Η Ευτυχία Καραμολέγκου κάνει «υψηλή ραπτική» για αγοροκόριτσα

H Ευτυχία Καραμολέγκου γνωρίζει πολύ καλά τη γυναίκα για την οποία σχεδιάζει. Είναι μία γυναίκα ασυμβίβαστη, που δεν αναζητά τη προσοχή των άλλων. Έχει δυναμισμό, χωρίς όμως να κραυγάζει γι’ αυτόν. Όπως ακριβώς και η ίδια η Ευτυχία - ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που έχει διαλέξει να απέχει από τα social media σε μία εποχή που οι followers είναι το νέο συνάλλαγμα. Με λίγη δόση τύχης και ένα μακρύ μήνυμα στο Whats App, κατάφερα να τη συναντήσω λίγες ώρες πριν βρεθώ ξανά στο Ελευθέριος Βενιζέλος.

Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με τον κόσμο της μόδας;

Μεγάλωσα σε τρία διαφορετικά νησιά: στη Σύρο, στη Σαντορίνη (από εκεί είναι ο πατέρας μου) και στη Κω. Μετά τις Πανελλήνιες μετακόμισα στην Αθήνα για να σπουδάσω γραφιστική –παρ’ όλα αυτά, όλο αυτό το διάστημα ήθελα να κάνω κάτι με τη μόδα.

Είχα ένα τετράδιο από το Δημοτικό ακόμα, που το ονόμαζα "Μοντελάκια" και σχεδίαζα εκεί ρούχα, αυτή ήταν η πρώτη ένδειξη νομίζω. Ωστόσο, επειδή η μόδα μου φαινόταν κάτι δύσκολο να ακολουθήσω στην Ελλάδα, διάλεξα τη γραφιστική. Μετά από μερικά χρόνια πρακτικής και εργασίας πάνω στη γραφιστική, αποφάσισα πως στην πραγματικότητα ήθελα να ασχοληθώ με κάτι που είναι κατεξοχήν χειροπιαστό και όχι αποτέλεσμα υπολογιστή. Οπότε πήρα την απόφαση να σπουδάσω μόδα γιατί δεν ήθελα να ξυπνήσω ένα πρωί μετανιώνοντας πως δεν το έκανα. Δεν είχα καμία σχέση με τη τεχνική πλευρά, όπως ράψιμο ή πατρόν, αλλά ετοίμασα ένα μικρό portfolio και πήγα στην Αμβέρσα για να σπουδάσω Fashion Design.

Γιατί στην Αμβέρσα;

Η Royal Academy of Fine Arts Antwerp προσεγγίζει τη μόδα με μία καλλιτεχνική διάθεση. Αυτός ήταν ακριβώς ο λόγος που την διάλεξα –ήθελα να πάω εκεί και πουθενά αλλού. Γίνομαι εμμονική όταν βάλω κάτι στο μυαλό μου. Εκεί έπρεπε να μάθω να κάνω τα πάντα μόνη μου -και κυρίως πως οτιδήποτε βάζω στο μυαλό μου θα πρέπει να βρίσκω τον τρόπο να το πραγματοποιήσω.

Πώς βρέθηκες στο Λονδίνο;

Ήρθα στο Λονδίνο για να κάνω την πρακτική μου στη Mary Katrantzou. Ήταν η πρώτη μου επαγγελματική εμπειρία στη μόδα και αποτέλεσε σημείο καμπής για εμένα, αφού με έκανε να έρθω σε επαφή με την πραγματικότητα. Με ενδιαφέρει περισσότερο η πραγματικότητα, παρά η φαντασία –θέλω να είμαι πρακτική. Ήταν η πρώτη φορά που είδα, λοιπόν, τα στάδια για να βγει ένα προϊόν στην αγορά. Για εμένα η μόδα δεν είναι τέχνη, αλλά κοινωνιολογία. Μπορείς να μεταφράσεις τα πάντα που συμβαίνουν στον κόσμο γύρω σου, κάτι που έχουμε δει και στην ιστορία της μόδας. Μπορεί να φλερτάρει με τη τέχνη, αλλά δεν είναι, απλά χρησιμοποιεί κάποια στοιχεία της.

Τι ακολούθησε μετά;

Πήγα Ιταλία, στον Antonio Marras. Εκεί δούλεψα περισσότερο με τεχνικές όπως ζωγραφική πάνω σe ύφασμα, 3D κεντήμα και εικονογράφηση. Κάποια στιγμή όμως, θέλησα να επιστρέψω στο Λονδίνο που τόσο αγαπούσα και να δουλέψω με τους Marques/Almeida. Εμπειρία φοβερή σε ένα επαγγελματικά υγιές περιβάλλον, όπου είδα πώς είναι να τα καταφέρνεις βασισμένος κυρίως στις δικές σου δυνάμεις χωρίς αναγκαστικά την ύπαρξη μεγάλου κεφαλαίου. Μετά απ' όλα αυτά συνειδητοποίησα πως εφόσον θέλω να είμαι σε αυτόν τον χώρο, πρέπει να παίξω το παιχνίδι με τους κανόνες του, γι' αυτό και αποφάσισα να κάνω το master μου στο Womenswear στο Central Saint Martins –με κύριο στόχο να δω τι ακριβώς είναι αυτό που θέλω να κάνω και να πάρω τα απαραίτητα εργαλεία ώστε να το κάνω.

