Κάποιους ανθρώπους δεν μπορείς να τους δεις μέσα από την δουλειά σου. Τους βλέπεις με τα μάτια που κοιτάζεις τους δικούς σου ανθρώπους. Αυτούς που αγαπάς και σημαίνουν κάτι παραπάνω για σένα. Αυτούς στους οποίους θα μιλήσεις για τα πάντα αλλά θα σταθείς κι εσύ να ακούσεις τα πάντα. Στην περίπτωση της Βίκυς Σταυροπούλου την δουλειά την παραμερίζεις. Γιατί η Βίκυ είναι σαν μικρό παιδί. Και σκανταλιά περιμένεις και αγκαλιά. Σπάνιο κορίτσι. Θυμάμαι όταν την πρωτοείδα στο «Είσαι το ταίρι μου» και ένιωσα κι εγώ μαζί με πολλές άλλες γυναίκες την δικαίωση του κοριτσιού που δεν έχει δίμετρο «κορμί» αλλά έχει δίμετρη ψυχή. Μόνο εκείνη θα μπορούσε να το κάνει τόσο καλά γιατί το πίστευε και εκτός κάμερας. Έκτοτε προσπαθώ να την σκεφτώ, να την φανταστώ να μην γελάει. Δύσκολο. Τουλάχιστον εκτός ρόλου δεν το καταφέρνει εύκολα.
Όταν της ζήτησα την συνέντευξη ήξερα ότι θα παίξουμε κρυφτό και κυνηγητό. Δεν δίνει συνεντεύξεις. Σπάνια. Αφού λοιπόν το γνωρίζαμε και οι δύο είπαμε ότι καλό θα ήταν να μπαινοβγαίνει στο παιχνίδι και ο αγαπημένος μας Χρήστος Χατζηπαναγιώτης. Άλλο που δεν ήθελε. Κι εκείνη αλλά κι εγώ.
Προσπαθώ να φανταστώ πώς ήσουν σαν παιδί αλλά δυσκολεύομαι.
«Θα σε διευκολύνω. Ήμουν ντροπαλό, σοβαρό, ψηλόλιγνο κοκκινομάλλικο…» (γέλια)
Ενδιαφέρον μου ακούγεται. Άλλαξες λοιπόν στην πορεία…
«Μα είναι δυνατόν; (ξεκαρδίζεται) Ήμουν αυτό που είμαι τώρα αλλά σε μικρογραφία. Παιδί που ήταν πάντα ζωηρό και μόνιμα της χαράς».
Χρήστος Χατζηπαναγιώτης: «Όχι μόνο της χαράς, Αφροδίτη μου, δεν το λες απλά χαρά αυτό. Η Βίκυ ήταν παιδί Ταλιμπάν».
Τελικά εσύ τους καταπίεζες ή σε καταπίεζαν;
Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης ξαναχτυπά….
«Είσαι τρελή Αφροδίτη; Τι ερωτήσεις είναι αυτές! Υπάρχει άνθρωπος να καταπιέζει την Βίκυ και μάλιστα παιδί;»
«Σταματήστε. Δεν υπήρχε θέμα καταπίεσης. Πέρναγαν όμορφα κι αυτοί, περνούσα κι εγώ όμορφα. Γιατί ήμουν το παιδί της παρέας από τότε».
Για να καταλάβω πες μου αν ας πούμε οι φίλοι σου έρχονται να σε δουν στο θέατρο.
«Είμαστε πέντε έξι άτομα που είμαστε από μηδέν ηλικία μαζί και συνεχίζουμε να είμαστε. Είναι και ο άξονάς μου. Είμαι άνθρωπος που πέρασα πολλές δυσκολίες, ζορίστηκα στην ζωή μου. Όμως παρέμενα και παραμένω πάντα αισιόδοξη. Είμαι πιστή στους φίλους μου και στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους μου. Αυτή είναι η αξία της ζωής για μένα. Γιατί αν δεν μοιράζεσαι την ζωή σου τι νόημα έχει;»
Αποφάσισες μόνη σου να μπεις στο θέατρο ή κάποιος σε παρέσυρε;
«Με παρότρυναν πάρα πολλοί άνθρωποι και ένας από αυτούς ήταν και ο Χρήστος. Ήταν ο δάσκαλος που με προετοίμασε για να μπω στην σχολή του Γιώργου Κιμούλη».
