Τζένη Μπότση: «Το πιο σημαντικό είναι να σε αγαπούν & να αγαπάς χωρίς λόγο»

Είναι όμορφη. Αλλά όχι όπως είναι οι περισσότερες γυναίκες που βλέπουμε στην τηλεόραση, στα περιοδικά, στον φακό. Η Τζένη Μπότση είναι γήινη, είναι πληθωρική, άγρια και συνάμα ήμερη. Αυτό που νιώθεις όταν την συναντάς και αρχίζεις να μιλάς μαζί της είναι ότι ξέρει τι θέλει, και ότι αυτό είναι οι άνθρωποί της, η αγάπη και μια ζωή προς τα πάνω. Μία φράση της κρατώ απ’ όσα μου είπε και μου επιβεβαιώνει αυτό που μου είπαν οι φίλοι της, ότι δηλαδή η Τζένη είναι μάλαμα. Την φράση «πάντα μ’ ενδιέφερε ο διπλανός μου». Δεν είναι μικρό, ούτε λίγο. Είναι σπουδαίο.

Αν ρωτήσω τους φίλους σας να σας περιγράψουν ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα μου πούνε για εσάς;

Δεν ξέρω. Μήπως πρέπει να ρωτήσετε αυτούς;

Σας απασχόλησε ποτέ η εικόνα σας και το πώς σας βλέπουν οι δικοί σας άνθρωποι;

Με απασχολεί πολύ για τους ανθρώπους που με ενδιαφέρουν. Θέλω να τους αρέσω όπως μου αρέσουν κι εκείνοι, θέλω να με θαυμάζουν όπως τους θαυμάζω κι εγώ.

Αλλάζετε και στοιχεία του χαρακτήρα σας αν σας το ζητήσουν; Κάνετε τέτοιες υποχωρήσεις;

Φυσικά. Οι φίλοι μας είναι οι άνθρωποι μας, οι πραγματικοί φίλοι. Είναι αυτοί που πρέπει να εμπιστευόμαστε περισσότερο. Πάντα, ό,τι κι αν λένε, ακόμη και το αρνητικό το λένε με αγάπη και μόνο για να γίνουμε καλύτεροι.

Το κομμάτι φιλία είναι από τα σημαντικότερα στην ζωή σας;

Ναι, είναι όπως το είπατε. Από τα σημαντικότερα. Ο,τι κάνω το κάνω σε σχέση με τους φίλους μου.

Επιλογή ή το έφερε η ζωή;

Νομίζω πως ό,τι φέρνει η ζωή ουσιαστικά το έχουμε επιλέξει. Δεν έρχονται μόνα τους τα πράγματα. Έχουμε μερίδιο σε αυτό που φέρνει η ζωή.

Η δημόσια εικόνα σας σάς απασχόλησε δεδομένης της δουλειάς που κάνετε;

Δε νομίζω ότι άλλαξα στοιχεία από τον χαρακτήρα μου ή από αυτά που κάνω για να αρέσω στον κόσμο περισσότερο. Νομίζω ότι η δημόσια εικόνα μου είναι η εικόνα που έχω έτσι κι αλλιώς.

Δεν παρασυρθήκατε καθόλου έτσι ώστε να αρέσετε σε περισσότερους;

Όχι, γιατί ήξερα από τη πρώτη στιγμή ότι η δουλειά που θα κάνω αφορά πολύ κόσμο. Δεν έγινε μετά».

Από πότε νιώσατε ότι αυτό που θέλετε να κάνετε είναι η υποκριτική;

Από πάντα. Από πολύ μικρή έλεγα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Μου άρεσε πάρα πολύ το θέατρο. Μου άρεσε πάρα πολύ που τραγουδούσαν και χόρευαν πάνω στη σκηνή. Η μαμά μου έκανε το λάθος να με πηγαίνει πολύ συχνά στο θέατρο όταν ήμουν παιδί. Ε, μετά το πλήρωσε αυτό.

Πώς αντέδρασε δηλαδή;

Το φοβήθηκε όταν της το είπα. Σα μάνα καλά έκανε, είχε δίκιο που το φοβόταν.

Οπότε δώσατε την μάχη σας;

Ναι, την έδωσα και ξέρω ‘γω… Κέρδισα; Η εποχή που ζούμε τώρα δεν βγάζει κανέναν κερδισμένο.

Γιατί το λέτε αυτό;

Γιατί πια νομίζω ότι έχουμε φτάσει στο μηδέν για να αρχίσει να μετρά το ένα. Αλλά δεν ξέρω πότε θα αρχίσει ξανά το μέτρημα.

