Πριν από 20 περίπου χρόνια ένα παιδί, μέσα από το ημερολόγιό του, οραματίστηκε ένα μέλλον όπου όλοι οι συνομήλικοι «φίλοι» του, ανεξαρτήτως από το πού κατάγονται ή ποια είναι η οικογενειακή τους κατάσταση και πέρα από κάθε άλλο περιορισμό - που «στήνουν» πολλές φορές μπροστά τους οι «μεγάλοι» - θα μπορούν να χαμογελούν και να έχουν τα αυτονόητα. 20 και πλέον χρόνια μετά, το «Χαμόγελο του Παιδιού» έχοντας γίνει, προ πολλού, απτή πραγματικότητα, είναι εδώ και συνεχίζει αδιαλείπτως το σπουδαίο έργο του, αναδεικνυόμενο δικαίως στον πιο σημαντικό οργανισμό αυτής της χώρας - και όχι μόνο. Ενδεικτικά, να αναφέρω πως μόνο το 2015, η «Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS 1056» δέχτηκε 272.881 τηλεφωνικές κλήσεις και «Το Χαμόγελο του Παιδιού» στήριξε συνολικά 95.701 παιδιά και τις οικογένειές τους, 19.117 γονείς και εκπαιδευτικούς, προσφέροντας ειδικό έργο αναφορικά με την ενδοσχολική βία. Το πλέον αξιοσημείωτο είναι ότι, την τελευταία πενταετία (2011-2015), ο αριθμός των υποστηριζόμενων παιδιών και οικογενειών αυξήθηκε κατά 312,5%! Τους αριθμούς και το απίστευτο εύρος των δραστηριοτήτων του «Χαμόγελου» είναι δύσκολο να μπορέσει κανείς να τα συγκρατήσει στο μυαλό του, προτού αποκτήσει πονοκέφαλο.
Κάπως έτσι, λοιπόν, σε ένα σπίτι του «Χαμόγελου» στο Μαρούσι, θέλησα να συναντήσω από κοντά ένα απόγευμα τον κ. Κώστα Γιαννόπουλο, τον πρόεδρό του, για να μοιραστεί μαζί μας τον «πονοκέφαλο» που έχει κι αυτός καθημερινά - προσπαθώντας να συντονίσει με τους τουλάχιστον 2000 εθελοντές, όλο αυτό το έργο - τις αγωνίες του, τις δυσκολίες που συχνά αντιμετωπίζει αλλά και τις καλύτερες στιγμές που έχει ζήσει σε αυτά τα 20 χρόνια και του δίνουν το κουράγιο να συνεχίσει.
Κ. Κώστα, για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ας κάνουμε μία υπόμνηση στην αφορμή και τη «σπίθα» που δρομολόγησε το ξεκίνημα του «Χαμόγελου»…Ναι, εννοείται. Λοιπόν, το «Χαμόγελο του Παιδιού», γεννήθηκε από την ιδέα του 10χρονου Αντρέα, ο οποίος κατά τη διάρκεια της δικής του ταλαιπωρίας με όγκο στο κεφάλι και της προσπάθειάς του να τα καταφέρει, αγωνιούσε για να δει έναν κόσμο καλύτερο, να μη βλέπει παιδιά να υποφέρουν. Μέσα από το προσωπικό του ημερολόγιο, εξέφρασε ουσιαστικά τη τελευταία αυτή