Με αφορμή την σημερινή μέρα, ο Αντώνης Κανάκης μιλάει για τις γυναίκες. Επηρεασμένος από το ταξίδι του στην Αφρική, θέλει να παρουσιάσει τις γυναίκες εκείνες που δεν χαίρονται τα προνόμια του δυτικού κόσμου. Γνωρίζουμε την ύπαρξη τους αλλά στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε τίποτα για εκείνες.
Still “The Nigger Of The World”
Όταν η Τζένη μου τηλεφώνησε και μου ζήτησε να γράψω κάτι για την ημέρα της γυναίκας, με το που κλείσαμε το τηλέφωνο ήξερα ακριβώς τι ήθελα να γράψω. Σαφώς επηρεασμένος από ένα πρόσφατο ταξίδι μου στην Αφρική το οποίο θα προβληθεί σύντομα με την μορφή ντοκιμαντέρ, το μυαλό μου πήγε αυτομάτως στις γυναίκες που εκεί γνώρισα, στη θέση και στο ρόλο που έχουν στις κοινωνίες τους, στον τρόπο που αντιμετωπίζονται, στη δύναμη και στην αξιοπρέπεια που επιδεικνύουν. Καλά και πολλές φορές διασκεδαστικές, είναι όλες αυτές οι θεωρίες για τις γυναίκες και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς τους, ή όλα αυτά τα debate μεταξύ αντρών και γυναικών για διάφορα πράγματα στον δυτικό κόσμο, αλλά μπορώ να σας εγγυηθώ από πείρα πλέον, πως όλα αυτά τα πράγματα φαντάζουν τουλάχιστον αστεία, σε σχέση με την πραγματικότητα που επικρατεί στο υπόλοιπο μισό ίσως κομμάτι του πλανήτη. Θεωρώ ιδιαίτερα χρήσιμο για το ποιοι είμαστε και το τι κάνουμε, να γνωρίζουμε τις γεωγραφικά παράλληλες, αλλά χρονικά ταυτιζόμενες, διαφορετικές πραγματικότητες. Πραγματικότητες που δεν αποτελούν την εξαίρεση, αλλά τον κανόνα σε ένα τεράστιο κομμάτι του κόσμου μας.
Γνώρισα και είδα γυναίκες, κάποιες δε, πανέμορφες, μοντέλα, εξώφυλλα, με σπάνια και εξωτικά χαρακτηριστικά, με μια εσωτερική ομορφιά να συνοδεύει και να τελειοποιεί την εξωτερική, να πλένουν τα άπλυτα τα δικά τους και της οικογένειας τους στην άκρη του δρόμου, γονατιστές, δίπλα από κάποια εξωτερική αποχέτευση. Τις είδα να είναι η μία από τις τρεις γυναίκες κάποιου άντρα και σε συνθήκες απόλυτης φτώχιας να έχουν την απόλυτη ευθύνη, χωρίς την παραμικρή βοήθεια, για τουλάχιστον τρία παιδιά η κάθε μία και όλα αυτά στα δεκαέξι τους, δεκαεπτά τους και σε κάποιες περιπτώσεις και στα δεκαπέντε τους. Είδα μερικές από αυτές να εκπορνεύονται διακριτικά, με μια παράδοξη υπό τις συνθήκες αξιοπρέπεια, προκειμένου να παλέψουν την φτώχεια. Τις είδα να δουλεύουν σαν τα γαϊδούρια από το πρωί ως το βράδυ, ξυπόλητες στα χωράφια, στις καλύβες, στις κοινότητες, χωρίς καμία υποδομή, κάτω από τους σαράντα βαθμούς κελσίου. Να περπατούν δύο ώρες μέσα στη ζούγκλα για να βρουν και να κουβαλήσουν νερό. Τις είδα να φροντίζουν τις οικογένειές τους χωρίς να εισπράττουν καμία φροντίδα οι ίδιες. Τις είδα να γεννούν και να αντιμετωπίζουν όλα τα προβλήματα της γέννας αλλά και του οποιουδήποτε προβλήματος υγείας, δικού τους ή της οικογένειάς τους, υπό αδιανόητες για τα δεδομένα μας συνθήκες. Κάποιες από αυτές να βιάζονται και να κακοποιούνται για πλάκα. Τις είδα να μην έχουν καμία απολύτως σχέση με τίποτα από όλα αυτά που θεωρούμε «γυναικεία» στον κόσμο μας. Ντυσίματα; Περιποίηση; Διασκέδαση; Άγνωστες λέξεις και έννοιες. Και όλα αυτά, χωρίς να εισπράττουν τον παραμικρό σεβασμό και εκτίμηση από τους άντρες και την κοινωνία γενικότερα. Όμως, με μια απίστευτη δύναμη, αυτοσεβασμό και μια αξιοπρέπεια που σε συγκινεί. Από την μία βέβαια τις θαύμασα και τις εκτίμησα, από την άλλη όμως ένιωσα θλίψη. Θλίψη γιατί ήρθα αντιμέτωπος με μια σκληρή πραγματικότητα, για την οποία μάλλον εθελοτυφλούμε ή απλά την αγνοούμε. Η πραγματικότητα αυτή δεν είναι άλλη από το γεγονός, πως η γυναίκα ανεξαρτήτου χρώματος, το 2013 παραμένει «The nigger of the world» και ως πολίτες της γης, αυτό είναι ιδιαίτερα θλιβερό και ανησυχητικό.
Συγγνώμη αν τυχόν χάλασα το εορταστικό κλίμα.
