«Πρέπει να είσαι προετοιμασμένη να πεθάνεις»: H Amanda Gorman για τον φόβο που ένιωσε πριν την ορκωμοσία και πώς τον νίκησε
JTeam
21 Ιανουαρίου 2022
Πριν από έναν χρόνο, η Amanda Gorman ανέβηκε στη σκηνή της ορκωμοσίας του Joe Biden και καθήλωσε το κοινό, απαγγέλοντας το «The Hill We Climb», ένα ποίημα που πραγματευόταν ανοιχτά τα επεισόδια στο Καπιτώλιο και μιλούσε ανοιχτά για το μίσος που διέδωσε ο Donald Trump.
Αυτά είναι όσα ξέραμε τόσο καιρό. Σύμφωνα με την ίδια όμως, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά και σίγουρα καθόλου εύκολα. Η νεαρότερη ποιήτρια σε ορκωμοσία προέδρου στις ΗΠΑ που έμεινε στην ιστορία δίπλα από ονόματα όπως η Maya Angelou, ο Miller Williams και ο Robert Frost, χρειάστηκε πολύ θάρρος και τόλμη για να τα καταφέρει να ανέβει στη σκηνή εκείνη τη μέρα και αυτό είναι κάτι που δεν γνώριζε κανείς μέχρι σήμερα.
Γράφοντας στους New York Times, η Gorman ομολογεί πως σχεδόν αρνήθηκε να είναι εκείνη που θα έκανε τον εναρκτήριο λόγο ως ποιήτρια στην ορκωμοσία ακριβώς επειδή ήταν τρομοκρατημένη. Οι φίλοι της μάλιστα τη συμβούλευαν να φορέσει εκείνη τη μέρα αλεξίσφαιρο γιλέκο ενώ ένα αγαπημένο της πρόσωπο της είχε πει ότι θα έπρεπε να είναι «προετοιμασμένη να πεθάνει».
Όπως περιγράφει:
«Φοβόμουν ότι θα έχανα τους ανθρώπους μου, την ποίηση μου. Αλλά παράλληλα φοβόμουν για τη σωματική μου ακεραιότητα. Ο Covid ήταν ακόμη σε έξαρση και ο εμβολιασμός δεν είχε ακόμη ξεκινήσει για την ηλικιακή ομάδα, στην οποία ανήκα. Λίγες εβδομάδες νωρίτερα, διαδηλωτές εισέβαλαν στο Καπιτώλιο και ό,τι συνέβη, ήταν μέρος της απαγγελίας του ποιήματος μου. Δεν ήξερα τότε ότι θα γινόμουν γνωστή μετά αλλά ήξερα σίγουρα ότι θα ήμουν πολύ εκτεθειμένη- κάτι το οποίο είναι πολύ επικίνδυνο στην Αμερική, ειδικά αν είσαι μαύρη, ευθύς και δεν είσαι σε κάποια μυστική υπηρεσία».
Η Gorman πριν την εμφάνισή της στη σκηνή της ορκωμοσίας, είχε αϋπνίες, εφιάλτες, μετά βίας έτρωγε και έπινε νερό. Η οικογένειά της τη ρωτούσε αν άξιζε στ' αλήθεια να υποβάλει τον εαυτό της σε αυτή τη δοκιμασία αλλά η ίδια αποφάσισε να το τολμήσει.
Όπως εξηγεί, η νύχτα πριν ανακοινώσει επίσημα την τελική της απόφαση, ήταν «η μεγαλύτερη της ζωής της». Όπως προσθέτει:
«Ίσως το να είσαι αρκετά γενναία, δεν μειώνει τον φόβο σου αλλά σε μαθαίνει να τον ακούς».
Αυτό που υπερίσχυε στις σκέψεις της αν δεν δεχόταν την πρόσκληση, ήταν ότι σε όλη της τη ζωή θα αναρωτιόταν τι θα είχε καταφέρει μέσα από το να ακουστεί το ποίημα της. Υπήρχε μόνο ένας τρόπος να το ανακαλύψει και αυτός ήταν να δεχτεί. H ίδια πιστεύει πως «ο τρόμος που νιώθουμε τελικά κάποιες φορές, αποκαλύπτει πολλά περισσότερα για τη δύναμή μας, μαθαίνοντας μας να αφήνουμε πίσω την απόγνωση».
Αυτό τουλάχιστον αποκάλυψε σε εκείνη, η οποία πλέον αποδέχεται ότι «όταν είσαι ζωντανός, φοβάσαι. Αν δεν φοβάσαι όμως, τότε δεν δίνεις την απαραίτητη προσοχή. Το μόνο πράγμα που πρέπει να φοβόμαστε είναι όταν δεν αισθανόμαστε ποτέ κανέναν φόβο».
Την ημέρα της απαγγελίας, η Amanda Gorman «μπήκε στον αυτόματο και όλα τα έκανε μηχανικά». Τα μαλλιά, το make up της, την τελευταία της πρόβα πριν ανέβει στη σκηνή. Στον δρόμο προς το κτίριο του Καπιτωλίου, επαναλάμβανε από μέσα της το mantra που λέει πριν από κάθε της εμφάνιση.
«Είμαι η κόρη μαύρων συγγραφέων. Καταγόμαστε από μαχητές που τάχθηκαν υπέρ της ελευθερίας, έσπασαν τις αλυσίδες τους και άλλαξαν τον κόσμο. Με καλούν κοντά τους».
Την ώρα της απαγγελίας της, κανείς δεν κατάλαβε το άγχος και τον πανικό που επικρατούσε μέσα της. Κυριαρχούσε ο θαυμασμός και το χειροκρότημα. Η Amanda Gorman κατάφερε να μεταφέρει την αλήθεια μέσα από το ποίημα της και να γίνει πηγή έμπνευσης για μια ολόκληρη γενιά.
Όπως εξομολογείται, «δεν έχει σταματήσει να φοβάται αλλά έμαθε να μην φοβάται πλέον τον φόβο της». Ζει πλέον συμφιλιωμένη μαζί του ακριβώς επειδή τον ελευθέρωσε. Και αυτή είναι μια ελευθερία που δεν θα τη δώσει κανείς άλλος πέρα από τον εαυτό μας. «Είναι μια δύναμη που πρέπει να αναζητήσουμε, να ανακαλύψουμε, να αγαπήσουμε και να την εντάξουμε για πάντα στη ζωή μας».
