Η βία ενάντια στα παιδιά έχει πολλά και διαφορετικά πρόσωπα και εκπορεύεται άλλοτε από παράγοντες εκτός σπιτιού κι άλλοτε από την ίδια την οικογένεια. Με αφορμή ποικίλα περιστατικά που ακούμε ή διαβάζουμε για μητέρες-τέρατα και ανάλγητες γυναίκες που εγκαταλείπουν τα μωρά τους, εστιάζουμε στις γυναίκες που δεν διακατέχονται από τα τρυφερά αισθήματα και την προστατευτικότητα που έπρεπε με στόχο να μην υπακούει κανείς στον νόμο της σιωπής.
Διαβάζοντας την ιστορία της Λυδίας Γιαννακοπούλου στο βιβλίο "Το χάδι της "μητέρας", το σοκ και η ανατριχίλα έρχονται και κάθονται αμέσως πλάι μας. Πρόκειται για μια δραματική αφήγηση της διαδρομής της προς την ενηλικίωση μεγαλώνοντας με μια μητέρα σαδίστρια και εξαιρετικά βίαιη.
Δηλώνει πως η κακοποίηση είχε φτάσει σε βαθμό ταινίας τρόμου. Χαρακτηριστικά η συγγραφέας αναφέρει στο βιβλίο πως την χτυπούσε αγρίως, την ανάγκαζε να περπατάει ώρες ξιπόλητη στο χιόνι και έσβηνε σπίρτα πάνω της ή έκαιγε με πυρωμένο σίδερο τα χέρια της. «Ήταν συγκροτημένη. Ήξερε πολύ καλά τι έκανε και το έκανε με ευλάβεια. Καθόταν και σκεφτόταν αυτά που έπρεπε να κάνει: Χρησιμοποιούσε αφάνταστες τιμωρίες για να ικανοποιηθεί». Πράγματι, δεν στερούνταν φαντασία όταν της έσκιζε με τα δόντια κομμάτια από το τριχωτό της κεφαλής και ύστερα την έλουζε για να αιμορραγεί από το σαμπουάν.
Η ηλεκτροφόρα γραμμή σε αυτή την ιστορία δεν είναι η φρικαλέα ανατροφή της συγγραφέως, μα το ότι κανείς δεν ασχολήθηκε ποτέ με την περίπτωση της κακοποίησης που βίωνε. Λέει πως κανείς δεν προσπάθησε να βοηθήσει, να παρέμβει και να την σταματήσει καθώς 16 ολόκληρα χρόνια, με ένα μικρό διάλειμμα, κακοποιούσε βάναυσα τα παιδιά της. Η Λυδία δηλώνει πως το πιο δύσκολο πράγμα είναι να παρέμβεις στην οικογένεια και πως η γνώση απαιτεί δράση ή στάση, ενώ ο στρουθοκαμηλισμός δεν ζητάει τίποτα.
Μιλήστε, πλησιάστε παιδιά που έχετε έστω και την παραμικρή υπόνοια πως κακοποιούνται και προσπαθήστε να τα βοηθήσετε. Ίσως πιστεύουμε πως θα μπλεχτούμε σε έναν κυκεώνα από διαδικασίες, θα έρθουμε αντιμέτωποι με έλλειψης δομών και πως μπορεί ακόμα να διασαλευτεί και η δική μας καθημερινότητα και ισορροπία. Ναι, είναι αλήθεια μα αξίζει να φροντίσουμε να κοιμόμαστε εμείς καλά και ένα παιδί καλύτερα. Άλλωστε η σιωπή είναι συνέργεια και ενοχή...