επιθυμία, στις 9 Νοεμβρίου του 1995. Ύστερα, είχε μια ιδέα ο Γιώργος Παπαδάκης να κάνει μια εκπομπή όπου θα ανακοινωνόταν η ιδέα του συλλόγου που οραματιζόταν ο Ανδρέας και κάπως έτσι έγινε η αρχή. Ο ίδιος ο Ανδρέας ήταν, λοιπόν, η αιτία και η αφορμή έναρξης αυτού του εγχειρήματος. Ο ίδιος δεν τα κατάφερε, βέβαια, και έφυγε απ΄τη ζωή τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους. Ωστόσο, αμέσως έγινε τότε μια προσπάθεια από όλη την οικογένεια, να μη μείνει ως ένα μόνο «ευχολόγιο» και φιλανθρωπικό πυροτέχνημα, αλλά να πάρει σάρκα και οστά η ιδέα του Ανδρέα. Έτσι, πραγματοποιήθηκε η ιδέα του οργανωμένα, αφού μάλιστα απομακρύνθηκαν, πρώτα, όλοι εκείνοι οι δήθεν που ήθελαν να εκμεταλλευτούν τη φήμη και την ιδέα ενός παιδιού και να κάνουν δημόσιες σχέσεις προς το συμφέρον τους…
Εσείς μέχρι τότε, με τι ασχολούσασταν; Μέχρι τη δημιουργία και την επακόλουθη πορεία του «Χαμόγελου» δηλαδή…
Ήμουν επιχειρηματίας δύο πολύ σημαντικών εταιρειών στο χώρο της πληροφορικής. Είχαμε κάνει σημαντικά πράγματα στο χώρο και συνεργαζόμασταν με πολυεθνική εταιρεία που λειτουργούσε στην Ελλάδα και κάλυπτε την αγορά της Μέσης Ανατολής. Προσωπικά δηλαδή, μπορώ να πω ότι έχω βάλει ένα μεγάλο προσωπικό «λιθαράκι» στο χώρο της πληροφορικής στην Ελλάδα, στη νέα “era” της πληροφορικής. Γι’ αυτό και άλλωστε, οι πρώτοι στους οποίους απευθύνθηκα για να με στηρίξουν ήταν οι συνάδελφοί μου από τον χώρο της τεχνολογίας, όπως, για παράδειγμα, από τη Microsoft. Δεν μπορούσα όμως, να αντεπεξέλθω σε όλες τις τρέχουσες απαιτήσεις - παρότι προσπάθησα αρχικά να τα συμβαδίσω όλα - και έτσι κάποια στιγμή «τα πακετάρισα» και έκτοτε ασχολούμαι αποκλειστικά με το Χαμόγελο.
Η οικογένειά σας σήμερα; Σύζυγος, παιδιά;Έχω μια σύζυγο, η οποία με «υιοθέτησε» πριν από 11 χρόνια, αφότου η πρώην σύζυγος έφυγε από τη ζωή και έναν γιο, που είναι 33 ετών, είναι υπάλληλος, μάλιστα, του «Χαμόγελου» και ασχολείται με τα social media. Και, βέβαια, ως πολύτεκνος, με όλα αυτά τα παιδιά - όπως αυτά που έχουμε σ’ αυτό το σπίτι - και τα οποία γνωρίζω με το μικρό τους όνομα, προσπαθώ να κρατηθώ ο ίδιος και να κρατήσω τις ισορροπίες σε έναν φορέα που αυτή τη στιγμή έχει αναγνωριστεί σε όλο τον κόσμο και συμμετέχει σε διεθνείς οργανισμούς.
