Martin Luther King: Πριν 56 χρόνια, το Νόμπελ Ειρήνης απονέμεται στον μεγαλύτερο υπέρμαχο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων
The Jennettes
14 Οκτωβρίου 2020
Πριν λίγες ημέρες, απονεμήθηκαν τα βραβεία Νόμπελ για το 2020 ενώ θεσμοθετήθηκαν για πρώτη φορά το 1895 από τον Σουηδό επιχειρηματία και εφευρέτη, Άλφρεντ Νόμπελ. Το φετινό Νόμπελ Ειρήνης αποδόθηκε στο Παγκόσμιο Πρόγραμμα Σίτισης του ΟΗΕ, που ιδρύθηκε το 1961.
Ωστόσο, σαν σήμερα στις 14 Οκτωβρίου του 1964, το φετινό βραβείο, απονεμήθηκε σε έναν από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στον Martin Luther King. Το βραβείο του απονεμήθηκε για τους αγώνες του υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων των Μαύρων μέσω ειρηνικών διαμαρτυριών. Ο Martin Luther King ήταν Αμερικανός ιερέας των Βαπτιστών, ειρηνιστής και οπαδός της δράσης μέσω της παθητικής αντίστασης, και ηγέτης του Αφροαμερικανικού Κινήματος. Το κίνημα που ενέπνευσε τον King ήταν τόσο δυνατό, ώστε το 1964 το Κογκρέσο θέσπισε τον Νόμο περί Πολιτικών Δικαιωμάτων, την ίδια χρονιά που ο ίδιος τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.
Στην εποχή όπου ο Luther Junior προσπαθεί να εναντιωθεί στον ρατσισμό, που είναι κοινωνικά διάχυτος, από το σχολείο μέχρι τον εργασιακό και τον δημόσιο χώρο, συχνά υπό ένα καθεστώς που θύμιζε έντονα εκείνο του απαρτχάιντ, η δράση του αρχίζει να ξεχωρίζει. Δεδομένου ότι απαγορευόταν στους Μαύρους να συχνάζουν στα ίδια εστιατόρια, καταστήματα, ξενοδοχεία με τους λευκούς, κι έπρεπε να κάθονται χώρια ακόμα και στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ο King αρχίζει να δρα, βλέποντας όλα τα παραπάνω μέσα από από δικά του προσωπικά βιώματα.
Ο King αποτελεί πρότυπο του κινήματος των δικαιωμάτων του λαού, που είχε υποστεί την πιο άνιση αντιμετώπιση. Αφού ολοκλήρωσε μια σειρά θεολογικών σπουδών, έλαβε θέση πάστορα σε εκκλησία των Βαπτιστών και αναμείχθηκε στον αγώνα των Μαύρων για την απόκτηση πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του μίλησε εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ, κριτικάροντας σφοδρά την αμερικανική κυβέρνηση και το 1967 εκφώνησε τον επίσης περίφημο λόγο του «Πέρα από το Βιετνάμ». Το 1968, και ενώ σχεδίαζε ακόμα μια πορεία προς την Ουάσινγκτον, την «Πορεία των Φτωχών», δολοφονήθηκε στις 4 Απριλίου της ίδιας χρονιάς στο Μέμφις.
Ο King μετά τον θάνατό του, έλαβε πολλές διακρίσεις όπως το Προεδρικό Μετάλλιο για την Ελευθερία και το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσσου. Το 1986 η 15η Ιανουαρίου, (η ημέρα της γέννησής του), ανακηρύχθηκε επίσημη γιορτή στις Η.Π.Α. Η ζωή και το έργο του συμβολίζουν την αναζήτηση της ισότητας και την κατάργηση των διακρίσεων, τα οποία αποτελούν την ουσία του αμερικανικού, αλλά και του παγκόσμιου ονείρου. Από το σύνολο των επιτευγμάτων του, θα μένει φυσικά για πάντα ζωντανή η ιστορική ομιλία του στις 28 Αυγούστου 1963, που ξεκινά με τη φράση «Έχω ένα όνειρο...», στην οποία περιγράφει το όραμα του για ισότητα στην αμερικανική κοινωνία, και φέρνει στο μυαλό πολλές συνδέσεις με τα σημερινά δεδομένα, όπως ακριβώς αναδύονται από κινήματα, όπως το Black Lives Matter...
