθανο, σας είδα ότι τα είχατε δει". Κάπου εκεί, προς το τέλος της σειράς άρχισαν να ακούγονται ατάκες που συναντάμε συνήθως σε ουρές ανεξαρτήτως τόπου. Ένα "αν είναι δυνατόν", ένα απαξιωτικό "τς,τς,τς", ένα "λίγο ντροπή βρε παιδί μου", ένα προς εμένα "καλά ρε κοπέλα πως κανείς έτσι" και γενικά ως δια μαγείας αποκαλύφθηκε και πάλι μπροστά μου η ελληνική κοινωνία στη μικρογραφία της, απλά αυτή τη φορά φορούσε μαγιό.

Με εκείνο το περιστατικό, ήταν μία καλή ευκαίρια για συζήτηση για update πληροφοριών και υπενθύμισης στοιχειωδών τρόπων ευγενείας. Εξήγησα στον Ορφέα και τη Λήδα, ότι πάντα περιμένουμε τη σειρά μας, δεν προσπερνάμε, δεν σπρώχνουμε σα να 'μαστε άγριοι, δεν στριμωχνόμαστε σα να μην υπάρχει αύριο, είμαστε ευγενικοί, αλλά όταν έρθει η δική μας, σειρά επίσης ευγενικά δεν αφήνουμε να μας την πάρουν. 

Από τότε μέχρι σήμερα, τα περιστατικά που εντοπίζω γύρω μου από ανάγωγους γονείς που έχουν μαζί τα παιδιά τους είναι αναρίθμητα. Στις ντουζιέρες, στις παιδικές χαρές, στο περίπτερο, στο μετρό, στα καταστήματα, στο σούπερ μάρκετ και κυρίως στις θάλασσες και στις ακτές. Από τότε μέχρι σήμερα, προσπαθώ καθημερινά ακόμα πιο πολύ, να μεγαλώσω παιδιά με φυσική ευγένεια, παιδιά που σέβονται τον δίπλανό τους, που σέβονται τη χαλάρωση του άλλου, παιδιά που ξέρουν να μιλάνε και όχι να τσιρίζουν χωρίς λόγο, να παίζουν αλλά όχι να διαλύουν το σύμπαν, να τρέχουν αλλά όχι  πάνω στο κεφάλι του άλλου, να γελάνε, να πιτσιλιούνται, να χοροπηδούν αλλά έχοντας πάντα στο νου τους έστω και λίγο για το τι συμβαίνει γύρω τους.

Παιδιά που φυσικά υπάρχουν φορές που με ρωτάνε "αυτοί γιατί το έκαναν;" να αντιλαμβάνονται την απάντηση που τους δίνω, παιδιά που δεν θα γίνουν ανάγωγοι ενήλικες. Η συμβουλή του καλοκαιριού λοιπόν;

Όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά, όχι άλλοι ανάγωγοι γονείς σε θάλασσες και σε ακτές. Ας τους "πολεμήσουμε" όσο μπορούμε και έτσι ίσως σωθεί το περιβάλλον και όλοι εμείς από αυτούς.