Μιας και είναι η ταινία "Gravity"στην επικαιρότητα, όπου απέσπασε και αρκετά βραβεία στα φετινά BAFTAS, μας ήρθε στο μυαλό το "Απόλλων 13" και θελήσαμε να μοιραστούμε μαζί σας την ιστορία του. Φυσικά, η ιστορία των 3 αστροναυτών είχε αποτελέσει έμπνευση για τον Ron Howard ο οποίος σκηνοθέτησε την ομώνυμη ταινία και μάλιστα είχε κερδίσει δύο βραβεία Οscar στις κατηγορίες καλύτερου Μοντάζ και καλύτερου Ήχου, το 1995.
Είναι φορές που όλα τα σημάδια μάς προειδοποιούν ότι κάτι θα συμβεί. Στιγμές που, αν και στο παρελθόν όλα πήγαιναν ρολόι, κάτι μας δείχνει ότι πλησιάζουν μεγάλες δυσκολίες. Αυτό συνέβη το 1970 στους αστροναύτες που ταξίδευαν με το Απόλλων 13. Όλα γύρισαν εναντίον τους. Ακόμα κι έτσι, γραπώθηκαν απ' τη ζωή με νύχια και με δόντια, και τον αγώνα τους και την αισιοδοξία τους τα θυμόμαστε μέχρι και σήμερα, καθώς βγήκαν νικητές στη μεγαλύτερη διαστημική κρίση σ΄όλη την Ιστορία.
Όταν πραγματοποιήθηκε η αποστολή του Απόλλων 13, ο κόσμος έμοιαζε να έχει γυρίσει την πλάτη στις αποστολές στο φεγγάρι. Δεν ήταν πια είδηση. Υπήρχαν θέματα, πιο σημαντικά εκείνο τον καιρό, κι αυτό, το να πάνε κάτι άντρες να μαζέψουν πέτρες στην επιφάνεια της Σελήνης, δεν ήταν τίποτα το πρωτότυπο, το είχαν κάνει πριν άλλα δυο πληρώματα.
Ο Τζείμς Α.Λόβελ, ο Τζακ Σουάιγκερτ και ο Φρεντ Χέιζ επιβιβάστηκαν στο Απόλλων 13 στις 13.13 της 12ης Απριλίου και, σαν να ήταν σημαδεμένο από το νούμερο της κακοτυχίας, την επόμενη, 13 Απριλίου, άρχισαν τα προβλήματα.
Οι αστροναύτες του διαστημόπλοιου σύντομα θα παρέκκλιναν σε μια μαύρη και παγωμένη θάλασσα. Μία έκρηξη αχρήστευσε τη μια δεξαμενή οξυγόνου, ενώ προκάλεσε ζημιά και στη δεύτερη, κι έτσι αναγκάστηκαν να καταφύγουν στη σεληνάκατο. Σχεδόν χωρίς ενέργεια, χρειάστηκε να μειώσουν την κατανάλωση στο ελάχιστο και να απενεργοποιήσουν όλα όσα δεν ήταν απαραίτητα, με κίνδυνο να αρρωστήσουν από την έλλειψη νερού και την υπερβολική έκλυση διοξείδιο του άνθρακα, δεδομένου ότι η καμπίνα ήταν φτιαγμένη για δύο άτομα και όχι για τρία.
Σαν να μην έφτανε αυτό, η πορεία του Απόλλων 13 ήταν διαφορετική από των προηγούμενων διαστημόπλοιων: είχε σχεδιαστεί ώστε να μην ξαναμπεί σε τροχιά γύρω από τη Γη: Οι αστροναύτες, παρά την κόπωση από τους περιορισμούς, το κρύο και την έλλειψη ανάπαυσης, έπρεπε να σκεφτούν με ποιον τρόπο θα έστρεφαν τη σεληνάκατο σε ασφαλή πορεία, που θα τους οδηγούσε κατευθείαν στον Ινδικό ωκεανό.