Η τελική σου collection για το MA, “Boy Girl Appeal”, έλαβε εξαιρετική αναγνώριση και δικαίως. Μίλησέ μου για το τι πραγματεύεται.

Μου είναι αναπάντεχη η ανταπόκριση που έχει γιατί όταν είσαι από μέσα δεν μπορείς να το καταλάβεις. Για εμένα αυτή η collection ήταν κάτι πολύ προσωπικό, ήταν η ψυχοθεραπεία μου. Είμαι ευχάριστα έκπληκτη όταν παίρνω πολύ θετικά σχόλια και κυρίως από γυναίκες, και αυτό είναι πολύ σημαντικό για 'μένα, γιατί σε εκείνες απευθύνομαι. Δηλαδή όταν δίνουν τα ρούχα μου σε άντρες σε φωτογραφήσεις εκνευρίζομαι (γελάει). Η collection μου είναι ανδρικά κοστούμια για γυναίκες. Είναι πολύ εύκολο να πάρεις κάτι που είναι οφθαλμοφανές πως είναι αντρικό και να το βάλεις σε άντρα. Είναι σαν να μου ακυρώνεις την όλη ιδέα. Μου αρέσει το tailoring γιατί πιστεύω είναι κάτι που πάντα θα υπάρχει, δεν είναι απλά ένα trend, δεν θα πεθάνει. Υπήρχε από την αρχή της ραπτικής και θα συνεχίσει να υπάρχει. Το κοστούμι για 'μένα είναι δημοκρατικό. Από απόσταση, δηλαδή, δεν μπορείς να καταλάβεις την οικονομική κατάσταση, το μορφωτικό επίπεδο, ή το κοινωνικό status αυτού που το φοράει. Πρέπει να τον πλησιάσεις για να τον γνωρίσεις και να καταλάβεις περεταίρω πληροφορίες.

[gallery-717895]

Ποια γυναίκα περιγράφεις με αυτή τη collection;

Ξεκίνησα θέλοντας να περιγράψω μία γυναίκα που δεν την είχα δει. Είχα απλά την αύρα της και άρχισα να τη βλέπω όταν κατάλαβα πως η γυναίκα μου είναι λίγο άντρας, με την στερεοτυπική έννοια, πως δηλαδή είναι αυτάρκης και δεν περιμένει από κάποιον άλλον. Ήταν όταν άρχισα να έχω στο μυαλό μου τον Nicolas Cage –στα νιάτα του. Είναι o σωματότυποs του, αλλά και ο τρόπος που κινείται, το “πουλάω λίγο τρέλα και δε με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι”. Έχει αυτή την ανεμελιά, αυτόν τον δυναμισμό του ότι δε χρειάζεται να αποδείξει κάτι. Οπότε ξεκίνησα από εκεί.

Το κοστούμι έχει υπάρξει ανέκαθεν ένα σύμβολο ανδροπρέπειας. Πώς το μετέφρασες στα πλαίσια του womenswear;

Η θηλυκότητα δεν έχει να κάνει με το πόσο πιο θηλυκή μπορεί να γίνει. Εγώ τουλάχιστον ήθελα να δείξω μία θηλυκότητα που δε χρειάζεται διακοσμητικά στοιχεία έτσι ώστε να δείξει τη γυναίκα πιο γυναίκα. Και επειδή η γυναίκα μου δε βασίζεται στη σεξουαλικότητά της για να πετύχει τους στόχους της, έχει ένα ντύσιμο που δεν αποσκοπεί στο να τραβήξει τη προσοχή και κυρίως την ανδρική προσοχή. Στόχος μου ήταν να κάνω μία collection που από μακριά φαίνεται κοινή και περνά απαρατήρητη, έτσι ώστε να κρατήσει τον πολύ κόσμο μακριά, ενώ όποιος θελήσει να γνωρίσει τη γυναίκα που τη φοράει μπορεί να πλησιάσει πιο κοντά και να δει όλες τις λεπτομέρειες. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την τρέλα της υπερβολικής έκθεσης -αυτό που όλοι θέλουμε να γίνουμε διάσημοι, και όλοι θέλουμε να έχουμε followers και είναι πολύ ωραίο να αισθάνεσαι δημοφιλής, δε λέω, αλλά δεν είναι αυτός ο κύριος στόχος της γυναίκας αυτής. Ο κόσμος της δε γυρίζει γύρω από αυτό. Είναι επικεντρωμένη στη δουλειά της, δε θέλει να στείλει μηνύματα μέσω της εικόνας της ή να κατηγοριοποιηθεί από τους άλλους. Σκοπός μου είναι να το εξελίξω σε μία πλήρη γκαρνταρόμπα, αφού μία γυναίκα χρειάζεται κι άλλα πράγματα, δεν είναι μόνο το κοστούμι. Απλά προσπάθησα να βρω την ταυτότητά της και πάνω σε αυτή θα χτίσω.

