Στην ιστορία των ανδρών συγγραφέων υπάρχουν πολλά παραδείγματα κορυφαίων λογοτεχνών, οι οποίοι ίσως να μη γίνονταν όπως τους μάθαμε, αν δεν είχαν την αμέριστη στήριξη των συζύγων τους στο έργο τους -χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Λέοντος Τολστόι, η γυναίκα του οποίου, Σοφία, καθαρόγραψε και διόρθωσε όλα τα βιβλία του, ενώ παράλληλα φρόντιζε για κάθε ανάγκη του νοικοκυριού και της οικογένειας, όπως βέβαια και για την ανατροφή των 13 παιδιών τους.
O σήμερα 63χρονος Ισιγκούρο έχει ήδη συμπληρώσει 30 χρόνια γάμου με την Lorna, με την οποία γνωρίστηκαν στη δεκαετία του '80, όταν εργάζονταν και οι δύο ως κοινωνικοί λειτουργοί σε ίδρυμα αστέγων στο Noting Hill. Η Lorna συνεχίζει την ίδια δουλειά, σε αντίθεση φυσικά με εκείνον, ο οποίος μετά το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο “A pale view of hills” (1982), κέρδισε το βραβείο Winifred Ηoltby. Τη χρονιά του γάμου του, το 1986 είδε το δεύτερο μυθιστόρημά του “An artist of the floating world” να ξανακατακτά το ίδιο βραβείο και να είναι επίσης υποψήφιο για το βραβείο Booker. Δεν το πήρε τότε, αλλά το 1989, όταν το τρίτο μυθιστόρημα, “The remains of the day” (“Τα απομεινάρια μιας μέρας”) όχι μόνο κατέκτησε το Booker αλλά τον έκανε διάσημο σε όλο τον κόσμο (μεταφράστηκε σε 24 γλώσσες, πούλησε πάνω από 1.000.000 αντίτυπα μόνο στην αγγλική γλώσσα και έγινε παγκόσμια επιτυχία ως κινηματογραφική μεταφορά από τον James Ivory). Η συμφωνία με τη σύζυγο απέδωσε μια χαρά και συνέχισε να αποδίδει. Τα βιβλία του αγαπήθηκαν και οι βραβεύσεις συνεχίστηκαν, με το “Μη με αφήσεις ποτέ” του 2005, να εντάσσεται στη λίστα του Time με τις 100 καλύτερες νουβέλες από το 1923, έτος ίδρυσης του περιοδικού.
Ως φαν του Ιάπωνα συγγραφέα, δεν μπορούμε παρά να στείλουμε τα σέβη μας στη σύζυγό του και -παραφράζοντας τον τίτλο του αγαπημένου βιβλίου του- να της κάνουμε έκκληση: Μην τον αφήσεις ποτέ...
Η Σουηδική Ακαδημία τίμησε φέτος τον Ισιγκούρο με το Νόμπελ λογοτεχνίας, χαρακτηρίζοντάς τον ένα “πάντρεμα” Τζέιν Όστιν με Φραντς Κάφκα και λίγο από Μαρσέλ Προυστ. Σύμφωνα με την εκπρόσωπό της, Σάρα Ντάνιους- στα μυθιστορήματά του “αποκάλυψε την άβυσσο κάτω από την ψευδαίσθησή μας ότι είμαστε συνδεδεμένοι με τον κόσμο”.
Μεγάλωσε στην Αγγλία από Ιάπωνες γονείς, οι οποίοι έφυγαν από το μαρτυρικό Ναγκασάκι τη δεκαετία του '60, όταν εκείνος ήταν πέντε ετών. Αν και δεν έχει γράψει κανένα μυθιστόρημα στα ιαπωνικά και το γράψιμό του κυριαρχείται από μια βρετανική αύρα, οι παιδικές μνήμες του συνδέονται άμεσα με την καταστροφή από τη βόμβα στη Χιροσίμα. Ίσως γι' αυτό οι ήρωές του είναι συχνά θύματα μιας μοίρας τραγικής όσο και αναπόφευκτης.
Ο ίδιος περιγράφει τον εαυτό του ως φανατικό σινεφίλ, λάτρη της μουσικής και καλλιτεχνών όπως ο David Bowie και ο Bob Dylan. Ως συγγραφέας, όπως έχει πει, ενδιαφέρεται περισσότερο “για το τι λένε οι άνθρωποι πως συνέβη παρά για το τι πραγματικά συνέβη”. Ευχαριστεί το πεπρωμένο που έστειλε στο πλευρό του μια σύζυγο που σέβεται την έμπνευση και τις ανάγκες του ως συγγραφέα και πιστεύει ακράδαντα: “Υπάρχει κάποια άλλη ζωή που θα μπορούσα να είχα, αλλά έχω αυτήν...”.
Μένει στους ήρωες των βιβλίων του η αποστολή να διερευνήσουν αν είμαστε η ζωή που ζήσαμε ή η ζωή που δεν ζήσαμε...
