Ο Έλληνας γιατρός που ρισκάρει την ζωή του στην Συρία μιλάει στο Kool

Ο εμφύλιος σπαραγμός στην Συρία έχει κοστίσει μέχρι στιγμής την ζωή σε 40.000 ανθρώπους.

Στο σκηνικό αυτό του πολέμου, ένας Έλληνας γιατρός, ο ∆ηµήτρης Μογνιέ βοηθά όλους όσοι ανήμποροι, βιώνουν τις τραγικές συνέπειες της σύγκρουσης αυτής. Εδώ και είκοσι χρόνια σε αυτοσχέδια νοσοκοµεία και πρόχειρους καταυλισµούς ψάχνει τη ζωή ανάµεσα σε διαµελισµένα κορµιά, σε κραυγές τραυµατισµένων αµάχων και στα µάτια ετοιµοθάνατων στρατιωτών που δεν θα γίνουν ποτέ ήρωες. Το Kool και ο Γιώργος Πράτανος, τον συνάντησαν στα σύνορα της Συρίας µε τον Λίβανο να µιλάει για την πιο δύσκολη εµπειρία της διαδροµής του. Για τον ∆ηµήτρη Μογνιέ από την Θεσσαλονίκη ο τόπος δεν είναι άγνωστος. Πριν τρία χρόνια είχε δώσει προσωπική µάχη για να βρεθεί µαζί µε τους Γιατρούς της Ειρήνης στην Λωρίδα της Γάζας µερικές δεκάδες χιλιόµετρα πιο νότια. Τώρα πια ενταγµένος στις δυνάµεις των Ηνωµένων Εθνών µιλάει για µία από τις χειρότερες εµπειρίες που έχει ζήσει σε φλεγόµενες εστίες του πλανήτη.

«Από το Λίβανο είναι επικίνδυνο να µπεις στη Συρία. Μπαίνουµε µόνο το βράδυ και µας συνοδεύουν οι αντάρτες. Το µήκος των συνόρων είναι περίπου 270 χιλιόµετρα και υπάρχουν πολλά κρυφά περάσµατα από τα οποία περνάµε στις φλεγόµενες περιοχές της Συρίας. Μας οδηγούν οι Λιβανέζοι που υποστηρίζουν τους αντάρτες. Περπατάµε ασταµάτητα για πάνω από έξι ώρες στο σκοτάδι. Μία φορά πέσαµε σε ενέδρα, την είχαν στήσει κυβερνητικοί. Οι σφαίρες «έπεφταν βροχή», µέσα στο σκοτάδι αλλά τελικά καταφέραµε να διαφύγουµε.Πυροβολούσαν αδιακρίτως. Τραυµατιστήκαµε. Υπήρχαν 7 τραυµατίες στην αποστολή µας. Για να αποφύγουµε τα πυρά διασκορπιστήκαµε. Τα µέλη της αποστολής βρεθήκαµε ξανά µετά από κάποιες ηµέρες. Πέσαµε στην παγίδα γιατί υπήρχαν διπλοί πράκτορες. Η επανάσταση στη Συρία, διαφέρει από αυτή της Λιβύης όπου βρέθηκα για 7 µήνες. Εδώ όποιος δεν πολεµάει, προσπαθεί να τα έχει καλά και µε τους κυβερνητικούς και µε τους αντάρτες». Τι ειρωνεία, στην ίδια γη, 2000 χρόνια µετά, για τριάντα αργύρια κάποιοι πρόθυµοι βάζουν σε κίνδυνο τις ζωές ανθρώπων που πάνε να σώσουν άλλες ζωές που είναι σε κίνδυνο. «Εδώ, ο λαός του Λιβάνου είναι “κοµµένος” στα δύο. Οι µισοί υποστηρίζουν τον Ασάντ και οι άλλοι µισοί τους αντάρτες. Παρά το γεγονός ότι αυτό δεν φαίνεται ξεκάθαρα “κάτω από το τραπέζι” όλοι δουλεύουν για αυτούς που υποστηρίζουν», περιγράφει ο ίδιος.

