Η Μαρία Καρχιλάκη στο Jenny.gr: Ένιωθα πιο πολύ “Μαρία” στις αποστολές παρά στο δελτίο

Δημοσιογράφος, σύζυγος, μητέρα, γυναίκα. Οι πολλαπλοί της ρόλοι δεν φαίνεται να αποτελούν δικαιολογία για εκείνη.

Πόσοι δημοσιογράφοι θα επέλεγαν χωρίς δεύτερη σκέψη να βρεθούν στις πιο καυτές ζώνες της υφηλίου, αντί να απολαμβάνουν το πρεστίζ που τους δίνει η παρουσίαση του δελτίου ειδήσεων; Πότε ντυμένη και βαμμένη για τις τηλεοπτικές ανάγκες του δελτίου, πότε με μπούρκα για τις ανάγκες του ρεπορτάζ, η Μαρία Καρχιλάκη είναι από εκείνο το σπάνιο είδος γυναίκας που μπορεί με ευκολία να απαρνηθεί και τις πιο απλές πολυτέλειες, για να κάνει αυτό που της λέει η καρδιά της.

Από τον Γιώργο Πράτανο.

Επί 20 χρόνια, το ραντεβού με τους τηλεθεατές ήταν καθημερινό, μέσα από το MEGA. Ένα χρόνο πριν, η συνεργασία με το κανάλι της Μεσογείων έληξε αναπάντεχα και η Μαρία Καρχιλάκη απαντά στο Jenny.gr για τη νέα της ζωή.

Πριν από ένα χρόνο, περίπου, έκλεισε ένας πολύ μεγάλος κύκλος για εσάς, αποχωρώντας από το MEGA, έπειτα από 19 χρόνια. Ήσασταν έτοιμη τελικά για να κλείσετε αυτό το σημαντικό κεφάλαιο ή όλα έγιναν “βίαια';

Όχι, δεν έγιναν βίαια. Έγιναν, όμως, πολύ γρήγορα. Αυτό, ξέρετε, δεν είναι κατ' ανάγκην κακό. Διότι, σου αφαιρεί βάρος από τις βασανιστικές σκέψεις που προηγούνται μιας σημαντικής απόφασης. Πήρα την απόφασή μου, λοιπόν, μέσα στο στενό χρονικό πλαίσιο που είχε θέσει η εταιρεία για την αποδοχή ή όχι των νέων συμβάσεων κι από εκείνη τη στιγμή και μετά ήμουν πανέτοιμη. Έτσι είναι ο χαρακτήρας μου. Δεν έχω πισωγυρίσματα, ούτε ιδιαίτερες ανασφάλειες.

Τι ακριβώς κάνατε όταν υπογράψατε τη λύση της συνεργασίας σας; Τι θυμάστε έντονα από εκείνες τις στιγμές;

Τη Λίζα Δουκακάρου θυμάμαι να με ξεπροβοδίζει με μια σφιχτή αγκαλιά στο ασανσέρ μετά το τελευταίο μου live για τα διεθνή στο δελτίο. Αυτή την ωραιότατη εικόνα έχω πάντα στο μυαλό μου. Εκείνη τη μέρα λογαριάζω ως τελευταία μου στο Mega. Όχι την επόμενη που υπέγραψα τη λύση της συνεργασίας. Εκείνο ήταν ένα διαδικαστικό θέμα που με άφησε αδιάφορη.

Νιώθετε πίκρα όταν μιλάτε για αυτό το θέμα; Ακόμη και τώρα, που έχει περάσει καιρός...

Καμία πίκρα. Διαφώνησα με τους όρους της νέας σύμβασης. Δεν ήταν σωστοί. Δεν τους άλλαζαν κι εγώ, όπως και κάποιοι άλλοι συνάδελφοί μου, δεν τους αποδεχτήκαμε. Μας αποζημίωσαν και φύγαμε. Αυτό.

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή σας στον αέρα του δελτίου; Και πως καταφέρατε να τη διαχειριστείτε;

Στον αέρα του δελτίου, πρόβλημα μη διαχειρίσιμο δεν έχω αντιμετωπίσει. Αυτό που μου 'χει μείνει εφιάλτης είναι να πρέπει να βγω στο δελτίο ή σε ένα έκτακτο και να μην μπορώ λόγω συνθηκών. Για παράδειγμα, σ' έναν πόλεμο, να μη βγάζει γραμμή το δορυφορικό τηλέφωνο λόγω των ηλεκτρονικών αντιμέτρων. 'Η, πάλι σε πόλεμο -που αντιλαμβάνεστε ότι δεν έχεις ευχέρεια κινήσεων- να μη "βλέπεις" από το μέρος που βρίσκεσαι τους δορυφόρους που συνεργάζονται με τα μηχανήματα που κάνεις τις live μεταδόσεις σου.