Αλλά τα προβλήματα πολλαπλασιάστηκαν. Μια νέα έκρηξη τους άφησε χωρίς τις προμήθειες που είχαν απομείνει, το διοξείδιο του άνθρακα αυξανόταν σε κρίσιμα επίπεδα και, ακόμα κι αν έφταναν στη Γη, δε θα υπήρχε κανένα πλοίο για να τους περισυλλέξει.
Θα μπορούσαν να παραιτηθούν από την προσπάθεια, όμως δεν το έκαναν. Το μυαλό τους είχε εξαντληθεί, δηλητηριασμένο από το διοξείδιο του άνθρακα και από τις τοξίνες, αλλά ακόμα κι έτσι είδαν την έξοδο. Χάρη στα υλικά που υπήρχαν στο διαστημόπλοιο, μπόρεσαν να περιορίσουν το δηλητήριο που εισέπνεαν.
Στη Γη, όλος ο κόσμος είχε στρέψει το βλέμμα του φτωχούς εκείνους ναυαγούς του διαστήματος που περιπλανιόταν αναζητώντας οδό επιστροφής.
Χάρη στη βοήθεια των επιστημόνων που ενώθηκαν για να βοηθήσουν τη ΝΑSA, οι τρεις αστροναύτες κατάφεραν να κατευθύνουν το σκάφος προς τον Ειρηνικό ωκεανό, όπου τους περίμενε το πλοίο διάσωσης.
Εξουθενωμένοι, σχεδίασαν την καινούρια πορεία, όμως η γωνία για την είσοδο στη Γη δεν ήταν αυτή που έπρεπε και το σκάφος διέτρεχε τον κίνδυνο να εξοκείλει στην ατμόσφαιρα, στέλνοντας τους πάλι και για πάντα στο διάστημα. Ήξεραν πως, αν ξαναχρησιμοποιούσαν τις προωθητικές μηχανές, θα έχαναν και την ελάχιστη ενέργεια που τους κρατούσε ζωντανούς. Επιπλέον, έπρεπε να επιτύχουν την κατάλληλη ώθηση ώστε το σκάφος να εισέλθει στην ατμόσφαιρα χωρίς τον κίνδυνο να αναφλεγεί.
Τους τελείωναν οι πιθανές επιλογές και ο χρόνος. Ήξεραν ότι μπορούσε να συμβεί το χειρότερο, αλλά το ρίσκαραν. Η αισιοδοξία τους τους έκανε να ποντάρουν φουλ στη ζωή.
Ήταν τα πιο μακριά και τεταμένα τέσσερα λεπτά σιωπής στη διαστημική ιστορία. Όλα τα ραδιοφωνικά σήματα στη διαστημική ιστορία. Όλα τα ραδιοφωνικά σήματα που μπορούσε να εμποδίσουν τα σήματα των αστροναυτών είχαν σβήσει, αλλά παρ' όλα αυτά απάντηση δεν ερχόταν. Οι χειρότεροι φόβοι πηγαίναν να επιβεβαιωθούν, όταν τα λευκά αλεξίπτωτα φάνηκαν στον ουρανό με τους πορτοκαλί ανθρωπάκους τους. Οι βατραχάνθρωποι τους ανέσυραν από τον ωκεανό.
Ευτυχείς, καταχαρούμενοι και χωρίς το παραμικρό τραύμα από την περιπέτεια, οι τρεις γενναίοι γύρισαν σπίτι τους. Η NASA μίλησε για μια αποτυχία γεμάτη επιτυχία.
Είναι περίεργο όταν συμβούν τέτοια πράγματα και συνειδητοποιείς το μεγαλείο της ανθρώπινης δύναμης. Τότε που όλα μοιάζουν χαμένα κι όμως απομένει ακόμα μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία που θα σε οδηγήσει στην επιτυχία ή στην δημιουργία μιας άλλης ευκαιρίας.
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα.
