Ελένη Καστάνη: "Αναρωτιέμαι πώς έκανα καριέρα σε έναν χώρο που είναι βουτηγμένος στο ψέμα"

Αυτό το κορίτσι έχει τη θάλασσα στα μάτια του. Όπως τα κύματα, είναι ορμητική και όπως η μπουνάτσα ήρεμη και γλυκιά. Εξαρτάται τι θέλει. Γιατί κάνει πάντα αυτό που θέλει. Και αυτό που θέλει περισσότερο αυτή την περίοδο, και αυτή και η ηρωίδα της, η Σίρλεϋ Βαλεντάιν,  είναι μία θέση σε μία παραλία για να μπορεί  να αγναντεύει την θάλασσα. Η Ελένη Καστάνη λίγο πριν την πρεμιέρα της, μίλησε στο jenny.gr για την ζωή, το θέατρο, τα θέλω, τα πρέπει και το αύριο…

Η Σίρλεϋ Βάλενταιν είναι μία γυναίκα όπως όλες εμείς;

«Ναι, είναι μία γυναίκα που αφιέρωσε την ζωή της στα παιδιά της, στον άντρα της και κάπου η σχέση έχει τελματώσει. Όταν τα παιδιά της μεγαλώσουν και φύγουν από το σπίτι εκείνη νιώθει εγκλωβισμένη στο σπίτι, στην κουζίνα, στα ψώνια, στη φροντίδα του συζύγου. Κάποια στιγμή της δίνεται η ευκαιρία να πάει μία εκδρομή στην Ελλάδα με μια φίλη της. Η ίδια λέει ότι με τον άντρα της πάει δεκαπέντε χρόνια διακοπές στο ίδιο μέρος γιατί αυτός βαριέται να κουνήσει και ξαφνικά της δίνεται η ευκαιρία να κάνει αυτό το ταξίδι στην Ελλάδα. Αλλάζει η ψυχολογία της και βλέπει τη ζωή με άλλο μάτι. Μάλλον όλοι οι βόρειοι πρέπει να έρθουν στο Νότο για να αλλάξει λίγο ο τρόπος σκέψης τους. Μόνο που υπάρχει ο ήλιος, το φως και η θάλασσα σε αναζωογονούν».

Όμως, Ελένη, κι εμείς που τα έχουμε αυτά την ίδια ζωή δεν ζούμε;

«Ναι, όμως γι αυτούς που δεν υπάρχει αυτό είναι μια τεράστια αλλαγή, είναι μια αποκάλυψη. Η γυναίκα αυτή ξαναβρίσκει τον εαυτό της μέσα από ένα τέτοιο μέρος και αποφασίζει να μην ξαναφύγει ποτέ. Όταν μου το πρότεινε το έργο ο Αλέξανδρος Ρήγας σκέφτηκα και τον συμβολισμό του. Ότι δηλαδή τώρα που δεν μας θέλουνε και τόσο πολύ στην Ευρώπη και μας έχουν ως παρακατιανούς τελικά μας έχουν ανάγκη ακόμη και για να συνέλθουν. Η Ελλάδα θέλει τη χαρά και την διασκέδαση. Εγώ όταν είμαι κουρασμένη, Αφροδίτη, η μόνη μου σκέψη για να γαληνέψω και να κοιμηθώ τα βράδια είναι να φανταστώ ότι είμαι σε μία ξαπλώστρα και κοιτάω την θάλασσα. Αυτό που έχει όνειρο η Σίρλεϋ Βαλεντάιν το έχω κι εγώ που είμαι στην Ελλάδα».

Εσύ κάνεις επαναστάσεις όπως έκανε η Σίρλεϋ;

«Και μόνο ότι κάνω αυτή τη δουλειά είναι μία επανάσταση, δεν είναι και λίγο. Είναι μία εξαιρετικά δύσκολη δουλειά. Πέρασα κι από το Πανεπιστήμιο, στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Θεσσαλονίκης και θα μπορούσα να είχα επιλέξει μία πολύ πιο ήσυχη ζωή, να γίνω υπάλληλος σε μια τράπεζα. Διάλεξα όμως τον δύσκολο δρόμο».

Όταν έκανες την επιλογή σου το ήξερες ότι έπαιρνες ρίσκο ή το έβλεπες ρομαντικά;

«Το ήξερα πολύ καλά. Αυτό ήθελα να κάνω στη ζωή μου, η επιθυμία μου ήταν να γίνω ηθοποιός. Στο Πανεπιστήμιο πήγα μόνο και μόνο για τους δικούς μου. Σκεφτόμουν τα πάντα, πώς θα βρω δουλειά ποιος θα με επιλέξει… Κι όμως το έκανα. Το όνειρο των γονιών μας ήταν να μπούμε στο Πανεπιστήμιο, ήταν πολύ σημαντικό. Ήμουν παιδί μεσαίας τάξης με μπαμπά στον Δήμο και μαμά μοδίστρα με όνειρο να σπουδάσει το παιδί τους. Αυτό που έκανα ήταν μία μεγάλη επανάσταση. Στο τρίτο έτος είπα θα γίνω ηθοποιός, θα προσπαθήσω. Είμαι τολμηρή ως άνθρωπος. Και στις σχέσεις μου είμαι τολμηρή».

