Μία ιστορία που αξίζει να ειπωθεί.
Αυτή είναι η διαφορετική, για τους περισσότερους από εμάς, ιστορία της 19χρονης σήμερα Ραφαέλλας Πολυκανδρίτη, επίτιμης πρέσβειρας του Συλλόγου Φίλων Παιδιών με Καρκίνο Ελπίδα, που στα 14 της χρόνια νόσησε από νεοπλασματική ασθένεια και υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση μυελού των οστών, για να μπορέσει τελικά να νικήσει αποτελεσματικά και οριστικά την ασθένεια. Σε μία συνέντευξη όπου μιλάει για τη δική της δύσκολη προσωπική εμπειρία, αναφερόμενη παράλληλα στην τεράστια σημασία που έχει για την Ελλάδα ο εθελοντισμός και η δωρεά αίματος και μυελού των οστών-καθώς ο αριθμός των εγγεγραμμένων δοτών που ανέρχεται στους 22.000 αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες της χώρας μας- η Ραφαέλλα αναδεικνύεται ως ένα από εκείνα τα σύγχρονα θετικά πρότυπα, που με το κουράγιο τους και την υπομονή τους υπάρχουν για να μας υπενθυμίζουν τις σημαντικότερες αξίες της ανθρώπινης ζωής. Διαβάστε την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξή της:
- Πώς η εμπειρία αυτή άλλαξε τη ζωή σου;
Αν σκεφτείτε ότι πριν αρρωστήσω, πριν κάνω τη μεταμόσχευση, ήμουν ένα απλό 14χρονο κορίτσι που δεν έπαιρνε τίποτα στα σοβαρά και ζούσε τη ζωή του τόσο ανέμελα, στην ουσία μετά κατάλαβα τι είναι πιο σημαντικό, η υγεία πάνω απ’όλα, η οικογένεια. Όλο αυτό που πέρασα στην ουσία με έκανε πιο ώριμη και καλύτερη σαν άνθρωπο.
- Πόσο σημαντική είναι η δωρεά μυελού των οστών για την Ελλάδα;
Η Ελλάδα είναι από τις τελευταίες χώρες στον κόσμο, όσον αφορά στη δωρεά αίματος, αιμοπεταλίων και μυελού των οστών και το να υπάρχουν δότες είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που υπάρχουν ως προς την ίαση κάποιου παιδιού.
- Πιστεύεις ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν, φοβούνται ή απλώς αδιαφορούν και δεν το κάνουν;
Γενικά οι άνθρωποι φοβούνται χωρίς λόγο να δώσουν μισή ώρα από τη ζωή τους για να σώσουν μία ολόκληρη ζωή. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν και δεν παίρνουν στα σοβαρά το ότι με λίγο αίμα σώζεται μία ολόκληρη ζωή. Δεν έχουμε και τη σωστή διαπαιδαγώγηση ή τη σωστή ενημέρωση και στα σχολεία και γι’αυτό ίσως αδιαφορούν. Δηλαδή, αυτό πρέπει να ξεκινάει από μικρή ηλικία έτσι ώστε τα παιδιά να μπουν στο κλίμα της αιμοδοσίας.
- Θεωρείς ότι οι άνθρωποι αλλάζουν ευκολότερα γνώμη εφόσον υπάρχει ήδη κάποιο δικό τους πρόσωπο που βιώνει μία ανάλογη εμπειρία;
Εννοείται. Όταν έχουν κάποιον στην οικογένειά τους ή κάποιον στη γειτονιά ή οποιονδήποτε… Γίνονται πιο ευαισθητοποιημένοι, αλλά αυτό ίσως έπρεπε να γίνεται πιο νωρίς αντί πρώτα να συμβεί το κακό.
- Η δική σου οπτική για τη δωρεά κατά πόσο άλλαξε σε σχέση με πριν;
Πριν δεν ήξερα τίποτα. Και γι’αυτό μετά από αυτό αποφάσισα να γίνω δότρια μυελού κι εγώ η ίδια, παρόλο που ουσιαστικά έχω κάνει κι εγώ μεταμόσχευση μυελού. Έχω αποφασίσει να γίνω και δότρια οργάνων. Δυστυχώς, έπρεπε να πάθω για να μάθω. Και αυτό είναι το δυστύχημα στην όλη υπόθεση.
- Τί μήνυμα θα ήθελες να δώσεις σε όσους ενδεχομένως διστάζουν να γίνουν δότες;
Ότι είναι υπερβολικά σημαντικό να χάσουν, ναι, να χάσουν, μισή ώρα από τη ζωή τους για να κερδίσει κάποιος μία ολόκληρη ζωή. Με λίγο αίμα σώζεις μια ζωή. Να δίνουν αίμα. Δεν είναι τίποτα. Είναι μαζί το πιο ασήμαντο πράγμα, αλλά και την ίδια στιγμή το πιο σημαντικό.
- Μία νέα κοπέλα σαν και σένα πώς βλέπει το μέλλον από δω και στο εξής;
Εγώ το μέλλον προσπαθώ να το βλέπω θετικά και αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι μας. Γιατί αν το δω αρνητικά δεν θα καταφέρω τίποτα.
- Και τι μήνυμα θα ήθελες να περάσεις στους ανθρώπους που γενικότερα απελπίζονται και χάνουν το κουράγιο τους;
Ποτέ να μην χάνουν το κουράγιο τους, ποτέ να μην χάνουν τη δύναμή τους, γιατί ακόμη και η οικονομική κρίση είναι τόσο ασήμαντη μπροστά στο να μην έχεις την υγεία σου, μπροστά στο να μην έχεις τη ζωή σου. Είναι όλα τόσο ασήμαντα αν δεν έχεις την υγεία σου.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον εθελοντισμό και τη δωρεά αιμοποιητικών κυττάρων και μυελού των οστών μπορείτε να επισκεφτείτε το site της Ελληνικής Αιματολογικής Εταιρία.