Σε ένα περιβάλλον δύσκολο και αρκετά ζοφερό - όπως είναι άλλωστε αυτό που ζούμε - πώς εξασφαλίζετε τους πόρους που χρειάζεστε και τη «βιώσιμη» συνέχεια του οργανισμού σας;
Κοιτάξτε, πρωτίστως, αυτό που μάς κράτησε και μάς κρατά ακόμα στη ζωή τόσα χρόνια, είναι ότι φτιάξαμε έναν οργανισμό που τον αγαπά ο κόσμος και συνεχίζει αδιαλείπτως να μας υποστηρίζει με όποιο τρόπο μπορεί. Το «Χαμόγελο» πάντα βασιζόταν και βασίζεται στον απλό κόσμο και στις εταιρείες σε είδος. Εννοείται ότι αυτός ο κόσμος, είναι ο ίδιος που δυσκολεύεται τώρα να προσφέρει τα ίδια, που μπορούσε να δώσει στο παρελθόν. Ωστόσο, ακόμη και τώρα επαρκεί η προσπάθεια που γίνεται και μπορούν και μάς καλύπτουν τις ανάγκες. Αυτό που άλλαξε, είναι φυσικά το ότι από τις δέκα κινήσεις, για παράδειγμα, που έπρεπε να κάνουμε για να εξασφαλίσουμε πόρους, τώρα μπορεί να κάνουμε και εκατό και περισσότερες… Ταυτόχρονα όμως, μεγάλωσαν και οι ανάγκες μας. Να σας πω μόνο ,ότι το 2011 στηρίζαμε περίπου 23000 παιδιά, ενώ το 2015 στηρίξαμε 95000. Υπάρχει όπως καταλαβαίνετε, τεράστια διαφορά…
Υπήρξε κάποια στιγμή, σε όλα αυτά τα χρόνια, που απελπιστήκατε ή πιστέψατε ότι είναι αδύνατον να μπορέσετε να συνεχίσετε;Ναι, και μάλιστα ήταν μια στιγμή τον περασμένο Ιούνιο - με όλη την οικονομική κατάσταση που είχε δημιουργηθεί - που φτάσαμε στο απόλυτο μηδέν και δεν μπορούσαμε να λειτουργήσουμε. Βγάλαμε τότε κραυγή αγωνίας και ευτυχώς για εμάς, ο κόσμος ακόμη και τότε, σκέφτηκε πως εκτός από τις δικές του ανάγκες, υπάρχει και μεγάλη ανάγκη και για τα παιδία και έτσι, μάς στήριξε και μάς έδωσε τη δυνατότητα να διατηρήσουμε τις δράσεις μας και κυρίως με ποιότητα. Γιατί να ξέρετε, αυτό είναι και το σημαντικότερο: Η ποιότητα. Η αγωνία μας δεν είναι απλώς να λειτουργούμε, αλλά να το κάνουμε με την ίδια ποιότητα που το κάνουμε όλα αυτά τα χρόνια.
Τα συναισθήματα που γεννώνται τότε, σε μια τέτοια περίπτωση ποια είναι;
Εγκλωβίζεσαι… Ξαφνικά βρίσκεσαι σε ένα περιβάλλον το οποίο είναι απολύτως κλειδωμένο, δεν έχεις καμία δυνατότητα ενέργειας για να μεταστρέψεις τα πράγματα, ενώ την ίδια στιγμή, ξέρεις ότι κάποια παιδιά περιμένουν να φάνε, να κάνουν επεμβάσεις στο εξωτερικό ή να έχουν τα φάρμακά τους . Εκείνη η φρίκη που βιώνεις, λοιπόν, μην έχοντας τη δυνατότητα να συνδράμεις, είναι αυτή που σε βάζει σε μια κατάσταση, πραγματικά ασφυκτική. Τότε που σκέφτεσαι δηλαδή, πως μη μπορώντας να τα βοηθήσεις, κάποια παιδιά κινδυνεύουν να χάσουν τα αυτονόητα…
Το «Χαμόγελο» είναι ιδιαίτερα γνωστό στον κόσμο και γι’ αυτό είναι γνωστές και οι περισσότερες από τις δράσεις του. Πείτε μου λοιπόν, εκείνη τη συνεισφορά σας, που αγνοούμε οι περισσότεροι από μας και δεν έχει προβληθεί τόσο.
Έχουμε το ευρωπαϊκό δίκτυο κατά του Bullying, του οποίου είμαι και πρόεδρος. Επίσης, αυτό που δεν γνωρίζει ο περισσότερος κόσμος, είναι με ποιο τρόπο συνδράμουμε σε θέματα υγείας των παιδιών και μάλιστα, σε βάθος χρόνου. Είμαστε στο προσκέφαλό τους καθημερινά, σε όλα τα κεντρικά νοσοκομεία, με δραστηριότητες δημιουργικής απασχόλησης και για καρκινοπαθή παιδιά που βρίσκονται μόνιμα σε κλινικές. Όπου υπάρχει ανάγκη για νοσηλεία/φροντίδα… Και το κομμάτι των ασθενοφόρων δεν είναι γνωστό. Οι μοναδικές κινητές μονάδες εντατικής θεραπείας που λειτουργούν στην Ελλάδα, είναι από το «Χαμόγελο του Παιδιού», υπηρετώντας το ΕΚΑΒ ως θεσμός, αλλά με μονάδες και προσωπικό που ανήκουν στο Χαμόγελο. Αυτό, για παράδειγμα, το ξέρουν μόνο οι άνθρωποι που κάποια στιγμή χρειάστηκαν μια τέτοια υπηρεσία και φανήκαμε σωτήριοι γι’ αυτούς και τις οικογένειές τους.