Τι εννοείς τολμηρή;

«Αν αγαπήσω έναν άντρα δεν με νοιάζει αν είναι πλούσιος ή φτωχός… Συνήθως τους φτωχούς αγαπάω. Το άλλο, το να βρίσκεις πλούσιους,  είναι να το ‘χεις χούι! (γέλια). Αν θα είναι μικρός, φτωχός δε με νοιάζει. Είμαι τολμηρή, είμαι γυναίκα των επαναστάσεων».

Το έχεις πληρώσει;

«Όχι, μάλλον κερδισμένη είμαι. Μπορεί βραχυπρόθεσμα να θεωρείς ότι δεν είναι καλά τα πράγματα αλλά σε βάθος χρόνου είμαι κερδισμένη».

Πώς το μετράς αυτό;

«Είμαι πολύ καλά. Και στη ζωή μου και στη δουλειά μου είμαι έτσι. Λέω την αλήθεια και ας συγκρουστώ, δε με νοιάζει. Δεν είμαι ο άνθρωπος που θα κάνω ψεύτικα πράγματα. Τόσο που πολλές φορές αναρωτιέμαι πώς έκανα καριέρα σε έναν χώρο που είναι βουτηγμένος στο ψέμα. Όλος ο χώρος του θεάματος».

Μοναξιά έχεις νιώθει;

«Φυσικά, δεν είμαι από άλλο πλανήτη. Αλλά δεν τη φοβάμαι τη μοναξιά εγώ, είμαι φίλη της. Είναι κομμάτι δικό μου η μοναξιά, είμαι μοναχικός άνθρωπος».

Όταν κάνεις ρήξεις απομονώνεσαι. Αυτό δεν σου στοιχίζει;

«Δεν πειράζει. Μου έχει τύχει και σε πολύ στενή φιλική σχέση όπου προτιμούσαν να μην ακούνε τίποτα παρά να ακούνε την αλήθεια. Δε με νοιάζει. Είμαι μοναχικός άνθρωπος. Λίγους φίλους έχω αν και γνωρίζω ανθρώπους πολλούς και μέσα στη δουλειά».

Τι σε γοητεύει σε κάποιον άνθρωπο για να δημιουργήσεις σχέση μαζί του;

«Παλιότερα θα σου έλεγα κάτι διαφορετικό αλλά τώρα θα σου πω το μυαλό. Τώρα θέλω ανθρώπους με μυαλό. Με κουράζει πια η βλακεία. Θέλω να με καταλαβαίνουν, να συνεννοούμαι, να καταλαβαίνουν τις ανάγκες μου. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ο Σταμάτης Φασουλής, ο πιο έξυπνος άνθρωπος που έχω συνεργαστεί. Και ο Μιχάλης Ρέππας είναι πολύ οξυδερκής και ο Αλέξανδρος Ρήγας επίσης. Μου αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι».

Ποια είναι η προτεραιότητα της ζωής σου;

«Το παιδί μου, το παιδί μου, το παιδί μου. Και μετά η δουλειά μου. Και τελευταίος ο εαυτός μου».

Σε πικραίνει η τρίτη θέση;

«Είχα δώσει ένα περιθώριο λέγοντας ότι θα περιμένω να μεγαλώσει το παιδί να πάει δώδεκα, τώρα λέω να τελειώσει το σχολείο και να πάει για σπουδές. Είμαι περίεργη να δω αν θα το καταφέρω κι αυτό…»

Έχεις ανάγκη από στηρίγματα;

«Ναι, αυτό το θέλω. Αυτό που με έχει κουράσει. Όλοι θέλουν κάτι από μένα. Θέλω κι εγώ έναν άνθρωπο να μου δίνει και να δίνω εγώ. Οι γυναίκες οι οποίες είναι δυναμικές και έχουν μάθει να ζουν την οικογένειά τους δύσκολα βρίσκουν κάποιον άνθρωπο. Εγώ απορώ και ο πρώην άντρας μου πώς άντεξε… Επτά χρόνια παντρεμένοι πως άντεχε ο κακομοίρης κάθε βράδυ με ηθοποιούς στο σπίτι μας να λέμε τα ίδια και τα ίδια».

Σκέφτεσαι το αύριο;

«Εγώ ξέρω πως είναι η επόμενη μέρα».

Πώς το ξέρεις;

«Το ξέρω, Αφροδίτη, γιατί ο άνθρωπος κάνει αυτά που θέλει. Εγώ ανήκω σε αυτούς. Εγώ θέλω να γεράσω να μην δουλεύω πολύ και να πηγαίνω όποτε μπορώ να κοιτάζω την θάλασσα και να ξεκουράζομαι. Αυτό είναι το όνειρό μου. Τόσο απλό και απλοϊκό. Και ξέρω ότι έτσι θα γεράσω και θα βρω και μία συντροφιά τότε. Αλλά δεν θέλω να είναι μέσα στα πόδια μου τώρα…»