Ζήσαμε κατά κάποιο τρόπο μαζί τις τελευταίες ευτυχισμένες ημέρες της τηλεόρασης. Εκείνος ως πρωταγωνιστής και εγώ παρούσα και θεατής στα γυρίσματα του «Νησιού» στην Κρήτη. Μέχρι τότε, πίνοντας ρακές και απολαμβάνοντας την Κρήτη και την εξαιρετική αυτή δουλειά, τίποτα δεν έδειχνε ότι όλα θα αλλάξουν και ότι αυτή η σειρά θα γίνει το «κύκνειο άσμα» της τηλεοπτικής ευδαιμονίας. Τώρα πια ο Στέλιος Μάινας αναζητά δουλειά, αγωνιά για το μέλλον, προβληματίζεται για όσα μας έφεραν ως εδώ και ελπίζει σε κάτι καλύτερο. Παραμένει ίδιος όπως τον έχουμε δει μέσα από τις σειρές και από τις παραστάσεις, σεμνός και ολιγαρκής. Δεν τσαλαβούτησε στο νεοπλουτισμό, δεν μπήκε στη «φούσκα» για να κατρακυλήσει, δεν παρασύρθηκε. Κάτοικος του κέντρου της Αθήνας εδώ και δεκαετίες, στην ίδια γειτονιά, με τις ίδιες συνήθειες, ονειροπόλος και υπέροχος ηθοποιός.
Πώς το βλέπεις αυτό που ζούμε;
«Εγώ, ομολογώ, δεν έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο, δεν έχω βιώσει παρόμοια ανασφάλεια. Οικογενειακή, προσωπική και οικονομική. Είναι μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα που προκαλεί μια παρατεταμένη ανασφάλεια, μια αίσθηση ότι δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο. Οτιδήποτε κατακτάς σήμερα, αύριο μπορεί να μην υπάρχει, να το έχει πάρει ο αέρας. Ο κόσμος είναι εκνευρισμένος, όπου και να τον συναντήσεις, στον δρόμο, στα φανάρια, παντού. Οδηγώ μοτοσυκλέτα εδώ και 35 χρόνια. Για πρώτη φορά στη ζωή μου φοβάμαι στον δρόμο και δεν ξέρω τι θα αντιμετωπίσω. Όλοι είναι πιο νευρικοί, πιο αγχωμένοι, είναι διαφορετικοί. Αυτό δεν είναι καλό. Χρειαζόμαστε μία προσωπική ηρεμία για να βρούμε μία ελπίδα για το σήμερα ή για το αύριο».
Όλο αυτό μας οδηγεί σε καταστροφή ή σε επανεκκίνηση από το μηδέν κατά τη γνώμη σου;
«Ελπίζω, και αυτή είναι η δουλειά και η αίσθηση, η φύση του καλλιτέχνη, ότι θα γίνει επανεκκίνηση. Έχουμε τραβήξει μεγάλο Γολγοθά, είμαστε στην κορυφή των Ευρωπαίων που ταλαιπωρούνται. Έχω την ελπίδα, αλλά όχι την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει καταστροφή».
Νιώθεις προδομένος, πίστεψες ότι αυτή κυβέρνηση θα έφερνε κάτι καλύτερο και διαψεύστηκες;
«Όχι, δε νιώθω προδομένος. Δεν θεωρούσα ποτέ δεδομένο κάτι στη ζωή μου. Είμαι άνθρωπος που σε καιρούς ευημερίας, σε καιρούς που οι μισοί λειτουργούσαν ως τζίτζικες και οι υπόλοιποι ως μέρμηγκες, όπου τα τζιτζίκια χόρευαν στην λιακάδα με τις κιθάρες φώναζα¨: ρε παιδιά, ηρεμήστε, κάτι δεν πάει καλά, αυτό το μοντέλο δεν δείχνει να μας πηγαίνει». Όταν έβλεπα μια δεδομένη υπερκατανάλωση η οποία σε δεδομένο πλαίσιο είναι μία ανθρώπινη ανάγκη και την καταλαβαίνω, απορούσα. Από την άλλη ήταν προκλητικό να βλέπεις την ασύλληπτη σπατάλη και ένιωθες ότι κάτι δεν πάει καλά. Γι αυτό οδηγηθήκαμε εδώ. Τα λάθη ήταν πολλά τα τελευταία χρόνια και από μας τους ίδιους αλλά και από όσους κυβερνούσαν και έκαναν όποιες επιλογές έκαναν».
Εσύ έκανες λάθη ή πάντα μεταξύ τζίτζικα και μέρμηγκα διάλεγες τον μέρμηγκα;
«Πάντα λειτουργούσα σαν το μέρμηγκα. Είμαι παιδί λαϊκής οικογένειας όπου οι γονείς μου πάντα μου έλεγαν ότι αυτό που έχω σήμερα, αύριο δεν θα το έχω. Δεν ήμουν ποτέ τσιγκούνης και δεν έγινα ούτε τώρα, αλλά πάντα σκέφτομαι λόγω και της δουλειάς μου. Καλλιτέχνης και ηθοποιός σημαίνει ανασφαλής. Αυτό που κάνουμε εμείς σήμερα δεν θα υπάρχει αύριο. Ήξερα όμως ότι αυτό που κάνω με την δημιουργία του παύει να υπάρχει. Η δουλειά μας είναι εικονική πραγματικότητα. Ως Στέλιος ποτέ δεν ξόδευα, και δεν μιλώ μόνο για χρήματα, κάτι παραπάνω από αυτό που είχα ή που μπορούσα να ξοδέψω».
Σου έλειψε κάτι;
«Τίποτα. Είμαι πλήρης. Μένω στο ίδιο σπίτι εδώ και 32 χρόνια. Ζω με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, στην ίδια γειτονιά. Λίγα πράγματα έχουν αλλάξει στη ζωή μου και ελπίζω να μην αλλάξουν προς το χειρότερο γιατί δεν έχω πάρα πολλά περιθώρια».
Την ανασφάλεια που σου προκαλούσε η δουλειά σου επεδίωξες να την ισορροπήσεις με μία σταθερότητα στην ζωή σου;
«Όχι γιατί πάντα ήξερα ότι ο ηθοποιός ψάχνει για δουλειά τουλάχιστον τρεις φορές τον χρόνο. Είμαστε δημιουργοί του εαυτού μας. Δημιουργούμε οι ίδιοι την εικόνα και την υπεραξία μας, την εικόνα μας μέσα από την δουλειά μας. Αυτή είναι η φύση της δουλειάς μου οπότε δεν ένιωσα ότι έπρεπε να την ισορροπήσω».
Ποιο είναι το πιο ωραίο πράγμα στη ζωή;
«Είναι τόσα πολλά τα ωραία πράγματα στη ζωή. Ευτυχώς δεν είναι μόνο ένα. Σε κάθε τομέα υπάρχει κάτι ωραίο που θα το ήθελες. Βεβαίως από τα ωραιότερα πράγματα στην ζωή είναι η ίδια η ζωή, Αφροδίτη μου. Όσο μεγαλώνεις αντιλαμβάνεσαι όλο και καλύτερα την αξία της. Αντιλαμβάνεσαι πόσο σημαντικό είναι να έλθει η επόμενη ημέρα και να είσαι ζωντανός».