Τι σας έμαθαν αυτά τα 20 χρόνια πορείας; Τι σας δίδαξε η μέχρι τώρα καριέρα σας;

Πόσο ακριβής είναι ο Ηράκλειτος: τα πάντα ρει...

Πότε νιώθατε πιο... “Μαρία”, στο γραφείο και στο πλατό των ειδήσεων ή στις αποστολές σε εμπόλεμες ζώνες;

Στις αποστολές -εννοείται! Από τον Ηράκλειτο θα σας πάω στον Ελύτη: αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο Μέγας. Αυτό είδα κι έμαθα στις αποστολές. Έγινα, επίσης, αυτόπτης μάρτυρας ιστορίας. Όχι ολόκληρης. Δεν μπορείς να έχεις εποπτεία του ιστορικού γεγονότος την ώρα που εξελίσσεται. Αυτή, όπως και η αποτίμηση του γεγονότος, έρχονται αργότερα. Όμως, παρά την αποσπασματικότητά της, είναι προνόμιο αυτή η "φέτα" της ιστορίας που έζησες. Αν μη τι άλλο οι ιστορίες που λες είναι από πρώτο χέρι...

Πόσο δύσκολο είναι για μια μητέρα να βρίσκεται σε μια περιοχή που ανά πάσα στιγμή η ζωή της κινδυνεύει;

Πάντα μου κάνουν αυτή την ερώτηση. Δεν έχω ξεκάθαρη απάντηση, διότι δεν είμαι μόνο μαμά. Είμαι -όλοι οι άνθρωποι είναι-, ένα σύνολο πραγμάτων. Όταν ήρθε η Ελεάνα μετρούσα ήδη τέσσερα χρόνια σε πολέμους. Έκανα ήδη αυτή τη δουλειά, όπως την έκαναν κι εξακολουθούν να την κάνουν κι άλλες γυναίκες και άνδρες συνάδελφοί μου αφότου απέκτησαν τα παιδιά τους. Για το συνάφι μας είναι αυτονόητο -νομίζω. Και για τη κόρη μου είναι. Αυτού του είδους τη μαμά ζει και ξέρει.

Έχετε πει ποτέ ψέματα στους δικούς σας πως είστε καλά για να μην ανησυχούν, όταν βρισκόσασταν εκεί;

Δεν μπαίναμε ποτέ στον κόπο να πούμε κάτι. Ούτε ερωτήσεις του τύπου "τι κάνεις" ανταλλάσσαμε. Αφού μιλούσαμε, μια χαρά είμαστε. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν έχει "δράμα" η ζωή ενός πολεμικού ανταποκριτή. Δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε να κάνει αυτή τη δουλειά, πρέπει να το έχεις στο dna σου, αλλά από τη στιγμή που μπορείς και την κάνεις συμπεριφέρεσαι επαγγελματικά. Ε! το δράμα δεν έχει θέση σε καμιά δουλειά. Ούτε καν σε κείνη του ηθοποιού.

Πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα να βρίσκεται σε μια εμπόλεμη ζώνη; Θα υποστηρίζατε πως αν ήσασταν άνδρας θα κάνατε πιο εύκολα τη δουλειά σας;

Και ναι και όχι. Ένας άνδρας έχει περισσότερη σωματική δύναμη από μία γυναίκα. Και στις αποστολές χρειάζεται να κουβαλήσεις πολύ πράμα. Χρήσιμο για την επιβίωση και τη δουλειά σου. Θα ήθελα, λοιπόν, να μπορούσα να έπαιρνα περισσότερα πράγματα μαζί μου. Ως γυναίκα, όμως, έχω μπει σε μέρη που ούτε διανοείται να μπει άνδρας. Στη Σαουδική Αραβία, για παράδειγμα, όπου όλα τα σπίτια έχουν δύο πόρτες, μια για τις γυναίκες και μία για τους άνδρες -διότι δεν επιτρέπεται στα δύο φύλα, αν δεν είναι συγγενείς πρώτου βαθμού, να αναμειγνύονται- εγώ μπήκα και από τις δύο. Μίλησα με τους άνδρες στο δικό τους χώρο υποδοχής και μετά συνάντησα τις γυναίκες στη δική τους πλευρά του σπιτιού. Άνδρας συνάδελφος αυτό -δεν μπορεί να το κάνει.

