10 λέξεις. Στακάτες, συμπαγείς που δίνουν όλη την ουσία και μας τοποθετούν τον καθένα στον ρόλο του. Σάββατο αρχές Σεπτέμβρη και η κόρη μου θέλησε να ξεκινήσει βόλεϊ. Πρώτη συνάντηση, παιδιά, προπονήτρια, γονείς. Το απαραίτητο καλωσόρισμα, λίγα λόγια σε εμάς για πώς δουλεύει η προπονήτρια με τα παιδιά και στο τέλος πριν μας αποχαιρετήσει, δηλώνει το πιο αυτονόητο: «οι γονείς είναι στο σπίτι οι προπονητές στο γήπεδο» Πόσο δίκιο έχει. Και πόσο μου άρεσε που το ξεκαθάρισε από την πρώτη κιόλας στιγμή.
Όχι στα παιδιά. Τα παιδιά ξέρουν. Σε εμάς, τους γονείς. Έχει τύχει διάφορες στιγμές στη ζωή μου να βρεθώ σε αγώνες που παίζουν παιδιά. Και σχεδόν όσο φορές έχω βρεθεί, άλλες τόσες έχω ντραπεί για την συμπεριφορά μερίδας γονιών που φωνάζουν από την κερκίδα στο παιδί τους, τί να κάνει, πώς να το κάνει, να το βρίζουν γιατί δεν το κάνει. Την ίδια ώρα οπαδικά, φωνάζουν στον προπονητή, τσαμπουκαλεύονται, τον μειώνουν.
Αποκορύφωμα αυτού, μία φορά που βρισκόμασταν σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα ανάμεσα σε δύο σχολείο. Τα παιδιά έπαιζαν το παιχνίδι τους και εμείς είμασταν εκεί για να τα καμαρώσουμε! Για το τελευταίο βέβαια δεν είμαι τόσο σίγουρη πια, αφού κουβέντα στην κουβέντα, οδηγία στην οδηγία, παρέμβαση στην παρέμβαση, το ματς έληξε, οι αθλητές έδωσαν τα χέρια και μετά ξεκίνησαν να παίζουν σαν παιδιά, αλλά οι γονείς έβριζαν ο ένας τον άλλο.
Μπροστά στα έκπληκτα μάτια των παιδιών, μπροστά στους άλλους γονείς, μπροστά στους προπονητές, σχεδόν πιάστηκαν στα χέρια. Οι πιο ψύχραιμοι θέλησαν να παρέμβουν αλλά που! Η ακατανόητη οργή τους είχε κατακλύσει. Το άδικο τους είχε χτυπήσει την πόρτα και ο δικός τους προσωπικός τους παικταράς αδικήθηκε. Από τον αντίπαλο, από τον προπονητή, από τον διαιτητή και τώρα που το σκέφτομαι από την κοινωνία την ίδια. Όχι, μην βγάζετε τον Ρεχάγκελ και τον Γκάλη που πιστεύετε ότι κρύβεται μέσα σας γιατί χωρίς να θέλω και να σας σοκάρω- τα ιδάλματά σας δεν θα αντιδρούσαν ποτέ έτσι. Και αν προπονούσαν τα παιδιά σας, το πιθανότερο ήταν να έχουν σουτάρει εσάς έξω με την πρώτη.
Όχι. Ο ρόλος μας δεν είναι στο γήπεδο. Η μόνη σχέση που μπορεί να έχει ένας γονιός με το ματς είναι αυτή του θεατή. Δεν είμαστε προπονητές, δεν είμαστε διαιτητές. Είμαστε γονείς που πήγαν να δουν τα παιδιά τους στο γήπεδο. Αυτό και τίποτε άλλο.