Είσαι εσύ αυτή η γυναίκα;

Έχει στοιχεία μου. Απλά εγώ φοβάμαι λίγο περισσότερο από εκείνη, εκείνη δε φοβάται.

Έχεις πει πως θέλεις να κάνεις "υψηλή ραπτική" για αγοροκόριτσα.

(γελάει) Έτσι μπήκα στη σχολή! Αυτό απάντησα πως ήθελα να κάνω όταν με ρώτησαν στη συνέντευξή μου. Πήγα με αυτή την ιδέα, αλλά δεν ήξερα τι ήταν. Με αυτή τη φράση ήθελα να περιγράψω και τη γυναίκα και το στιλ των ρούχων. Γιατί όταν λέμε haute couture στο μυαλό μας έχουμε τουαλέτες, μεταξωτά και όγκο. Στην αρχή ήθελα να κάνω κάτι κοντά σε αυτό, αλλά πιο υποτιμημένο και casual για τις γυναίκες- αγοροκόριτσα. Στη συνέχεια συνειδητοποίησα πως η υψηλή ραπτική για αγοροκόριτσα τελικά ήταν το tailoring και από εκεί ξεκίνησαν όλα. Από αυτή τη φράση. Επειδή δεν είμαι εκπαιδευμένη tailor και επειδή δεν έχω τις γνώσεις, στην αρχή το απέφευγα, αλλά ήρθε μία στιγμή που κατάλαβα πως πρέπει να το κάνω.

Τα υφάσματα έπαιξαν ρόλο;

Ναι, γιατί όπως σου είπα και την αρχή ήθελα να είναι μία collection που από μακριά να φαίνεται αδιάφορη και από κοντά να μπορείς να δεις όλες τις λεπτομέρειες. Βασική αρχή του tailoring είναι να εφαρμόζουν σωστά στον ώμο, πράγμα που δημιουργεί καμπύλες και όχι γωνίες. Ωστόσο, εγώ δούλεψα πάρα πολύ το heat pressing και έκανα ακριβώς το αντίθετο. Είναι σαν να κατέστρεψα την καμπύλη και το έκανα flat. Το ίδιο μετέφερα και στα παντελόνια, οπότε έπαιξα με τις τσακίσεις και τις πιέτες. Επειδή, λοιπόν, δούλεψα με το heat pressing, τα υφάσματα έπρεπε να μπορούν να κρατήσουν την τσάκιση. Είμαι παραπάνω από υπέρ της φυσικής ίνας, ωστόσο, αν ήθελα να κρατηθεί η τσάκιση έπρεπε να έχουν συνθετικό μέσα. Οπότε ήταν μία μίξη μάλλινου και πολυεστέρα.

Στη collection υπάρχει έντονη η παρουσία του καφέ –μία όχι και τόσο αγαπητή επιλογή στις χρωματικές παλέτες. Ήταν συγκεκριμένη η επιλογή του;

Η πρώτη μου σκέψη ήταν να κάνω μία collection που θα ήταν εντελώς καφέ. Γιατί για κάποιο λόγο ο κόσμος δεν το αγαπάει καθόλου και αυτό ταίριαζε απόλυτα με την ιδέα αυτής της γυναίκας που δεν θέλει καθόλου να προσελκύσει τα βλέμματα. Αλλά εάν χρησιμοποιούσα καφέ σε όλη τη collection θα ήταν σαν να κάνω statement και ο σκοπός μου ήταν ακριβώς το αντίθετο. Έπαιξα με το καφέ, το γκρι, και γενικά υποτονικά χρώματα. Μετά έβαλα χρώμα μόνο στα πουκάμισα –μπλε έντονο και κεραμιδί. Το μπλε είναι ο,τι πιο κλασσικό στην ανδρική γκαρνταρόμπα και γι’ αυτό το διάλεξα.