Ακολουθεί απόσπασμα του "Έχω ένα όνειρο":
Σας λέω σήμερα, φίλοι μου, ότι παρά τις δυσκολίες και τις απογοητεύσεις της στιγμής, έχω ακόμη ένα όνειρο. Είναι ένα όνειρο γερά ριζωμένο στο αμερικανικό όνειρο.
Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα αυτό το έθνος θα ξεσηκωθεί και θα ζήσει το αληθινό νόημα της πεποίθησής του: “Θεωρούμε αυτές τις αλήθειες αυταπόδεικτες, ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν δημιουργηθεί ίσοι”.
Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα στους κόκκινους λόφους της Τζόρτζια, οι γιοί των πρώτων σκλάβων και οι γιοί των πρώτων ιδιοκτητών θα μπορέσουν να καθίσουν μαζί στο τραπέζι της αδελφότητας.
Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα ακόμη και η Πολιτεία του Μισισίπι, μια έρημη πολιτεία, πνιγμένη από τη λάβρα της αδικίας και της καταπίεσης, θα μεταμορφωθεί σε μια όαση ελευθερίας και δικαιοσύνης.
Έχω ένα όνειρο ότι τα τέσσερα παιδιά μου μια μέρα θα ζήσουν σε ένα έθνος, όπου δε θα κριθούν από το χρώμα του δέρματος τους, αλλά από το περιεχόμενο του χαρακτήρα τους.
Έχω ένα όνειρο σήμερα.
Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα η πολιτεία της Αλαμπάμα... θα μεταμορφωθεί σε μια πολιτεία, όπου τα μικρά μαύρα αγόρια και κορίτσια θα μπορέσουν να πιαστούν χέρι με χέρι με τα μικρά λευκά αγόρια και κορίτσια και να περπατήσουν μαζί σας αδελφές και αδελφοί.
Έχω ένα όνειρο σήμερα.
Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα κάθε κοιλάδα θα υψωθεί, κάθε λόφος και βουνό θα χαμηλώσει, οι ανώμαλοι τόποι θα γίνουν ομαλοί και οι στραβοί τόποι θα γίνουν ευθείς και η δόξα του Κυρίου θ’ αποκαλυφθεί και όλη η σάρκα μαζί θα την αναγνωρίσει
Κι αν η Αμερική πρόκειται να γίνει μεγάλο έθνος, αυτό πρέπει να γίνει πραγματικότητα. Έτσι, ας ηχήσει η ελευθερία από τις πελώριες κορυφές των λόφων του Νιού Χαμσάιρ. Ας ηχήσει η ελευθερία από τα δυνατά βουνά της Νέας Υόρκης. Ας ηχήσει η ελευθερία από τα όρη Αλεγκένι της Πενσυλβάνια!
Ας ηχήσει η ελευθερία από τα χιονοσκέπαστα Βραχώδη Όρη του Κολοράντο!
Ας ηχήσει η ελευθερία από τις καμπυλώσεις κορυφές της Καλιφόρνια!
Όταν αφήσουμε την ελευθερία να ηχήσει, όταν την αφήσουμε να ηχήσει από κάθε χωριό και κάθε κωμόπολη, από κάθε πολιτεία και κάθε πόλη, θα μπορέσουμε να επισπεύσουμε εκείνη τη μέρα που όλα τα παιδιά του Θεού, μαύροι άνθρωποι και λευκοί άνθρωποι, εβραίοι και εθνικοί, προτεστάντες και καθολικοί, θα μπορέσουν να ενώσουν τα χέρια και να τραγουδήσουν τα λόγια του παλιού νέγρικου ύμνου: "Επιτέλους, ελεύθεροι! Επιτέλους, ελεύθεροι! Ευχαριστούμε τον Παντοδύναμο Θεό, επιτέλους είμαστε ελεύθεροι!".
