H εικόνα του με το δερμάτινο μπουφάν και το τζιν αποτέλεσε πρότυπο για τους νέους της δεκαετίας του ’50, κατά την οποία μεταμορφώθηκε σε ίνδαλμα. Η φήμη του εκτοξευόταν με πρωταγωνιστικούς ρόλους σε ταινίες όπως το «Λεωφορείο ο πόθος» και η εξωτερική εμφάνιση του εντυπωσίαζε.
Ο Μάρλον Μπράντο όμως δεν ένιωσε ποτέ άνετα με τον ρόλο του σταρ. Είχε μάλιστα εξομολογηθεί ότι έτρεφε τον ελάχιστο δυνατό σεβασμό για την κινηματογραφική πραγματικότητα στην οποία πρωταγωνιστούσε. Στις σπάνιες συνεντεύξεις του τόνιζε την αδιαφορία για το έργο του και την περιφρόνηση του για συναδέλφους και μέντορες. Στο βιβλίο «Brando: Songs My Mother Taught me», χαρακτήριζε άσχετο τον Λι Στράσμπεργκ και ανίδεο τον Μπερτολούτσι, με βάση την εμπειρία του από το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι. Μιλούσε απαξιωτικά, χωρίς περιστροφές, για καταξιωμένους επαγγελματίες του κινηματογράφου.
Διαβάστε όλο το άρθρο στη Μηχανή του Χρόνου