Η αλήθεια είναι πως προσπαθούμε να μην κάνουμε πολλές επεκτάσεις ως προς το έργο και τις δράσεις μας, γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και δεν ξέρουμε αν θα αντεπεξέλθουμε. Όμως, αυτή τη στιγμή, το κύριο μέλημά μας είναι η εγκατάσταση του Χαμόγελου στη Κρήτη. Πρέπει, δηλαδή, η Κρήτη να αποκτήσει το Χαμόγελο, σε όλο το εύρος του νησιού. Από την άλλη, επίσης, υπάρχει το θέμα των προσφυγόπουλων, που αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε πλήρη έξαρση και εμείς συνδράμουμε χάρη στη τεχνογνωσία μας στο θέμα των εξαφανίσεων και την εμπειρία που έχουμε. Σ’ αυτό το πλαίσιο, έχουμε το «Χαμόγελου του Αιγαίου», όπως το ονομάσαμε και αποτελεί ουσιαστικά τη συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία που υπάρχει για την εξαφάνιση και εκμετάλλευση παιδιών, στηρίζοντας την ευρωπαϊκή γραμμή για τα εξαφανισμένα παιδιά, το 116000. Εν γένει, κύριος στόχος μας είναι να κρατήσουμε σταθερή τη ποιότητα των υπηρεσιών μας και να προσπαθήσουμε να σώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά, αυξάνοντας συνεχώς τον αριθμό στον οποίο συνδράμουμε.
Το προσωπικό σας μότο; Αυτό δηλαδή, με το οποίο ξυπνάτε συχνά κάθε μέρα σαν σκέψη;Θα τα καταφέρουμε και σήμερα;» Μαζί και με το ερωτηματικό… Και κάθε βράδυ, όποτε γυρίσω σπίτι, επανέρχομαι στο ίδιο θέμα προσδοκώντας από τον εαυτό μου να βρει και μία απάντηση.
Και ποια είναι η πιο ευχάριστη είδηση/στιγμή που είχατε το τελευταίο διάστημα; Πείτε μου τη πρώτη που σάς έρχεται στο μυαλό.
Ήταν χθες… Το τηλεφώνημα μιας γιαγιάς που με κάλεσε και μού είπε με πολύ απλό τρόπο, ότι μάς έκανε μια κατάθεση 100.000 ευρώ! Για εμάς, δεν υπάρχει τέτοιο ποσό… Συνήθως μαζεύουμε δύο, δύο ευρώ κτλ. Το φοβερό όμως, δεν είναι μόνο η ίδια η κατάθεση, που φυσικά για μας είναι τεράστιο ποσό και μας βοηθά πάρα πολύ, αλλά το πώς η γιαγιά αυτή, το έκανε να φαίνεται τόσο απλό. Δεν μάς είπε δηλαδή βαρύγδουπα – σε αντίθεση με άλλους – ότι έκανε κάτι σπουδαίο. Ε λοιπόν, σ’ αυτό το μεγαλείο αυτής της γυναίκας πραγματικά υποκλίνομαι…Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Εύχομαι τα καλύτερα στη συνέχεια του έργου σας.Εγώ ευχαριστώ.*Ακολουθήστε και στηρίξτε το «Χαμόγελο του Παιδιού». Ενημερωθείτε για το πώς, μέσα από την επίσημη ιστοσελίδα του, στο: http://www.hamogelo.gr/ αλλά και μέσω της σελίδας στο Facebook.
