Μεγάλα μάτια, ανοιχτή καρδιά, ώριμη σκέψη. Μοιάζει με την ιδανική γυναίκα. Αν μιλήσεις μαζί της θέλεις να την κάνεις παρέα στις διακοπές ή να συνεργαστείς μαζί της. Η Ευαγγελία Μουμούρη είναι από τις λίγες περιπτώσεις που συνδυάζουν την ωραία τρέλα με την προσγειωμένη σκέψη. Σπάνια περίπτωση και ευτυχώς μίλησε στο jenny.gr και επιβεβαίωσε τα όσα πιστεύουμε για εκείνη.
Η «Αριστοφανειάδα» λειτουργεί σαν φάρμακο αυτή την εποχή;
«Πολλές φορές το φάρμακο το παίρνουμε επειδή είμαστε άρρωστοι και άλλες φορές το παίρνουμε σαν βιταμίνη για να μην αρρωστήσουμε. Για μένα η Αριστοφανειάδα είναι μια βιταμίνη και νομίζω ότι από εμάς εξαρτάται αυτό. Έγινε η συνάντηση με την ομάδα «Ιδέα», μια κουβέντα για το πώς θα δούμε τον Αριστοφάνη αλλιώς μέσα από ένα αφιέρωμα. Θέλαμε να δουλέψουμε με τρόπο ανορθόδοξο. Αυτοσχεδιάσαμε αρκετό καιρό και στο τέλος με μεγάλο βαθμό δοτικότητας φτιάξαμε την παράσταση».
Δεν είσαι πρόσωπο που βγαίνει πολύ μπροστά να κάνει θόρυβο. Τι στόχο έχεις στην δουλειά σου;
«Εγώ είχα βάλει κάποιους στόχους όταν ξεκίνησα την δουλειά και νομίζω ότι τους κατάφερα όλους. Δηλαδή, ο στόχος μου στην Σχολή ήταν να κάνω παραστάσεις στις οποίες θα περνάω καλά, να με αγαπάνε οι συνάδελφοι μου, να κάνω ωραίες συνεργασίες και να ζω από την δουλειά μου. Αυτό ήθελα. Νομίζω ότι επειδή καταφέρνουμε ό,τι θέλουμε στην ζωή, αν οι στόχοι μου ήταν άλλοι θα τους είχα καταφέρει. Δηλαδή, παίρνουμε αυτό που ζητάμε».
Πάντα; Πόσο εφικτό είναι; Μου ακούγεται πολύ ιδανικό…
«Όχι, δεν είναι καθόλου ιδανικό. Όσο κόπο δίνεις τόσο αποτέλεσμα φέρνεις. Και όπου κοιτάς, εκεί πας. Αν με κοιτούσα κάπου αλλού θα πήγαινα αλλού. Εγώ κάνω ότι μπορώ».
Ευχαριστημένη;
«Ναι, σε γενικές γραμμές είμαι ευχαριστημένη. Για να συνεχίσω να κάνω αυτή τη δουλειά και να συνεχίζω να ζω από αυτή, να συνεχίζω να βρίσκω ενδιαφέρον κάθε χρόνο και σε κάτι άλλο μέσα σε αυτή νομίζω ότι είμαι ευλογημένη. Η δική μας δουλειά δεν είναι διαφορετική από την δική σου και από τις υπόλοιπες. Η καθημερινότητα αλλάζει. Οι ανάγκες είναι ίδιες και βεβαίως οι δυσκολίες είναι αντίστοιχες. Όμως δεν είμαι έξω από τον κόσμο;»
Ρεαλίστρια ή έχεις κάποιο συννεφάκι στο οποίο ανεβαίνεις που και που;
«Δεν ξέρω… Νομίζω ότι αυτά πάνε κάπως μαζί. Είναι όπως όταν χορεύεις ζεϊμπέκικο κι έχεις τα πόδια σου καρφωμένα στη γη και τα χέρια σου θέλουν να πετάξουν ψηλά… Νομίζω ότι κάπως έτσι είναι και η ζωή. Είμαι ρεαλίστρια για να μπορώ να αντιμετωπίσω τις πρακτικές καταστάσεις της ζωής. Από την άλλη επειδή θέλω να είμαι δημιουργική πρέπει και λίγο να πετάω στα σύννεφα να είμαι Νεφέλη».