Σε μία θάλασσα από μαξιμαλισμό και Gucci, είσαι μία ευχάριστη νότα μινιμαλισμού. Εμπορικά σκεπτόμενη, σκοπεύεις να το αλλάξεις αυτό;

Εννοείται πως όχι. Άλλωστε το αγοραστικό κοινό διαφέρει. Υπάρχουν αυτοί που προτιμούν τον μαξιμαλισμό και αυτοί που θέλουν τον μινιμαλισμό. Όταν λέω πως έχω βρει τη δική μου γυναίκα, δεν μπορώ ξαφνικά να πω πως τελικά θα είναι κάτι διαφορετικό, θα είναι σαν να έχω πει ψέμματα. Θαυμάζω τη Gucci, γιατί έχει καταφέρει να δημιουργήσει κομμάτια στα οποία όλοι μπορούν να βρουν κάτι. Είναι ιδιοφυές.

Ήταν σκοπός σου η γυναικεία ενδυνάμωση;

Όχι. Τα τελευταία πέντε χρόνια ξαφνικά όλοι άρχισαν να κάνουν ρούχα για να "ενδυναμώσουν τις γυναίκες" και το θεωρώ απλά προσβλητικό. Είναι σαν να λες, «βάλε αυτή τη μαγική κάπα και θα γίνεις δυνατή και θα καταφέρεις τα πάντα στη ζωή σου» -είναι τόσο επιφανειακό που δεν μπορώ να το ακούω. Είναι αυτό που λέμε στην Ελλάδα, «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά». Πρέπει να είσαι από μόνος σου παπάς. Αν εσύ δεν είσαι η γυναίκα που θέλεις να είσαι, βάζεις το ρούχο, στον καθρέφτη σου αισθάνεσαι πολύ όμορφα και μετά βγαίνεις έξω και όλες οι ανασφάλειές σου επιστρέφουν, ενώ προβάλλεις όλα αυτά που έχεις στο κεφάλι σου. Δεν θέλω να έχω καμία σχέση με αυτό το ότι “τα ρούχα ενδυναμώνουν τη γυναίκα.” Καμία σύνδεση. Απλά τα ρούχα μου απευθύνονται σε μία γυναίκα που δεν την νοιάζει. Και αυτό είναι μία δύναμη από μόνο του. Όταν δεν θέλεις να αποδείξεις κάτι σε κανέναν, δεν σε νοιάζει, αυτή είναι η δύναμή σου, επειδή δε σε επηρεάζει η γνώμη των άλλων. Είσαι ελεύθερη.

Ο στόχος μου ήταν εξαρχής να μην μπω σε κατηγορίες. Οπότε δεν είχε να κάνει με τον φεμινισμό, ούτε με το marketing, ούτε με το να πουλήσω μέσω μία πολιτικής ιδέας. Ο φεμινισμός είναι κάτι πολύ σημαντικό, αλλά ας μην το χρησιμοποιήσουμε για marketing. Μπορεί οι προθέσεις του σχεδιαστή να είναι αγνές, αλλά όταν το προϊόν φτάνει στα χέρια του αγοραστικού κοινό, τότε συνήθως χρησιμοποιείται απλά λάθος.

Ρωτώντας την για το μέλλον, η Ευτυχία μου απαντά πως δεν την ενδιαφέρει να φτιάξει ένα όνομα και ένα brand με σκοπό να γίνει ξακουστή. Της απαντώ πως εγώ θα συνεχίσω να θέλω να γίνει η επόμενη Stella McCartney. Εκείνη μου λέει πως αυτό που την ενδιαφέρει είναι να προχωρήσει μπροστά, να φύγει από το Λονδίνο, να μάθει, να αναγνωριστεί η δουλειά της και να βρεθεί μία μέρα στη θέση της creative director ενός μεγάλου οίκου μόδας. Είναι φανερό πως η βαθιά αληθινή της “ψύχωση”, όπως την ονομάζει, με τη μόδα, σε συνδυασμό με την πρακτικότητά της είναι τα στοιχεία που της έχουν υποσχεθεί ήδη την επιτυχία.

H Ευτυχία είναι μία από τους σχεδιαστές και σχεδιάστριες που συμμετέχουν στο project VOID του περιοδικού 1Granary στο Λονδίνο που έχει σκοπό να διευκολύνει δημιουργικές συνεργασίες μεταξύ ανερχόμενων σχεδιαστών και μεγάλων ονομάτων της βιομηχανίας. Το πρώτο κεφάλαιο σε μορφή έκθεσης θα παρουσιαστεί στο Λονδίνο και μετά στη Νέα Υόρκη, στο οποίο η Ευτυχία σε συνεργασία με φωτογράφους και στιλίστες, θα παρουσιάσει μία σειρά φωτογραφιών που πλαισιώνωνται με ηχητικό installation κομματιών από συνεντεύξεις γνωστών γυναικών. Μία ματιά στην επιτυχία και στη δύναμη μέσα από απόψεις γυναικών που δεν φοβούνται να φανούν ευάλωτες ή να μιλήσουν για προσωπικές τους αποτυχίες. Δείτε εδώ το αφιέρωμα της Βρετανικής Vogue.

Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα