«Έπρεπε να μείνω ζωντανή»: Η ιστορία της Nadia Nadim, της πρόσφυγα που κατέκτησε το γυναικείο ποδόσφαιρο
Στεφανία Παπαδημητρίου
22 Ιουνίου 2021
H Nadia Nadim είναι μία ξεχωριστή ποδοσφαιρίστρια. Μπαίνει στο γήπεδο και όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα πάνω της – έχει σκοράρει περισσότερα από 200 γκολ, ενώ έχει συμμετάσχει σε 98 αγώνες με την εθνική ομάδα της Δανίας. Η καριέρα της εκτοξεύεται, η ίδια είναι πρέσβειρα καλής θελήσεως του ΟΗΕ, μιλάει άπταιστα 9 γλώσσες και αυτή τη στιγμή σπουδάζει ιατρική. Η ζωή της μοιάζει ονειρεμένη – κάποτε, όμως, ήταν εφιάλτης.
Γεννήθηκε στο Αφγανιστάν και ήταν μόλις 11 ετών όταν οι Ταλιμπάν σκότωσαν τον πατέρα της. Μαζί με τη μητέρα και τις τέσσερις αδελφές της, λοιπόν, αναγκάστηκε να διασχίσει το γειτονικό Πακιστάν, με πλαστογραφημένο διαβατήριο, και να φτάσει τελικά στη Δανία, την οποία σήμερα αποκαλεί πατρίδα.
«Το μόνο που σκεφτόμουν είναι πως έπρεπε να μείνω ζωντανή, να επιβιώσω μέχρι την επόμενη μέρα», δήλωσε σε συνέντευξή της στο CNN Sport. «Τι θα γίνει; Τι θα γίνει τώρα; Θα τα καταφέρω μέχρι το πρωί;», ήταν οι σκέψεις που βασάνιζαν το μυαλό της.
«Και σκεφτείτε πως έτσι έχουν τα πράγματα για πολλούς που ζουν εκτός των κέντρων των προσφύγων. Ξέρετε, όλα εξαρτώνται από την κάθε στιγμή, προσπαθείς να κάνεις το καλύτερο δυνατό, να επιβιώσεις και να ελπίζεις για το αύριο».
Φτάνοντας στη Δανία, η Nadim έγινε δεκτή σε ένα τέτοιο κέντρο φιλοξενίας. Εκεί ήταν που ανακάλυψε τη μεγάλη της αγάπη για το άθλημά της. Έβλεπε τα παιδιά να παίζουν κι ήθελε να περάσει χρόνο μαζί τους, να κλωτσήσει κι εκείνη την μπάλα. «Από τότε, δεν άφησα στιγμή το ποδόσφαιρο και δείτε πού με έφτασε, στην Paris Saint-Germain», είπε.
Εκεί βρήκε παρηγοριά η Nadia Nadim. Μπορούσε να ξανανιώσει παιδί – να έχει όσα τόσο βίαια τής στερήθηκαν στο Αφγανιστάν. Υπέφερε, μέχρι που επιτέλους είχε έναν τρόπο να ξεχαστεί. Σ’ εκείνο το κέντρο περνούσε καλά μετά από καιρό ταλαιπωρίας. «Είναι περίεργο να το λέω, αλλά αλήθεια έτσι ένιωθα τότε», εκμυστηρεύτηκε.
Γνωρίζει καλά πως δε θα μπορεί για πάντα να κάνει καριέρα, βάζοντας γκολ. Όταν έρθει η ώρα να αποσυρθεί, θέλει ο κόσμος να τη θυμάται για τα επιτεύγματά της εκτός γηπέδου – το ανθρωπιστικό της έργο, το οποίο ήδη είναι λαμπρό, αλλά και τις ζωές που θα σώσει όταν πια γίνει χειρουργός. Το μόνο που την κάνει περήφανη, όπως δηλώνει η ίδια, είναι η βοήθειά της προς όσους την έχουν ανάγκη.
«Είναι πολύ ευκολότερο να ταυτιστώ με αυτούς τους ανθρώπους γιατί έχουμε κάτι κοινό. Ναι, ακούμε στις ειδήσεις για αυτό, βλέπουμε φωτογραφίες με όσα συμβαίνουν στα κέντρα φιλοξενίας προσφύγων, εικόνες ανθρώπων που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής ή οποιουδήποτε άλλου λόγου, πείτε το όπως θέλετε, αλλά τους κατανοούμε πραγματικά; Πιστεύω πως όχι».
«Αν έχεις ζήσει εκεί, μόνο τότε γνωρίζεις τις συνθήκες που επικρατούν, πόσο σκληρά μπορεί να γίνουν τα πράγματα. Το ξέρω, το ένιωσα. Αν ταξιδέψεις στην Κένυα, το Μπανγκλαντές, την χερσόνησο του Κοξ Μπαζάρ όπου βρίσκεται ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα του κόσμου, θα δεις τη σοβαρότητα της κατάστασης. Οι άνθρωποι υπομένουν απίστευτες συνθήκες και φέρνοντας τον αθλητισμό στα μέρη αυτά, φέρνεις – θα έλεγα εγώ – την ελπίδα, γιατί μπορείς έστω για μία ώρα να ξεφύγεις από την πραγματικότητα και ίσως σου δοθεί η ευκαιρία να κυνηγήσεις ένα διαφορετικό μέλλον».
Πηγή φωτογραφίας: Ideal/Getty Images
Δείτε ακόμη: Ο φωτογράφος Omar Victor Diop φωτογραφίζει την ομορφιά και την αντοχή των Προσφύγων
Γίνε κι εσύ μέλος μόνο με 6€/ έτος στο συνδρομητικό Jenny.gr Exclusive Benefits