Υπήρχαν γυναίκες, σε περιοχές που έχετε βρεθεί για τις ανάγκες της δουλειάς, που ζούνε σε “μεσαιωνικές” συνθήκες. Πώς σας αντιμετώπιζαν εκείνες;

Θα το έλεγα διαφορετικά. Θα έλεγα ότι έχω συναντήσει γυναίκες που ζουν σε διαφορετικές κοινωνίες από τη δική μας. Αν θέλεις, λοιπόν (και πρέπει να θέλεις) να ερμηνεύσεις και να αποδώσεις σωστά καταστάσεις και ανθρώπους, πρέπει να δεις μέσα από τα δικά τους μάτια. Και ξαναγυρνάμε στον Ελύτη: αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο Μέγας. Και αντιλαμβάνεστε, βεβαίως, και το μεγαλείο αυτού του συγκεκριμένου ρεπορτάζ. Άμα μπεις είναι σαν το Hotel California: you can check out any time you like but you can never leave!

Η τηλεόραση απαιτεί και άλλα πράγματα, εκτός του εμπεριστατωμένου ρεπορτάζ... Σας αρέσει όλη αυτή η διαδικασία του μακιγιάζ, της επιλογής ρούχων ή το θεωρείτε “αναγκαίο κακό”;

Δεν μου είναι ευχάριστη διαδικασία αλλά είναι κομμάτι της τηλεόρασης. Δεν είναι σωστό να βγαίνεις όπως νάναι, ό,τι νάναι από το στούντιο.

Συμβαίνει το ίδιο και στην προσωπική σας ζωή;

Μου αρέσει να είμαι περιποιημένη όλες τις ώρες. On και off camera. Αυτό που χάρηκα, όμως, ιδιαίτερα στη μετα-Mega εποχή είναι που γλύτωσα από τα σακάκια. Ουδέποτε τα συμπάθησα.

Ποια είναι η νούμερο 1 γυναικεία ανασφάλεια που έχετε και την έχετε αποδεχθεί;

Οι ανασφάλειες πάνε με την ηλικία, ξέρετε. Στη δικιά μου δεν έχω πλέον...

Ποια κομμάτια υπάρχουν σε αφθονία στις ντουλάπες σας;

Τζιν, άσπρα πουκάμισα, All Star.

Το 2012 ήταν μια χρονιά – ορόσημο στη ζωή σας, μιας και η ζωή σας άλλαξε σε όλα τα επίπεδα;

Ορόσημο -δεν θα την έλεγα. Οπωσδήποτε, όμως, έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος κι άνοιξε ένας άλλος. Εκ των υστέρων κι αφού έγινε η αλλαγή, συνειδητοποίησα ότι είχα καθυστερήσει να την κάνω. Για ένα λόγο, κυρίως. Για να ανακτήσω τη δημιουργικότητά μου.

Πόση διαφορά έχει η Μαρία Καρχιλάκη του ρεπορτάζ, από τη Μαρία Καρχιλάκη στο σπίτι της;

Καμία -νομίζω. Και στο ρεπορτάζ έψαχνα και στο σπίτι μονίμως αναζητώ πράγματα που χάνουν η κόρη και ο άνδρας μου...

Η σχέση με το παιδί σας είναι η τυπική γονιού – παιδιού ή προσπαθείτε να προσθέσετε και άλλα χαρακτηριστικά, όπως η φιλία;

Είναι άμεση και ειλικρινής. Η Ελεάνα, σε κάθε φάση της ηλικίας της, μου υπενθυμίζει -κι είναι σωτήριο αυτό- ότι κι εγώ από τον ίδιο δρόμο πέρασα. Και πως καλά θα κάνω να μην το ξεχνώ αυτό. Και για κείνη και για μένα.

Με τι ασχολείστε αυτό το διάστημα;

Λέω ιστορίες από το www.karchilaki.com. Κοπιάστε...

Και κάτι για το τέλος. Δεν μπορώ να μην σας ρωτήσω για τα μαλλιά σας... Πραγματικά, τα παρακολουθούσα αποσβολωμένος. Πώς τα καταφέρνατε;

Χα! Ξέρετε, μου τα έχουν τραβήξει στο σούπερ μάρκετ για να δουν αν είναι δικά μου ή εξτένσιον! Λοιπόν! Τα μυστικό έχει ως εξής: 1. Πήρα το μαλλί του μπαμπά μου, το οποίον σημαίνει ότι είναι μπόλικο άρα ατίθασο. 2. Για να το φέρω βόλτα, διότι δεν είναι μαλλί για περίτεχνα κουρέματα, υιοθέτησα το καρέ από την εποχή που ήμουν φοιτήτρια. 3. Ουδέποτε το έχω αλλάξει έκτοτε, διότι θέλω να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. 4. Η μόνη διαφοροποίηση που του επιτρέπω είναι το μήκος. 5 (και τελευταίον). Γυαλίζει από μόνο του χωρίς να του βάζω κάτι. Έλυσα τις απορίες σας;