#wannabemarypoppins Aπό πότε το Ξημερώματα (δίνεις δικαιώματα) έχει γίνει επίσημο παιδικό τραγούδι;

Δεν είναι η πρώτη φορά που έχω βρεθεί αντιμέτωπη με μουσικές προτιμήσεις νηπίων και παιδιών δημοτικού που με έχουν αφήσει άφωνη.

Επειδή μουσικά εγώ βρίσκομαι σε έναν άλλο παράλληλο κόσμο- όχι όμως ότι δεν έχω επαφή με το τί γίνεται γύρω μου- θυμάμαι μία μέρα γονέων στο νήπιο της κόρης μου, που ήταν η μέρα μου να πάω για βοηθός – μία διαδικασία πολύ έξυπνη και διδακτική – που έτυχε να μιλάμε με τα παιδιά για το ραδιόφωνο προσπαθώντας να τους εξηγήσω μία από τις πιθανές δουλειές που κάνει ένας δημοσιογράφος. Όταν λοιπόν τους ρώτησα αν ακούνε ραδιόφωνο στο σπίτι, ένα από τα κοριτσάκια σηκώθηκε ενθουσιασμένο και χορεύοντας τσιφτετέλι μου είπε "Nαι ακούω Πάολα" και ξεκίνησε να τραγουδά με καημό ένα τραγούδι που δεν θυμάμαι τώρα ποιο ακριβώς.

Για να μη παρεξηγηθώ, δεν έχω κανένα θέμα ούτε με την Πάολα ούτε με την Χ Πάολα – την οποία θεωρώ και πολύ καλή φωνή και πολύ αυθεντική, άσχετα εάν δεν είναι στις δικές μου επιλογές.

Εδώ και ένα χρόνο όμως, έχει συμβεί το εξής περίεργο φαινόμενο το οποίο συνεχίζεται χωρίς να ατονεί και το διαπίστωσα πρώτη φορά σε ένα παιδικό πάρτι. Όλα τα πιτσιρίκια ήξεραν ένα τραγούδι το οποίο λεγόταν «Ξημερώματα» και ο στίχος έλεγε «ξημερώματα δίνεις δικαιώματα, μια δε μου μιλάς, μια μου λες πως μ’ αγαπάς, ξημερώματα γυρίζω και δεν με αναγνωρίζω» κτλ κτλ. και μάλιστα το 90% των παιδιών όχι μόνο το τραγουδούσαν με πάθος αλλά συμπλήρωναν το τραγούδι με χορό – αφύσικα εξελιγμένο για την ηλικία τους. Και να σου ο καημός. Και δως του πάλι από την αρχή. Και να και τα καραόκε. Περίμενα από κάπου να βγουν και τα ουίσκια, αλλά το γλιτώσαμε!

Μπροστά στα μάτια μου εξελισσόταν μία σουρεαλιστική πίστα μπουζουκιών με πιτσιρίκια.

Τι διάολο; Πότε έγιναν και πώς, όλα αυτά; Εγώ μέχρι εκείνη τη στιγμή ήξερα τα Ξημερώματα του Πασχαλίδη – επίσης αφύσικο θα ήταν να το τραγουδάνε με πάθος πιτσιρίκια.

Κάποια στιγμή βλέπω και τον γιο μου να τραγουδά το ρεφρέν – ευτυχώς χωρίς καημό! «Ωωωωπ, τι έχουμε εδώ; τι είναι αυτό το τραγούδι; », λέω ψύχραιμη αλλά πολιτιστικά μπερδεμένη. Ο μικρός που με ξέρει πολύ καλά και καταλαβαίνει όταν τρώω τις μικροφρίκες μου, μου λέει «το λατρεύεις; Θέλεις να σου το τραγουδάω συνέχεια;». Από δίπλα ο άντρας μου με έχει καταλάβει και τον έχει πιάσει νευρικό γέλιο και η κόρη μου «Ναιιιιι έχει και καραόκε!»

-«Έλα, λέγε»

- «Μαμά είναι τα Ξημερώματα. Το ξέρουν όλα τα σχολεία, όλα τα παιδιά, σκέψου ότι στο παλιό σχολείο το έβαζε και ο οδηγός του πούλμαν στις εκδρομές ( καλά για τα πούλμαν και τις εκδρομές θα το πιάσουμε άλλη φορά γιατί είναι μεγάλο κεφάλαιο).

Λοιπόν για να καταλήξουμε κάπου δεν έχω πρόβλημα με τις μόδες, τα τραγούδια, τον χορό, τα γλέντια, τα πανηγύρια, αλλά με αυτό έχω. Γιατί ρε παιδιά; Γιατί τα παιδιά μας πρέπει να μεγαλώνουν μόνο με αυτά τα ακούσματα; Δεν λέω να τους βάζουμε όλοι ντε και καλά Βιβάλντι και κουλτούρα, αλλά γιατί τα επίσημα ακούσματά τους πρέπει να είναι μόνο αυτά. Γιατί δεν αφήνουμε λίγο στην άκρη ακόμα και τις προσωπικές μας προτιμήσεις και να προσπαθήσουμε να δώσουμε ερεθίσματα στα παιδιά από διάφορα είδη. Και δεν λέω να είμαστε όλη μέρα με Λιλιπούπολη και τεμπέλη Δράκο – ευτυχώς ζούμε σε μία εποχή που το ίντερνετ μας ταξιδεύει σε όποιο τραγούδι σε όποιο μέρος του κόσμου σε όποιο είδος μουσικής θέλουμε. Ας πειραματιστούμε λίγο. Ας τους δώσουμε ερεθίσματα, ας τους βοηθήσουμε στα ακούσματά τους και μετά ας επιλέξουν τα παιδιά μόνα τους μεγαλώνοντας τι θέλουν να ακούν. Δε θες κλασικά; Βάλτους ποπ. Δεν θες ποπ; Βάλτους ροκ! Δεν θες ροκ; Βάλτους ροκ εν ρολ. Δεν θες ροκ εν ρολ; Βάλτους τζαζ, βάλτους κάτι άλλο! Αλλά δεν γίνεται το πιο αναγνωρίσιμο τραγούδι αυτή τη στιγμή στα πιτσιρίκια να είναι το Ξημερώματα. Απλά δεν γί- νε-ται!