Στη ζωή σου πετάς στα σύννεφα;
«Στη ζωή μου βάζω όρια. Λέω τώρα θα πετάξω στα σύννεφα, αφήστε με. Υπάρχει το υποστηρικτικό περιβάλλον γύρω μου για να το κάνω. Έχω αποφασίσει για παράδειγμα ότι δεν θα ασχολούμαι με τα λογιστικά μου. Έχω πει ότι το κόστος αυτό είναι μεγάλο για μένα, το ανέθεσα σε κάποιον κι εγώ πετάω στα σύννεφα. Όταν όμως θα χρειαστεί κάτι, θα σηκώσω τα μανίκια και θα μπω μέσα στην κατάσταση. Ελάχιστοι είναι οι καταραμένοι καλλιτέχνες. Εγώ δεν είμαι από αυτούς. Είμαι τόσο καταραμένη καλλιτέχνης όσο και εργάτρια».
Όταν είσαι χαλαρή ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θέλεις να κάνεις;
«Θέλω να χαζεύω, να χαζεύω, να χαζεύω. Δεν θέλω να κάνω κάτι. Επειδή η δουλειά μας είναι λίγο extreme sport, ταξιδεύω κάθε μέρα αλλού δίχως να ξέρω τις συνθήκες όταν δεν το κάνω αυτό θέλω να κάθομαι σε μία ξαπλώστρα και να διαβάζω τα αγαπημένα μου αστυνομικά διηγήματα. Δεν ξέρω γιατί μου αρέσουν. Κάθε καλοκαίρι παρακαλάω να βγάλω νέο μυθιστόρημα ο Μάρκαρης».
Φανταζόσουν ποτέ τον εαυτό σου ηρωίδα σε αυτά;
"Ναι, αλλά σε μυστήρια light δίχως φόνους. Περισσότερο να εστιάζουν στο μυαλό όχι στην βία. Με τις φωνές και την βία νιώθω σαν το λαγό στην Εθνική με το φως".
Τι άλλο σε ταράζει;
«Όταν οι άνθρωποι δεν αποφασίζουν να παλέψουμε μαζί για κάτι. Με ενοχλεί όταν ο Ελληνάρας μπαίνει μπροστά στην στροφή. Παλεύω με την συνέπεια όταν δεν έρχεται κάποιος στην ώρα του και δεν σέβεται τον χρόνο μου. Στη ζωή μου δεν θέλω να κάνω προγράμματα. Μέχρι την τελευταία στιγμή που πάω διακοπές δεν προγραμματίζω τίποτα. Μπαίνω σε ένα αεροπλάνο κι όπου με πάει».
Κουβαλάς γυναικείες ανασφάλειες, Ευαγγελία;
«Ε, προφανώς. Νομίζω ότι όλες οι γυναίκες έχουμε, όμως πιστεύω είμαι σε καλό δρόμο. Δηλαδή τις αναγνωρίζω σε πρώτη φάση και μετά προσπαθώ να βγω από πάνω. Η ρυτίδα, η ηλικία, η ομορφιά έρχονται και παίρνουν τον ρόλο τους. Το θέμα είναι να βγεις εσύ από πάνω».
Είσαι άνθρωπος που σκέφτεται περισσότερο το αύριο ή το σήμερα;
«Το σήμερα. Θυμάμαι ότι η γιαγιά μου έλεγε κάνε υπομονή να τελειώσεις το σχολείο, κάνε υπομονή να τελειώσεις το Πανεπιστήμιο μια ζωή υπομονή. Ευτυχώς όμως ήρθαν δάσκαλοι στη ζωή μου που έμαθαν να ζω ενώ περίμενα».
Βασίζεσαι γενικά στις συμβουλές των άλλων ή πατάς στα πόδια σου;
«Είναι ένας συνδυασμός. Την κατάλληλη στιγμή παίρνεις κάτι από ανθρώπους. Υπάρχουν φορές που προσπέρασαν και τους έχασα και άλλοι που τους συνάντησα. Οι άνθρωποι που συναντάμε στην ζωή μας είναι κάτι σαν προγυμναστές. Όμως η εμπειρία δεν μεταφέρεται. Βλέπω μία κατάσταση τώρα που μεγαλώνω και ξέρω. Δεν καταβάλω μεγαλύτερη προσπάθεια για να δω αν είναι στα μέτρα μου, ξέρω αν είναι στα μέτρα μου».
Αν μου περιέγραφες την Ευαγγελία ποια λέξη ή φράση θα χρησιμοποιούσες;
«Η Ευαγγελία είναι ένας σοβαρός άνθρωπος που δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά».
