Ναταλία Κρίτσαλη: Το κορίτσι που ερωτεύτηκε το πρόβλημα της αιμοδοσίας

Πήγα στο Κολέγιο Αθηνών και οφείλω πολλά στο σχολείο μου, γιατί εκεί ασχοληθήκαμε με διάφορες δράσεις. Και εκεί ξεκίνησε και το Bloode. Στη Γ' Λυκείου, μαζί τη συμμαθήτριά μου, τη Ναταλία Μπουγαδέλλη. Αφορμή στάθηκε ότι η γιαγιά της, που έμενε στη Λήμνο, χρειαζόταν αίμα. Θυμάμαι να ψάχνουμεμε να βρούμε αίμα και να μην υπάρχει πουθενά.

Το βασικό μου χαρακτηριστικό είναι πως κάθε φορά που ακούω ένα όχι, με παρακινεί να πω "ωραία τώρα θα το κάνω". Τελικά αίμα βρήκαμε. Και όχι μόνο. Συμμετείχαμε σε έναν σχολικό επιχειρηματικό διαγωνισμό και διακριθήκαμε.

Δύο χρόνια αργότερα, στα 19 μου, στη σχολή, ξεκινήσαμε να κάνουμε διάφορες εργασίες και είχα την τύχη να είμαι σε ένα τμήμα που σου ζητάει να κάνεις ολόκληρο business plan, marketing plan, website. Οπότε παρέδωσα μία το bloode, δύο, τρεις, έκανα και μια ομάδα ολόκληρη. Κάποια στιγμή και οι καθηγητές μας είπαν "πουλάκια μου κάντε το".

Κάθε φορά που μπαίνεις στο νοσοκομείο και χρειάζεσαι αίμα, πρέπει να βρεις αιμοδότες. Δεν είναι πως δεν έχουν να σου δώσουν, αλλά μόνο έτσι θα υπάρχει και αύριο αίμα για ανθρώπους που το χρειάζονται. Είναι σα μία ανταλλαγή, η οποία δημιουργεί όμως και κάποιο πρόβλημα. Το να περιμένεις να κάνεις μία μετάγγιση αν έχεις κάποια ασθένεια, σε βάθος χρόνου έχει επιπτώσεις στην υγεία. Σε αυτή λοιπόν την ανάγκη βασίστηκε το bloode.

Πώς ήταν στην αρχή για εμάς; Πώς αντιμετωπίζει κανείς τρία 19χρονα, που έρχονται και σου λένε "θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο". Όταν ξεκινήσαμε θέλαμε κιόλας πραγματικά να αλλάξουμε το σύστημα αιμοδοσίας και θέλαμε όλο αυτό να το αναπτύξουμε και να το δώσουμε στα νοσοκομεία. Θέλαμε να τους δώσουμε ένα καινούργιο πληροφοριακό σύστημα για τη διαχείριση, την επικοινωνια με τους εθελοντές. Προφανώς όταν αυτό το παρουσιάσαμε 4 χρόνια πριν προκάλεσε έκπληξη. Τρία χρόνια μετά κατάλαβαν ότι δεν είμαστε απλά μερικά παιδιά που ενθουσιάστηκαν με μία ιδέα. Είμαστε ακόμα εδώ. Έχουμε την εμπιστοσύνη των φορέων. Ξέρουν ότι όταν θα κάνουμε μία αιμοδοσία θα έρθει κόσμος. Ξέρουν ότι είμαστε διαφανείς και αξιόπιστοι. Ξέρουν ότι θα έχουμε μία δέσμευση. Πλέον έχουμε τη συνεργασία σχεδόν όλων όσων έχουμε μιλήσει και συζητήσει.

Πώς λειτουργεί το bloode. Οποιοσδήποτε χρειάζεται αίμα συμπληρώνει τη φόρμα που υπάρχει στο site μας και εμείς φροντίζουμε να τη στείλουμε στος 4.500 εθελοντές μας. Από εκεί και πέρα είμαστε ένα marketing agency για την αιμοδοσία. Προσπαθούμε συνεχώς να βρούμε νέους τρόποuς για να απευθυνθούμε στον κόσμο και να τον πείσουμε να δώσει αίμα. Το καινούργια μας project είναι πως έχουμε αναπτύξει κάποια παιχνίδια επιτραπέζια για την αιμοδοσία, οπότε κάνουμε αρκετά events για παιδιά για να μπουν και να αναπτύξουν όλη αυτή την κουλτούρα του εθελοντισμού.

Στο ερώτημα του γιατί να γίνεις εθελοντής αιμοδότης θα έλεγα πως γιατί κάποια στιγμή μπορεί να χρειαστεί αίμα κάποιος που είναι φίλος σου, συγγενής σου, ο μπαμπάς σου, η μητέρα σου. Και θα ήθελες εκείνη τη στιγμή να υπάρχει κάποιος σαν κι εσένα που να τον βοηθήσει, χωρίς να τον ξέρει. Όταν δίνεις αίμα δίνεις ζωή. Κάνεις μία προσφορά που την έχεις, την έχεις μέσα σου. Κυλάει μέσα σου.

Τους τελευταίους τρεις μήνες κάναμε ένα μεγάλο άνοιγμα και από 4 άτομα που ήμασταν στο bloode, πλέον είμαστε 22. Είμαστε όλοι εθελοντές. Το Σεπτέμβριο θα κλείσουμε 3 χρόνια. Μεγαλώσαμε.