Τι σημαίνει ο Χρήστος για σένα;
Είναι ο άνθρωπος μου (τραγουδά και γελάει μαζί) Ο άγγελός μου, ο άνθρωπός μουουου. Ο καλύτερος φίλος μου. Χρειάζεται ανάλυση;»
Όχι βέβαια. Αρκεί αυτή λέξη. Τι είναι αυτό που κάνεις από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου μέχρι σήμερα;
«Τρώω!!!»
Άλλη συνήθεια;
«Δένομαι πάρα πολύ με τους φίλους μου, με τους ανθρώπους που ζω στη γειτονιά. Είμαι πολύ αφοσιωμένη φίλη δένομαι δια βίου».
Τι είναι αυτό που σε κάνει να σπας τα μούτρα σου;
«Οι έρωτες».
Τα έχεις σπάσει πολλές φορές;
«Έχει αξία αλλιώς ο έρωτας;»
Τι να σου πω…
«Νομίζω δεν έχει αλλιώς αξία. Γι αυτό και διαφέρει από τα άλλα συναισθήματα».
Δεν θα στεναχωρηθείς αν έρθει η κόρη σου κλαίγοντας και σου πει «μαμά έσπασα τα μούτρα μου;»
«Όχι, θα στεναχωρηθώ περισσότερο να μου πει ότι δεν γνώρισε τον έρωτα».
Κοιτάζεις το παιδί σου μέσα από τα δικά σου μάτια ή δεν άφησες τον εαυτό σου να το κάνει;
«Όχι, δεν θα ήθελα να αφήνω τον εαυτό μου να το κάνει. Θα ήθελα το παιδί μου να κάνει αυτό που την κάνει χαρούμενη. Ε, τότε νιώθω κι εγώ χαρούμενη».
Τι άλλο σου δίνει χαρά;
«Εμένα μου δίνει τεράστια χαρά το παιδί μου, οι φίλοι μου, η δουλειά μου. Είμαι ο τυχερός άνθρωπος που ζω από μία δουλειά που αγαπάω πολύ, που είναι ένα διαρκές παιχνίδι».
Θα μπορούσες να φανταστείς τον εαυτό σου σε άλλη δουλειά;
«Σαν πρώτη σκέψη σου λέω όχι, δεν θα μπορούσα να το φανταστώ. Από την άλλη επειδή η ζωή είναι ανατρέψιμη σου λέω ότι δεν μασάω, όποια δουλειά κι αν κάνω θα τα καταφέρω και δεν εννοώ φυσικά του μοντέλου». (ξεκαρδίζεται)
Ποιο είναι το καταφύγιο σου;
«Θα σου έλεγα και πάλι το σπίτι, οι φίλοι μου, ο Χρήστος αλλά θα σου πω και το σπίτι μου στην Μεσσηνιακή Μάνη. Είναι ονειρικό μέρος».
Είστε μαζί από αγάπη ή από ανασφάλεια;
«Από αγάπη είμαστε, όχι από ανασφάλεια».
Είστε μαζί στο σπίτι, στη δουλειά… Θα δούλευες δίχως τον Χρήστο στο πλάι σου;
«Το έκανα δύο φορές στο θέατρο και πρέπει να σου πω πως μια χαρά πέρασα χωρίς τη γκρίνια του. (γέλια) Τον εκτιμώ και τον θαυμάζω τον Χρήστο όχι μόνο ως άνθρωπο αλλά και ως ηθοποιό. Είναι άνθρωπος που σου δίνει και σε μαθαίνει πολλά».
Τι θα άλλαζες στον κόσμο, Βίκη, αν μπορούσες;
«Τον κόσμο ολόκληρο».
