Γιώργος Κωνσταντίνου: «Το μεγαλύτερο κέρδος στη ζωή μου ήταν η αγάπη του κόσμου»

Πάντα στα μάτια μου ήταν ο ψηλός γοητευτικός θεατρίνος που σχεδόν σε κάθε ρόλο του ένιωθα ότι  λύγιζε ελαφρά τα πόδια του προκειμένου να κοιτάξει τον συμπαίκτη του στα μάτια. Έντονο βλέμμα, εκφραστικότητα, κίνηση και μία αναγνωρίσιμη συστολή που τον ακολουθεί ακόμη και σήμερα στο θέατρο. Εκατοντάδες ρόλοι, τηλεόραση, θέατρο, κινηματογράφος. Ο σε όλη αυτή την πορεία κατάφερε να γοητεύσει πολλές γενιές, να τις κάνει να δουν με καλό μάτι το προφιτερόλ, να νιώσουν τρυφερά στο «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», να αντιληφθούν την διαχρονικότητα του «Ξύπνα, Βασίλη» και φυσικά να απολαύσουν την δική του μεγάλη καριέρα. Αυτοί οι καλλιτέχνες έχουν μία άλλη διάσταση στα μάτια μας. Ισως γιατί κουβαλούν την αθωότητα και την γοητεία μιας άλλης εποχής την οποία φέρουν ακόμη ως σφραγίδα. Ο σπουδαίος πρωταγωνιστής μίλησε στο Jenny.gr για όλα όσα έχει ζήσει, έχει παίξει αλλά και για τα ανεκπλήρωτα όνειρά του.Μετά από τόσα χρόνια καριέρας  όταν είστε αντιμέτωπος με κάποιον ρόλο τι είναι αυτό που ζητάτε;«Δεν έχω βάλει ποτέ στοίχημα. Εκείνο το οποίο διδάχτηκα και μπόρεσα και εκτέλεσα στη ζωή μου ως ηθοποιός ήταν να ενσαρκώνω τον εκάστοτε ρόλο. Να μπαίνω στο πετσί του και να παίζω το πρόσωπο το οποίο υποδύομαι. Αυτό όφειλα να το κάνω. Αυτός ήταν και ένας λόγος για τον οποίο, κατά κάποιο τρόπο, κατηγορήθηκα παλιότερα επειδή δεν τυποποιήθηκα. Δεν θέλησα να είμαι ίδιος από έργο σε έργο. Αυτό βέβαια μου κόστισε και  την κινηματογραφική μου καριέρα. Μετά από καμιά 15αριά ταινίες και επειδή δεν δέχτηκα να τυποποιηθώ ως «ο ψηλός κουτός», βρέθηκα εκτός. Αν θυμάστε ο Γκιωνάκης ήταν το ίδιο, ο Βέγγος ήταν το ίδιο, ο Χατζηχρήστος ήταν το ίδιο. Εγώ λοιπόν δεν ήθελα να το κάνω, δεν ήθελα να τυποποιηθώ. Εκαναν πάντα διαφορετικούς ρόλους και αυτό ήταν για μένα πολύ καλό γιατί άλλαζα και ψυχολογία, και ρόλο, και μελέτη. Ηταν μία πρόκληση συνεχής για μένα».Αρα είναι επιλογή το να παραμένετε σε συνεχή εγρήγορση ακόμη και σήμερα;«Ναι. Αυτό το πέτυχα. Το να παίζεις σε νούμερο επιθεώρησης κάποιον άνθρωπο που τα έχει χάσει και πεινάει και εν συνεχεία να πρωταγωνιστείς στον «Αμπιγέρ» είναι μεγάλη πρόκληση, είναι κάτι άλλο».Είναι όμως και πιο δύσκολο…«Ναι, αλλά έχουμε μαθητεύσει σε αυτό. 55 χρόνια είμαι στο θέατρο πια».Μετά από τόσα χρόνια έχουν μείνει ανεκπλήρωτα όνειρα και ρόλοι που δεν έχουν ακόμη παιχτεί;«Οι πάντες, ακόμη και οι ζωγράφοι, όλοι οι καλλιτέχνες νομίζουν ότι έχουν αφήσει ένα κενό. Κι εγώ θα ήθελα να κάνω κάτι καλύτερο. Εχω σκεφτεί πόσο ωραία θα ήταν να παίξω τον Ριχάρδο τον Γ’, τον Βασιλιά Ληρ. Μακάρι να με φωνάξουν κάποια στιγμή».Γιατί δεν τα παίξατε;«Γιατί δεν μου τα πρότειναν. Όταν μου πρότειναν τον Αμπιγέρ πήγα και τον έκανα αμέσως και πήρα πάρα πολύ καλές κριτικές. Το ίδιο συνέβη και με τον «Κατά φαντασίαν Ασθενή».Περιμένετε όμως. Νιώθετε ότι μπορεί και να έρθουν κάποια στιγμή…«Ασφαλώς. Δεν ξέρετε πότε θα βρεθεί ο τρελός που θα με φωνάξει (γέλια).»Τη νιώθετε την αγάπη του κόσμου;«Πάρα πολύ. Να σας πω κάτι; Οι καλλιτέχνες και μάλιστα εμείς που ζούσαμε και μποέμικα, δεν δίναμε σημασία στο χρήμα το μεγαλύτερο κέρδος που είχα στη ζωή μου ήταν η αγάπη του κόσμου, η αναγνώριση του κόσμου. Την συναντώ καθημερινά στο δρόμο,. Σε φωνάζουν με το μικρό σου όνομα σα να είσαι φίλος τους, δικός τους άνθρωπος. Θέλουν να σε βάλουν μέσα στο σπίτι τους να σε κεράσουν. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος».Και πώς προέκυψε να παίξετε τη γυναίκα στο «Μήλο»;;«Είναι μία πρόκληση, είναι κάτι που δεν το έχω κάνει ποτέ μου. Χαίρομαι γιατί θα συνεργαστώ με αγαπημένους φίλους όπως είναι ο Κώστας Βουτσάς, ο Αντώνης Λουδάρος, η Ναταλία Δραγούμη και νομίζω ότι περισσότερο θα είναι ένα γλέντι αυτή η παράσταση. Θα σας πω μια ιστορία: Κάποτε είχαμε πάει περιοδεία με την Αλίκη Βουγιουκλάκη η οποία κάποια στιγμή αποφάσισε να κάνει ένα πάρτυ μασκέ και να ντυθούμε όλοι οι ηθοποιοί κάτι και να βραβεύσει την καλύτερη εμφάνιση. Κέρδισα εγώ ως γυναίκα και μάλιστα ως Τζίλντα. Πέραν αυτού, απλά έτυχε και από την ώρα που έτυχε μου άρεσε πολύ».Η τέχνη σας είναι το κυρίαρχο στην ζωή σας;«Ήταν πάντα. Όλη μου η ζωή ήταν το θέατρο, η τηλεόραση και το σινεμά, ο χρόνος ο υπόλοιπος ήταν πάρα πολύ λίγος για να κερδίσει κάτι. Και τώρα ακόμη το ίδιο γίνεται. Είμαι απασχολημένος μόνο με τη δουλειά».Θελήσατε ποτέ να το αλλάξετε;«Σε καμιά περίπτωση. Από την ώρα που μπήκε στο αίμα μου τέλειωσε».Έχει μοναξιά η δουλειά σας;«Δε νομίζω. Δεν ξέρω αν το λένε τώρα οι καλλιτέχνες όμως απορώ. Δεν βρίσκεις πια το χρόνο να νιώσεις μοναξιά όταν είσαι συνέχεια περιτριγυρισμένος από κόσμο».Ο κόσμος ζητά περισσότερα και διαφορετικά από τους καλλιτέχνες;«Ο κόσμος δεν είναι απαιτητικός, είναι ολιγαρκής. Αρκεί αυτό που θα του προσφέρεις να είναι καλό. Ζητάει να γελάσει κατά βάση. Θέλει να ξεσκάσει. Από κει και μετά δεν υπάρχει απαίτηση».Το επίπεδο πώς είναι;Σε κάθε λαό υπάρχει ένα επίπεδο το οποίο αρκείται σε κάτι πολύ απλό, υπάρχει κι ένα άλλο που είναι πιο απαιτητικό. Με τα χρόνια το επίπεδο έχει ανέβει λόγω των επιρροών. Δεν μπορείς να του παίξεις μία σαχλαμάρα, αλλά δεν αγγίζει και την τελειομανία».Όταν τελειώνει η δουλειά τι σας αρέσει να κάνετε;«Ανάλογα που θα βρίσκομαι. Μπορεί να πάω με μια παρέα να φάω, μπορεί να πάω να κοιμηθώ, ανάλογα. Δεν έχω κάτι ιδιαίτερο που ασχολούμαι. Ο,τι αγαπημένο έχω είναι μέσα στο σπίτι μου. Δηλαδή να γράψω,  που μου αρέσει πολύ είναι η δεύτερη αγάπη μου. Εχω γράψει πολλά, σίριαλ, θεατρικά έργα. Κι αν εγκατέλειπα το θέατρο αν δεν μπορούσα οργανικά να παίξω, θα έγραφα συνέχεια». Το θέατρο θα το αφήσετε μόνο όταν δεν θα μπορείτε να παίξετε; «Όταν δεν θα μπορώ να πάρω τα πόδια μου αναγκαστικά θα με αφήσει αυτό».Έχετε δουλέψει κοντά σε ανθρώπους που ήταν σταρ. Πιστεύετε ότι υπάρχει κάτι αντίστοιχο στο θέαμα σήμερα;«Δε νομίζω. Δεν υπάρχει εκείνο το σταρ σύστεμ που υπήρχε τότε, ξεχώριζε κάποιος και ήταν υπεράνω όλων. Αντίθετα πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι ηθοποιοί. Αυτό είναι το ζητούμενο, το να είσαι σταρ δε λέει τίποτα. Καταρχήν υπάρχει μεγάλη απομυθοποίηση. Από την στιγμή που είσαι μέσα στην τηλεόραση που είναι μέσα στο σπίτι σου κάθε μέρα, ποιος σταρ; Τότε έκαναν έναν ρόλο και εξαφανίζονταν, ήταν θεοί, δεν τους ξανάβλεπες. Τους έβλεπες στην επόμενη ταινία και καταλαβαίνετε ότι ήταν μαγικοί. Δεν μπορούμε να βγάλουμε πια σταρ».Ποιον ήρωα θα επιλέγατε ως αυτόν που είναι πιο κοντά σας;«Ολοι οι ηθοποιοί ξεκινώντας από την σχολή θέλουν να παίξουν δράμα. Το ικανοποίησα  και το χάρηκα με τον Αμπιγέρ και τον Γιάννη Αγιάννη. Από κει και πέρα όπως σας είπα ο Ριχάρδος και ο Ληρ είναι στο μυαλό μου και θέλω να τους παίξω».Τελικά, κύριε Κωνσταντίνου, το προφιτερόλ σας στοίχειωσε ή σας βοήθησε;«Το πρώτο και μεγάλο βήμα για την αναγνώρισή μου ήταν το προφιτερόλ, όσο κι αν ακούγεται αστείο».Σας αρέσει;«Παλιότερα το έτρωγα, δίχως να τρελαίνομαι όμως…»