Το να πηγαίνεις σε μια αιμοδοσία και να βλέπεις κόσμο να έρχεται για να δώσει το αίμα του και να σώσει έναν άνθρωπο απλά επειδή εσύ τον κάλεσες είναι απίστευτο. Και στην αρχή ήταν αυτή η ανταπόκριση του κόσμου που μας παρακινούσε να συνεχίσουμε. Όταν σου έρχεται μία έκκλιση για αίμα και ο εθελοντής σου απαντάει πως ναι, μπορεί να πάει και παίρνεις πίσω τηλέφωνο αυτόν που το χρειάζεται και του λες το βρήκαμε το αίμα, η συγκίνηση, η ανακούφιση που νιώθεις δεν περιγράφεται. Αντίστοιχο είναι το βάρος και η ευθύνη. Γιατί μπορεί η έκκλιση να έχει να κάνει με ένα παιδί που πάσχει από καρκίνο ή ένα ατύχημα ή ένας ηλικιωμένος άνθρωπος.

Έχουμε πάρα πολλές ιστορίες. Είχαμε μία κοπέλα, τον προηγούμενο Αύγουστο που έπασχε από μία πολύ σπάνια νόσο, τη νόσο Μόσχοβιτς, η οποία μας έστειλε να μας πει ότι ψάχνει 200 μονάδες αίματος και βρέθηκαν 188. Τελικά σώθηκε, είναι καλά και μας έστειλε μετά από λίγο καιρό ότι είναι εντάξει και ελπίζω να είναι ακόμα.

Χαίρομαι που καταφέραμε το bloode να το νιώθουμε σαν οικογένεια. Ακόμα και τώρα που μεγαλώσαμε έτσι απότομα προσπαθούμε να μας δένει η αξία της φιλίας και το ότι μοιράζόμαστε το ίδιο πάθος και όραμα.

Αυτό που ονειρεύομαι για το bloode είναι τα παιδιά που μπαίνουν τώρα να αναλάβουν πραγματικά το να το τρέχουν. Να αναπτύσσεται συνέχεια και να έχει συνεχώς καινούργιες ιδέες. Θα ήταν άτοπο να πω πώς εγώ το ονειρεύομαι, γιατί θα ήθελα να μην είναι η δική μου κατεύθυνση σε δέκα χρόνια, που θα ακολουθείται. Αυτό που όμως σίγουρα θέλω και οραματίζομαι είναι να μην έχουμε πρόβλημα αιμοδοσίας στη χώρα. To bloode να μην χρειάζεται να υπάρχει. Να είναι κάτι άλλο. Να βρούμε με κάτι άλλο να ασχοληθούμε.

Οι γονείς μου λένε "πότε κοριτσάκι μου γλυκό θα βρεις μία κανονική δουλίτσα;". Εντάξει σίγουρα είναι υπερήφανοι. Και τα δύο μου αδέρφια είμαστε...περίεργοι να το πω; Ο μικρός μου αδερφός στα 12 του έγραφε κείμενα περί πολιτικής. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι και οι τρεις, λοιπόν, τους έχουμε εκπαιδεύσει ότι δεν μας παρακινεί το να βγάλουμε χρήματα - καλώς ή κακώς.

Όσο αφορά την κατάσταση στην Ελλάδα, κάποιες φορές είναι σκληρή η άποψή μου, αλλά πιστεύω πως εν μέρει το δημιουργήσαμε αυτό. Οπότε πιστεύω πως το να ασχολείσαι με κάτι κοινωνικό και το να κάνεις κάτι είναι η μόνη διέξοδος που έχουμε. Είναι στο δικό μας χέρι να αλλάξουμε το πού θα ζήσουμε. Αν αυτή τη στιγμή δεν αφιερώσουμε το χρόνο μας σε κάτι κοινωνικό, εθελοντικό, τότε σε 10 χρόνια και σε 20 χρόνια θα ζούμε αυτό που ζούμε και τώρα.

Προσπαθούμε να πείσουμε τον κόσμο να δώσει αίμα, αλλά αυτό που στην ουσία προσπαθούμε να κάνουμε είναι να αλλάξουμε την κουλτούρα που υπάρχει σε αυτή τη χώρα. Να αρχίσουμε να νοιαζόμαστε για τον άλλον και να αρχίσουμε κι εμείς οι νέοι να συνειδητοποιούμε ότι δεν θα έρθει κανένας με κάποιο μαγικό ραβδί για να δημιουργήσει τη ζωή που θέλουμε να ζήσουμε.

Αν θέλεις να βοηθήσεις, αλλά δεν ξέρεις πώς να ξεκινήσεις, θα σου έλεγα πως πρώτα προσπάθησε να απαντήσεις στο γιατί θέλεις να βοηθήσεις και τι είναι αυτό που σε πονάει. Είναι το δικό σου γιατί. Γιατί εσύ είσαι εδώ; Όταν το βρεις ξέρεις και πώς να ξεκινήσεις. Αρχίζεις να βρίσκεις λύσεις για να το διορθώσεις. Είχα ακούσει κάποτε μία πολυ καλή συμβουλή: "Αυτό που πολλές φορές κάνουμε λάθος στην προσπάθειά μας να βρούμε από πού θα ξεκινήσουμε, είναι ότι ερωτευόμαστε μία λύση. Και εκεί την πατάμε. Αυτό που πρέπει να ερωτευτούμε είναι το πρόβλημα".