Εμείς θέλαμε την επανεκκίνηση ή απλώς υποβιβαστήκαμε;

Υποβιβαστήκαμε. Μας υποβίβασαν κι εμείς υποβιβάσαμε τους εαυτούς μας. Δεν ήταν κάτι που το θέλαμε αλλά ήμασταν εκεί όλοι, δεν έγινε εν αγνοία μας. Υπήρχε ένα παγκόσμιο φαινόμενο κρίσης το οποίο ήταν θέμα χρόνου να φτάσει σ’ εμάς. Το πρόβλημα με εμάς είναι ότι το πρόβλημα γίνεται δικό μας μόνο όταν χτυπήσει την δική μας πόρτα. Ακόμη και του γείτονα να χτυπήσει δεν μας ενδιαφέρε».

Εσάς ο πόνος του γείτονα σας αφορά;

Ναι. Όμως δεν με ενδιαφέρει μόνο ο πόνος του, με ενδιαφέρει και η χαρά του. Κάνω ό,τι μπορώ. Δεν το βγάζω προς τα έξω γιατί δεν υπάρχει λόγος. Αυτό που μας φταίει η κοινωνία και το σύστημα δεν το καταλαβαίνω από τη στιγμή που εμείς είμαστε και η κοινωνία και το σύστημα. Δεν μπορούν να μας αλλάξουν, αν δεν αλλάξουμε εμείς.

Τι φταίει και δεν αλλάζουμε;

Αλλάζουμε προς το χειρότερο γιατί όταν φτάνουμε στον πάτο μας βγαίνουν τα άγρια ένστικτά μας, δεν μας βγαίνουν τα κανονικά, τα ανθρώπινα. Μας βγαίνουν τα ζωώδη. Δεν ξέρω τι φταίει. Με τρομάζει πολύ το αύριο. Δεν ξέρω τι θα γίνει… Αξίζει τον κόπο να παλεύουμε;

Έχετε χάσει την ελπίδα σας;

Αυτό είναι κάτι που το χάνω και το ξαναβρίσκω. Κάθε μέρα το κάνω αυτό επειδή είμαι θετικός άνθρωπος. Αλλά όσο θετικός άνθρωπος κι αν είσαι ζεις και στην πραγματική ζωή. Ξεκινώ θετικά αλλά κάποια στιγμή έρχεται ο λογαριασμός. Φεύγω από το σπίτι και στο δρόμο συναντώ ανθρώπους που έχουν σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης. Οι εικόνες των μεταναστών δεν με αφήνουν αδιάφορη. Αυτή την στιγμή είναι στη χώρα μας. Το ότι είναι στη χώρα μας είναι ήδη κάτι. Αν δεν είμαστε άνθρωποι και αν δεν ενδιαφερόμαστε δεν θα ήταν στην χώρα μας. Αυτοί που δεν την πήραν την πρωτοβουλία, όπως είναι οι Αυστριακοί δεν τους έχουν στη δική τους χώρα. Εμείς την πήραμε την πρωτοβουλία.

Ποιο στοιχείο που σας χαρακτηρίζει έχετε κρατήσει στην διάρκεια όλης της ζωής σας;

Νομίζω ότι πάντα με ενδιέφερε ο διπλανός μου».

Σας το έμαθαν ή το είχατε από μόνη σας;

Το έμαθα και στην οικογένειά μου και στο σχολείο.

Ευχαριστημένη σε επίπεδο δουλειάς;

Και ευχαριστημένη νιώθω αλλά και ευγνώμων. Έχω κάνει πράγματα που ούτε τα ονειρευόμουν ότι θα τα έκανα. Και όμως τα έκανα. Φυσικά έχω κι άλλα να κάνω δεν τελείωσα. Με ενδιαφέρει το θεατρικό κομμάτι, το τηλεοπτικό κομμάτι και να με ενδιέφερε δεν υπάρχει πια.

Βλέπετε τηλεόραση;

Είμαι από τους ανθρώπους που δεν είχα ποτέ τηλεόραση στο σπίτι μου. Δεν την χρειαζόμουν για να δω τον εαυτό μου. Μ’ έβλεπα καθημερινά, ζούσα μαζί μου. Την αγαπώ την τηλεόραση γιατί μου έχει προσφέρει πάρα πολλά. Γι αυτό και επέλεξα να είμαστε μακριά και αγαπημένοι».

Ταξίδια ονειρεύεστε;

Φυσικά. Τα ταξίδια τα κάνουν σημαντικά οι συνοδοιπόροι όμως. Ούτως ή άλλως.

Παίρνετε ρίσκο;

Ναι, αλλά μην φανταστείτε κάτι φοβερό. Πάντα με την ζώνη ασφαλείας. Δηλαδή τους ανθρώπους μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου. Η αγάπη είναι σημαντική. Το να αισθάνεσαι ότι σε αγαπούν και αγαπάς χωρίς λόγο.

Τι είναι πιο σημαντικό; Να αγαπάς ή να αγαπιέσαι;

Το ένα δε γίνεται χωρίς το άλλο. Είναι σα να με ρωτάτε αν είναι πιο σημαντικά τα χέρια από τα πόδια.

Photo Credit: Alexei Siozov for jenny.gr