Και ενώ στην χειρουργική κλίνη τα έχει δει όλα –στην κυριολεξία– στον εµφύλιο της Συρίας βλέπει µία καλοστηµένη παρτίδα σκάκι που δεν λέει να λήξει εδώ και δύο χρόνια ενώ έχουν χαθεί ήδη περισσότερα από 40.000 «πιόνια». Και η παρτίδα γίνεται ακόµη πιο δύσκολη σύµφωνα µε τον ∆ηµήτρη Μογνιέ εξαιτίας της διπροσωπίας της ∆ύσης: «Η Συρία συνορεύει µε το Ισραήλ. Η ∆ύση δεν θέλει να φύγει τώρα ο Άσαντ γιατί δεν έχει βρει ακόµη το πρόσωπο που θα τον αντικαταστήσει. Πρέπει να βρει κάποιον που θα εγγυάται τα σύνορα µε το Ισραήλ. Μπορεί να λέει πως ο Άσαντ είναι δυνάστης, αλλά δεν έχει βρει κάποιον σοβαρό και αξιόπιστο σύµµαχο για να διατηρήσει το υπάρχον καθεστώς στα σύνορα µε το Ισραήλ. Όλοι θέλουν να έχουν άκρες στη Μέση Ανατολή. Οι Ρώσοι δεν θέλουν να χάσουν την επιρροή που έχουν στη Συρία. Για αυτό και η Ρωσία κρατάει αυτή τη στάση. Αν βρεθεί ο κατάλληλος και συµφωνήσουν όλοι για τον επόµενο αρχηγό του κράτους της Συρίας, τότε θα επέµβουν. Όλη η ιστορία, όλο το παιχνίδι, είναι για µια χώρα, το Ισραήλ».

Κατάσταση απελπιστική και όµως «δεν σκέφτηκα ποτέ να τα παρατήσω. Νοµίζω πως κάποιος πρέπει να κάνει αυτή την δουλειά. Ξέρεις πόσους ανθρώπους έχουµε σώσει µόνο και µόνο από την εκπαίδευση που έχουµε κάνει σε άλλους γιατρούς», λέει. Η οσµή του θανάτου σε κάνει να εκτιµάς την ζωή ακόµη περισσότερο. «Όταν βλέπεις µπροστά σου ανθρώπους που έχουν χάσει τα πόδια και τα χέρια, τραύµατα στο κεφάλι από οβίδες, καµένα κορµιά από όπλα απαγορευµένα διεθνώς, διαµελισµένα κορµιά από βοµβαρδισµούς, τότε κοιτάς τον ουρανό και λες “δόξα τω Θεώ, εγώ είµαι ακόµα ζωντανός!” Είναι περίεργο. Είναι και η εµπειρία που αποκτάς. Είναι η εµπειρία που σου µαθαίνει πως ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα, πεθαίνεις µε ένα µικρό θραύσµα. Ζω κάθε µέρα µε τον θάνατο. Τον σκέφτοµαι κάθε µέρα. Αλλά δεν τον φοβάµαι. Αν είναι να πεθάνω, ας γίνει. Άλλωστε, µια µέρα όλοι θα πεθάνουµε. Και επειδή ξέρω τι σηµαίνει θάνατος, να σου πω πως έχει γίνει µια σκέψη της καθηµερινότητάς µου», εξομολογείται.

Σε ένα άγγιγµα θανάτου σε τροχαίο στα φοιτητικά χρόνια στην Γαλλία οφείλεται και η µετέπειτα στάση ζωής του. «Έµεινα 9 µήνες σε αναπηρικό καρότσι και πήρα µια γεύση από πρώτο χέρι, τι σηµαίνει ανάπηρος και να µην µπορείς να αυτοεξυπηρετηθείς. Τότε ήταν που είπα πως εάν βγω από αυτή τη δοκιµασία θα κάνω αποστολές στις φτωχές χώρες και έτσι ξεκίνησα το 1992».

Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξη κατεβάστε το KOOL πατώντας ένα από τα παρακάτω εικονίδια.

• Για iPad πατήστε:

• Για Android Tablets πατήστε: